Μια ιστορία Ζωής: «Σε ηλικία 11 ετών, η Χριστίνα ήρθε αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα του βιασμού»

Η Χριστίνα γεννήθηκε το1984 σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, με δύο αδέρφια μεγαλύτερα που την αγαπούσαν πολύ. Όλα ήταν φυσιολογικά και χαρούμενα, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε, μέχρι την στιγμή που είδε τους γονείς της να μαλώνουν, και στη συνέχεια τον πατέρα της να φεύγει από το σπίτι και την μητέρα της να κλαίει ασταμάτητα.

Κάπου εκεί ξεκινά και ο Γολγοθάς της μικρής Χριστίνας, η οποία ήταν μόλις 5 ετών. Η μητέρα της, μη μπορώντας να διαχειριστεί τον χωρισμό, έπεσε σε βαριά κατάθλιψη. Ακολούθησε η νευρική ανορεξία και τα έντονα ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία και έφεραν αρνητικές συνέπειες στα παιδιά της. Η Χριστίνα και τα αδέρφια της οδηγήθηκαν στην αγκαλιά της γιαγιάς, η οποία αναγκαστικά ανέλαβε να αντικαταστήσει το ρόλο της μάνας και του πατέρα.

Έτσι περνούσαν τα χρόνια της Χριστίνας, με την απόλυτη απουσία του πατέρα, με μια μητέρα που υπήρχε μόνο σαν σκιά στη ζωή της, με τα αδέρφια της να μαλώνουν και να διεκδικούν στοργή και αγάπη και την ίδια να προσπαθεί να πείσει την παιδική ψυχούλα της πως όλα αυτά είναι φυσιολογικά.

Μετά από τέσσερα χρόνια η μητέρα άρχισε να νιώθει καλύτερα χάρη στον Παύλο, έναν νέο έρωτα, έναν σύντροφο που έδιωχνε μακριά της άσχημες σκέψεις και της μετέδιδε ενδιαφέρον για τη ζωή. Η Χριστίνα έβλεπε την μητέρα της να γίνεται όλο και καλύτερα, να ενδιαφέρεται περισσότερο για τον εαυτό της και να γίνεται δειλά δειλά η προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας οικογένειας. Η μητέρα της βρήκε δουλειά και όλα έδειχναν ότι τα δύσκολα χρόνια μοναξιάς είχαν περάσει.

Ο νέος σύντροφος, όμως, μπορεί να ήταν κάτι ιδανικό για την μητέρα, όχι όμως και για την ίδια. Σε ηλικία 11 ετών, η Χριστίνα ήρθε αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα του βιασμού! Ο άνθρωπος που χάριζε γέλιο και ωραίες στιγμές στην μητέρα της, σε εκείνη χάρισε θλίψη και βιαιότητα. Ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για την ψυχολογική ανάταση της μητέρας της, ήταν παράλληλα υπεύθυνος για τον βιασμό της παιδικής αθωότητάς της.

Ήθελε να μιλήσει, να ζητήσει βοήθεια και προστασία, αλλά δεν τολμούσε να μιλήσει σε κανέναν. Ο Παύλος ήταν ο άνθρωπος που έσωσε την μητέρα της και αν μιλούσε, δεν θα την πίστευε κανείς, Άλλωστε ήταν αυτός που έκανε την μητέρα της να γελά, να χαίρεται, να ξεχνά όλα τα δύσκολα. Μόνο αυτός την έκανε να γελά,,, πως μπορούσε να της το κάνει αυτό; Έτσι αποφάσισε να μην μιλήσει, με αποτέλεσμα η ίδια κτηνώδης πράξη του «καλού» συντρόφου και «προστάτη» να επαναληφθεί κι άλλες φορές.

