Οι μαμάδες της διπλανής πόρτας...

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Η Εύα, δεν εργάζεται. Έχει μια κόρη 5,5 ετών και έναν γιο 19 μηνών. Το πρωί, ξυπνάει απ'τις 7 επειδή κλαίει το μωρό και στις 8 πηγαίνει την κόρη της στο νηπιαγωγείο. Όλα αυτά όμως στην καλύτερη περίπτωση, γιατί πολλές φορές μέσα στη νύχτα θα με ξυπνήσει το κλάμα του μωρού και ξέρω πώς η φίλη μου θα στέκεται εκεί, άγρυπνη, δίπλα του, να του κρατά συντροφιά μέχρι να αποκοιμηθεί ξανά. Τι και αν νυστάζει; Τι και αν χρειάζεται ξεκούραση; Το πρόγραμμά της ημέρας της ολοκληρώνεται αφού κάνει τον ταξιτζή από δω και από ΄κει στις δραστηριότητες της κόρη της.

Η Σουζάνα δεν εργάζεται σε κάποια μόνιμη δουλειά. Έμεινε άνεργη όταν κήρυξε πτώχευση ο εργοδότης της και από τότε παλεύει με τον σύζυγό της να τα βγάλουν πέρα με δύο παιδιά, 6 και 4,5 ετών αντίστοιχα. Παιδιά, που θα φροντίσει μόνη από το πρωί μέχρι και το βράδυ, καθώς ο σύζυγός της εργάζεται αρκετές ώρες. Πολλές φορές, όσο απίθανο και αν ακούγεται, (σε κάποιες ίσως να θυμίζει και κάτι) ξενυχτάει για να μαγειρέψει (καθώς δεν προλαβαίνει μέσα στη μέρα της) ώστε τα παιδιά της να έχουν φαγητό στο σχολείο. Δεν είναι λίγες οι φορές που από την κούραση έχει αποκοιμηθεί στον καναπέ με κατάληξη να κάψει το φαγητό της.

Την Κατερίνα, τη γνωρίζω από το σούπερ μάρκετ που πηγαίνω για ψώνια. Ανταλλάσσουμε μια καλημέρα ή μια καλησπέρα, ανάλογα την ώρα που θα βρεθούμε. Προχθές, όμως την είδα κουρασμένη. Μια κούραση και μια εξάντληση, φαινόταν στα μάτια της, όσο και αν προσπαθούσε να το κρύψει μέσα από το ευγενικό χαμόγελο της εξυπηρέτησης. Τη ρώτησα τι έχει και γιατί είναι κουρασμένη. «Σκέφτομαι πως θα γυρίσω σπίτι και πως έχω του κόσμου τις δουλειές να κάνω. Εχω μια κόρη 8 ετών που θα δω αύριο το πρωί πάλι. Σχολάω στις 9 αλλά μέχρι να πάω σπίτι θα πάει 10. Η Εύη μου θα κοιμάται. Δε τη χορταίνω. Μου λείπει. Το πρωί που πάει σχολείο κάνω όλες τις δουλειές στο σπίτι και το απόγευμα που είναι στο σπίτι εγώ λείπω γιατί δουλεύω. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι γιορτές και τώρα το πρωί περνάμε τη μέρα μαζί. Χρόνο δεν έχω, κορίτσι μου. Χρόνο! Μου αρκεί όμως που μπορώ να προσφέρω στο παιδί μου όσα έχει ανάγκη!».

Για το τέλος άφησα τη Χριστίνα, τη γυναίκα με τα τρία παιδιά. Εργάζεται σε μια πολυεθνική, με σταθερό 8ωρο και μια καλή θέση. Από τη δουλειά της είναι ευχαριστημένη αλλά δεν είναι όμως η μαμά που θα ήθελε να είναι. «Όσο και αν θέλω να μη μεταφέρω τα νεύρα και το άγχος της δουλειάς στο σπίτι δεν γίνεται. Ξεσπάω πάντα, για ανόητους λόγους είτε στα παιδιά μου είτε στον σύζυγό μου», μου εξομολογήθηκε εκφράζοντας το πόσο της λείπει να αγκαλιάζει τα παιδιά της. Το βράδυ, την περιτριγυρίζουν οι σκέψεις, για το τί ήθελε να κάνει τελικά μαζί τους, και τι τελικά κατέληξε να κάνει. «Η Λουκία δεν είχε διαβάσει, έκανε και κάποια λάθη στην έκθεση και αρπαχτήκαμε. Ο Γιάννης, μεγαλύτερος πάντα γυρνάει σπίτι μία ώρα μετά από αυτή που θα του ζητήσω, ενώ η Μαρία που είναι και η πιο μικρή προσπαθεί να μην κάνει το σπίτι άνω κάτω. Όταν γυρνάω από το γραφείο, αντί να κάτσω στον καναπέ μου να ξεκουραστώ λίγο, αρχίζουν όλοι "Μαμάααααα", και δωσ΄του να φάω στο πόδι, να πάρω τη Λουκία να την πάω Αγγλικά, να γυρίσω σπίτι να πάρω τη μικρή που θα την έχει ετοιμάσει ο άνδρας μου, να την πάω ενόργανη, να φύγω να πάω να πάρω τη Λουκία, να περάσουμε μαζί να πάρουμε τη μικρή, να πεταχτούμε πριν γυρίσουμε σπίτι και στο σούπερ μάρκετ, και μόλις φτάσουμε σπίτι, να φωνάζω να πλύνουν χέρια, να τακτοποιήσουν τα πράγματά τους και να διαβάσουν. Εξαντλημένη θα κοιμηθώ περίπου στις 11.30- 12.00 αν είμαι τυχερή. Πώς να μην έχω νεύρα; Πώς να μην ξεσπάω; Πώς να μην είμαι κουρασμένη. Το βράδυ τα σκέφτομαι όλα και νιώθω τύψεις που δεν αγκάλιασα τον γιο μου περισσότερο, που δεν είπα στην κόρη μου τη μεγάλη πόσο την αγαπώ και που δεν τρέλανα στα φιλιά τη μικρότερη και που δεν της διάβασα παραμύθι, γιατί πολύ απλά ένιωθα πολύ κουρασμένη!».

Αυτές οι μαμάδες είναι τόσο διαφορετικές και συνάμα τόσο ίδιες. Ξαγρυπνούν για τα παιδιά τους, αγωνιούν για τα παιδιά τους και κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους. Αυτό κάνει άλλωστε μια μαμά. Θυσίες για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά της και θυσίες που θα τα βοηθήσουν να κατακτήσουν τους στόχους τους.

Τέτοιες μαμάδες είμαστε όλες. Είτε εργαζόμαστε, είτε όχι. Δεν χρειαζόμαστε μια μέρα για να αποδείξουμε ποιες είμαστε και τι κάνουμε. Δεν χρειαζόμαστε μια μέρα (Τη γιορτή της Μητέρας) για να αναγνωριστούν οι κόποι μας και για να ακούσουμε ένα «Σε αγαπάω μαμά». Είμαστε, εκεί, στο πλάι των παιδιών μας συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο.

Γιορτάζουμε κάθε μέρα γιατί ο ρόλος της μαμάς, από τη μέρα που θα γεννήσουμε τα παιδιά μας δεν παύει να υπάρχει μέχρι και τη μέρα που θα πεθάνουμε.