Αληθινή ιστορία: «Την αφιερώνω σε όλες τις μανούλες του κόσμου, που αντέχουν σαν βράχοι για τα παιδιά τους»

Διαβάστε την ιστορία της όπως η ίδια την αφηγείται

«Κάποτε ήμουν και εγώ ένα ευτυχισμένο παιδάκι, δηλαδή από φωτογραφίες και κασέτες που άκουγα τον εαυτό μου να γελάει με τους γονείς της.. Όταν όμως διαπίστωσα με τρόμο ότι όταν μου έλεγε ο μπαμπάς μου: «Κάτσε φάε το φαγητό σου, εγώ πάω να πω δυο κουβέντες στην μάνα σου στο δωμάτιο», εννοούσε: «Κάτσε φάε το φαγητό σου να ρίξω δυο μπάτσες την μάνα σου και έρχομαι...»
Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια βλέποντας την μητέρα μου να καταπιέζει τον εαυτό της για χάρη των δυο παιδιών της, τρώγοντας άπειρο ξύλο, έτσι για την καλημέρα, ανεχόμενη όλες τις παραξενιές, τι ς ζήλιες, τον αλκοολισμό, τη σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία του πατέρα μου.
Έκανα την επανάστασή μου στα 18 μου φεύγοντας για σπουδές με εξολοκλήρου χρηματοδότηση της μάνας μου που στερούσε τις 50 δρχ για το σχολείο για αυτόν τον σκοπό. Να σπουδάσω, να φύγω από το τρελοκομείο το σπίτι μας, όπου επί καθημερινή βάση μας επισκέπτονταν είτε η αστυνομία, είτε το ασθενοφόρο για να μαζέψει τον πατέρα μου που έκοψε τις φλέβες του μπροστά μου γιατί η μάνα μου το έσκασε από το σπίτι με την 3χρονη αδερφή μου επειδή της είχε δώσει τελεσίδικο να αποχαιρετήσει τα παιδιά της και να πάει να τη σκοτώσει (πόσες φορές καταράστηκα την φτώχεια μας να μένουμε σε υπόγεια διαμερίσματα, εντέλει μας έσωσε το υπόγειο εφόσον διέφυγε από το παράθυρο αναζητώντας βοήθεια στους γείτονες).

Έκανε όμως υπομονή, αυτή η ηρωίδα, που κάθε μέρα έπαιζε την ζωή της κορώνα γράμματα για να μην μας στερήσει μια "οικογένεια". Περίμενε, να τελειώσω τις σπουδές μου ώστε να μπορέσω να συντηρήσω τον εαυτό μου για να τον χωρίσει έπειτα από 25 χρόνια γάμου, για να έχει να επιβιώσει μόνο με μια κόρη υπό την προστασία της. Η μητέρα μου επιτέλους γνώρισε έναν άντρα που της προσφέρει μια άνετη διαμονή, διατροφή, εξόδους, καφέδες, ψώνια και έχει την αδερφή μου σαν πραγματική του κόρη, κάτι που ο ίδιος ο πατέρας μας δεν ένιωσε ποτέ για μας.

Έχει χάσει την έννοια της οικογένειας, εφόσον παντρεύτηκε 4 φορές και απέκτησε απο τον κάθε γάμο τουλάχιστον από 2 παιδιά.

Ένιωθα για καιρό εγκαταλειμμένη, άδεια, μια μόνιμη στενοχώρια, ίσως και κατάθλιψη, αλλά χαίρομαι που μπορέσαμε και ξεφύγαμε από αυτή την κατάσταση.

Δεν ήξερα τι σημαίνει οικογένεια, τρυφερότητα, ανιδιοτελής αγάπη χωρίς όρια και όρους. Μου χαμογέλασε και μένα η τύχη μου (μέχρι τώρα) και γνώρισα τον άντρα μου. Περάσαμε πολλές δύσκολες καταστάσεις που μας τις δημιουργούσαν τρίτοι αλλά και εμείς με τις ζήλιες μας. Τα πολεμήσαμε όλα όταν έπρεπε να μετακομίσουμε για κάποια χρόνια στην πρωτεύουσα λόγω της δουλειάς του. Έμεινα έγκυος, είχαμε ελάχιστα χρήματα για αρχή, αλλά αυτά μας έδεσαν.. .Και ήρθε ο μονάκριβος μου με καισαρική έπειτα από ένα χρόνο προσπαθειών λόγω του ότι είχα δίδελφη μήτρα και οι πιθανότητες ήταν λίγες...

34 εβδομάδων, 2 κιλά, σαν ποντικάκι! Στο χρόνο επάνω διαγνώστηκε με κύστη σπερματικού τόνου, μια επέμβαση ρουτίνας... Αλλά ήταν τόοοσο μικρούλης στα μάτια μου. Ήμασταν μόνο οι δυο μας, θέλαμε να περάσουμε αυτή την επεμβασούλα μαζί, οι δυο μας, δυνατοί για τον γιο μας. Εκείνη η ώρα δεν περνούσε με τίποτα, μου φαίνεται πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια...

Έκλαιγα σαν μικρό παιδί, γιατί να πάθει κάτι τέτοιο, γιατί να μπει σε αυτή την ταλαιπωρία.. .Όταν όμως κοίταξα τριγύρω μου συνειδητοποίησα ότι πολλές μάνες περίμεναν έξω από τα χειρουργεία με πολύ δύσκολες περιπτώσεις...

Ο σκοπός του κειμένου μου είναι να εξυμνήσω όλες τις μανούλες του κόσμου, που αντέχουν σαν βράχοι για τα παιδιά τους όποια και αν είναι η δυσκολία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην μητέρα μου που με γέννησε και με μεγάλωσε με αρχές και αγάπη. Αυτή την αγάπη προσπαθώ να μεταδίδω κάθε μέρα στον γιο μου που γέμισε φως στην μοναχική καρδούλα μου, τον γεμίζω φιλιά και αυτός τα δέχεται χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά. Βλέπω τον άντρα μου να παίζει με τον γιο μας, να τον πηγαίνει βόλτες και ζηλεύω που ποτέ δεν το έζησα εγώ αυτό, αλλά χαίρομαι που διάλεξα αυτόν για πατέρα του παιδιού μου, έναν στοργικό και αφοσιωμένο σύζυγο και πατέρα (ήρωας και αυτός που με ανέχεται).

7 χρόνια με τα πείσματα, τις ζήλιες, τις γκρίνιες, τα παράπονα ,τα δράματά μου... Άλλωστε έτσι χτίζεται μια οικογένεια με υπομονή και επιμονή για το καλύτερο.

Εύχομαι καθημερινά να μην είναι όνειρο και ξυπνήσω στις μέρες που έβλεπα την μάνα μου μελανιασμένη και κλαμένη... Παρόλα αυτά θα ξαναέκανα όλα τα βήματα από την αρχή, γιατί τώρα που θα έρθει από τον παιδικό σταθμό ο 3χρονος πλέον γιος μου, θα μου πει δύο προτάσεις και μου φτάνουν για να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη για την οικογένεια που με αξίωσε ο Θεός..: “Mου έλειψες πολύ μανούλα μου, σ’ αγαπώ και συγγνώμη που σε άφησα μόνη σου τόσες ώρες..!”»

Στείλτε μας και εσείς τη δική σας ιστορία ΕΔΩ