Μία ιστορία Ζωής: «Αν ήταν να διαλέξω, θα την πετούσα στα σκουπίδια. Την αρρώστια θα πετούσα, όχι το μωρό μου»

Είναι στιγμές που ο άνθρωπος δοκιμάζεται, που ‘ρχεται αντιμέτωπος με τα όρια του και τρομάζει. Τότε είναι που πιάνει το δίλημμα, το πρόβλημα, το θέμα, ότι αντιμετωπίζει τελοσπάντων και προσπαθεί να το μικρύνει. Είναι και αυτός ένας τρόπος να τα δεις όλα αλλιώτικα, δεν λέω... αρκεί να βρεις το αληθινό αγκάθι στην ζωή σου και τούτο να μικρύνεις.

Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω το αγαπημένο μου τραγούδι, που κλείνω τα μάτια και σιγοψιθυρίζω το ρεφρέν:
«...όσα κοστίζουν μια δραχμή, για άλλους κοστίζουν μια ζωή, δεν είναι κρίμα;»
«Κρίμα είναι!», απαντώ με σιγουριά, παρ’ όλα τα δεκαεπτά μου χρόνια κι έπειτα προσπαθώ να θυμηθώ πως το λένε το τραγουδάκι. Μπα... μάταιος κόπος, το μυαλό μου δεν συγκρατεί τέτοιες λεπτομέρειες. Κι έτσι, καθισμένη στο παγκάκι της πλατείας, κουνάω απλώς το καρότσι δίπλα μου και χαζεύω τα άλλα παιδιά που παίζουν και ξεφωνίζουν ανέμελα. Μετά, γυρίζω και κοιτάζω το δικό μου. Το αγγελούδι μου έχει κοιμηθεί από ώρα.
«Ποιος ξέρει τι θα βλέπει στα όνειρά του;»», σκέφτομαι και το χαϊδεύω. Κι εγώ; Εγώ τι έβλεπα στα δικά μου πριν ενάμισι χρόνο περίπου που έμεινα έγκυος; Δεν θυμάμαι. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν έβλεπα γεννητούρια, νταντέματα, πιπίλες, πάνες και μπιμπερό. Αυτό το ξέρω. Μάλλον θα έβλεπα μια ζωή απαλλαγμένη από την αρρώστια μου. Ναι, το πιο πιθανό είναι να αναρωτιόμουν πως θα ήταν η καθημερινότητά μου χωρίς τη νόσο του Crohn να με παιδεύει; Πώς θα ήταν άραγε; Να τρώω ότι θέλω, όποτε θέλω; Να μη γνωρίζω τι είναι γιατροί, νοσοκομεία, εξετάσεις;
«...άμα δεν είναι όπως τα θες, δεν έχεις λόγους και αφορμές, δεν κάνεις βήμα...»
Να το πάλι το τραγουδάκι μου! Και τώρα όπως και τότε, έρχεται να μου θυμίσει πως το σημαντικό είναι να βρει κανείς λόγους και αφορμές για να προχωρήσει στη ζωή του. Τα πράγματα ποτέ δεν θα γίνουν όπως τα θέλουμε. Και ίσως, στο βάθος να είναι καλύτερα έτσι. Ίσως αυτό να μας δίνει την ώθηση για το επόμενο βήμα. Για εμένα πάντως ο λόγος ήταν ο έρωτας μου για τον Αντώνη και η αφορμή το μωρό μας, κόντρα στην ανέχεια και την αρρώστια.
Ό Αντώνης είναι έξι χρόνια μεγαλύτερος μου και τον γνώριζα από τη γειτονιά. Όταν έμεινα έγκυος πέσαν όλοι να μας φάνε.
«Ξέρετε τι είναι να μεγαλώνετε ένα παιδί; Τι ευθύνες έχει; Τι έξοδα; Τι τρεχάματα; Και εσύ Γεωργία; Δεν σκέφτηκες καθόλου την αρρώστια σου, κορίτσι μου; Ο γιατρός, μάς είπε πως πρέπει να κάνεις χειρουργείο τον άλλο μήνα, το ξέχασες;»