Το αποτέλεσμα ήταν η εκδήλωση παραβατικής συμπεριφορά της Χριστίνας. Όταν τελείωνε το σχολείο προσπαθούσε να βρει οποιαδήποτε πρόφαση για να μην επιστρέφει στο σπίτι. Έλειπε αρκετές ώρες... ξεκίνησε το κάπνισμα και ακολούθησε η χρήση αλκοόλ και τα ξενύχτια..... «Έξω από το σπίτι βρήκα φίλους που με καταλάβαιναν, δεν ντρεπόμουν για αυτά που είχα περάσει. Υπήρχαν κι άλλα παιδιά εκεί έξω που δεν γνώρισαν χάδια κι αγκαλιές» Αυτά είναι μερικά από τα λόγια της Χριστίνας που περιγράφουν την ανάγκη που είχε για ασφάλεια και αγάπη. Ήθελε να ανήκει κάπου και να νιώθει αποδεκτή. Και αυτό δυστυχώς το βρήκε έξω από το σπίτι της. Πολύ εύκολα σταμάτησε το σχολείο, όπως εύκολα έμαθε το χασίς, τα χάπια και την κοκαΐνη. Την ίδια πορεία ακολούθησαν και τα δυο της αδέρφια! Όλη αυτή η πλάνη, αλλά και η περιπλάνησή της διήρκησαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια.

Μέσα σε αυτό το διάστημα η αλήθεια είχε βγει στην επιφάνεια, η μητέρα είχε ξυπνήσει από τον λήθαργο που την κρατούσε δέσμια και έκανε τις απαραίτητες ψυχοθεραπείες για να βρει τελικά την χαμένη δύναμη της Μάνας και να «ψάξει» τα παιδιά της. Η Χριστίνα μπήκε σε κλειστό πρόγραμμα απεξάρτησης σε ηλικία 27 ετών. Μετά από δυο χρόνια βγήκε καθαρή και έχοντας πλέον στο πλευρό της την ουσιαστική παρουσία και αγκαλιά της μητέρας της, ήταν αποφασισμένη να αφήσει πίσω κάθε τι που την πλήγωνε και την πονούσε. Στα 29 της χρόνια επέστρεψε στο σχολείο και το τελείωσε με Άριστα. Δύο μήνες μετά βρήκε εργασία ως ιδιωτική υπάλληλος και με την οικογένειά της ενωμένη προσπαθούσε να επουλώσει τα τραύματα που της άφησε η ζωή.

Σε ηλικία 33 ετών βρέθηκε στην Αγκαλιά του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού διανύοντας τον 2ο μήνα της εγκυμοσύνης της...., μιας εγκυμοσύνης που ήρθε σαν βάλσαμο στην ματωμένη ψυχή της και την καλούσε να σταθεί όσο πιο δυνατή μπορούσε. Εκείνη και ο σύντροφός της λαχταρούσαν όσο τίποτε να κρατήσουν στα χέρια τους αυτό το παιδάκι. Ο Σύλλογος "Η Αγκαλιά" στήριξε την Χριστίνα ψυχολογικά, υλικά και οικονομικά, ώστε τώρα να κρατά στα χέρια της τον 2 μηνών γιο της και να κλαίει από χαρά! Μπορεί να μην έχει την οικονομική άνεση να δώσει ότι ονειρεύεται στο παιδί της, αλλά τα δώρα που της έδωσε τελικά η ζωή είναι ανεκτίμητα. Έχει πίσω την μητέρα της, τα αδέρφια της και τώρα τον σύντροφο και το παιδί της.

«Λυπάμαι για την μητέρα μου, έχασε τόσα πολλά από εμάς.... κι εμάς μας έλειπε πολύ.... Δεν θα επιτρέψω να λείψει η δική μου αγκαλιά από τον γιό μου με τίποτα!! Βοηθήστε με να τα καταφέρω....! Όμως είμαι πολύ τυχερή τελικά. Μπορεί να μου στέρησε η ζωή το χάδι και την αγκαλιά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μου τα δίνει τώρα απλόχερα: Έχω την αγκαλιά της Μάνας μου, την αγκαλιά του γιου μου, την Αγκαλιά του Συλλόγου που μεγαλώνει το παιδί μου..... Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή μου τώρα; Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να χαρώ... Τι λέτε;»

*Η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικό περιστατικό του Συλλόγου «Η Αγκαλιά»