Όχι, δεν το είχα ξεχάσει. Και να ήθελα δηλαδή, δεν θα με άφηνε η νόσος. Αυτή η νόσος με το ξενικό όνομα που καθόταν βραχνάς στο στήθος μου εδώ και χρόνια. Αν ήταν να διαλέξω, θα την πετούσα στα σκουπίδια. Αυτή θα πετούσα, όχι το μωρό μου!
«Λοιπόν, αύριο θα πάμε στον γιατρό να κανονίσουμε τα της έκτρωσης. Μικρή είσαι ακόμη, θα κάνεις άλλα παιδιά. Δεν υπάρχει πρόβλημα, κανένα πρόβλημα...».
Ακόμη αντηχούν τα λόγια της μητέρας μου στα αυτιά μου. Ακόμη αντικρίζω το λυπημένο βλέμμα της, όταν μου έλεγε, όσα μου έλεγε.
«Αχ καημένη μου μαμά. Αφού δεν τα πίστευες ούτε και εσύ καλή μου, τι τα έλεγες; Πώς θα γινόταν μια ζωή, να στοιχίζει άξαφνα όσο μια δραχμή, δεν θα ‘ταν κρίμα;»
Δεν πήγαμε ποτέ στον γιατρό για τέτοιο λόγο. Το πρόβλημά μου δεν ήταν η εγκυμοσύνη, αλλά η αρρώστια, η φτώχεια, η ηλικία μου. Τούτα ήταν τα αγκάθια, αυτά έπρεπε να μικρύνω. Να τα κάνω ανεπαίσθητα, να μην τα νιώθω. Κι έτσι το κρίμα να μικρύνει κι αυτό, να γίνει αέρας και να χαθεί.
Άφησα τον καιρό να περάσει δίχως να του δίνω σημασία. Άγχος, φόβος, ανασφάλεια όλα γίναν σκουπίδια που σαν ποτάμι τα πήρε μαζί του. Έμεινα στο σπίτι μου, πλάι στη μαμά μου και έμαθα από αυτήν σωστά, το ρόλο που θα ‘παίζα σε λίγο. Κοντά μας έμεινε και ο Αντώνης. Στα μέσα της εγκυμοσύνης μου ανακαλύψαμε μαζί την «Αγκαλιά». Ένα σύλλογο στην Αθήνα που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις. Περιπτώσεις μεγάλης φτώχειας και μεγάλης θέλησης. Κάθε μήνα, μας στέλνουν ένα χρηματικό ποσό για τις πάνες και τα γάλατα του γιου μας. Κι έπειτα, καθώς περνάει ο καιρός και εγώ δυναμώνω από την εγχείρηση που έκανα μόλις γέννησα, τα βλέπω όλα αλλιώς. Πιο φωτεινά, πιο χαρούμενα...
«...πιάνω να ζωγραφίσω τα παιδιά μέσα στην πλατεία, σαν να ‘ταν όπως πρώτα και όπως θα ‘θέλα...».
Έτσι λέει το τραγουδάκι μου όταν αρχίζει. Κι έτσι το λένε, τώρα το θυμήθηκα!
«Τα παιδιά μέσα στην πλατεία» είναι ο τίτλος του. Τα παιδιά που παίζουν, τρέχουν και γελούν. Τα παιδιά μαζί με το δικό μου που ακόμη κοιμάται σαν αγγελούδι στο καρότσι του. Μα σαν περάσει λίγο ακόμη ο καιρός και μάθει τα πρώτα του βήματα, θα ξυπνήσει, θα κατέβει, θα ανακατευτεί μαζί τους.
Όπως όλα τα παιδιά. Όπως πρώτα, όπως τώρα, όπως πάντα και όπως θα ‘θελα!

*Η ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικό περιστατικό του Συλλόγου «Η Αγκαλιά»
Γράφει η Εθελόντρια Μαρία Χίου ...