Ημέρα του Πατέρα 2016: 5 πράγματα που έμαθα από τον μπαμπά μου

Ο μπαμπάς μου λοιπόν μου έμαθε:

1. Να δοκιμάζω: Είτε ήταν φαγητό (τον θυμάμαι να τρέχει από πίσω μου με μια μπουκιά καρφιτσωμένη μέχρι να δοκιμάσω κάτι καινούργιο), είτε ήταν ...θαλάσσιο σκι, δε με άφησε ποτέ να πω όχι από την αρχή. Δε με άφησε ποτέ να πω δε θέλω ή δε μπορώ . «Δοκίμασε και μετά θα σ αφήσω ήσυχη» μου έλεγε. Και αυτό έκανε κι εκείνος. Μια ζωή δοκίμαζε και δοκιμάζει τα πάντα, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Έλειπε πολύ από το σπίτι, είχε «μεγάλες» θέσεις και πολλές δουλειές, αλλά όταν ήταν εκεί, πειραματιζόταν, κι όταν δεν ήταν εκεί, γυρνούσε πάντα με κάποια νέα εμπειρία. Από συνταγές μέχρι καινούργια ενδιαφέροντα ανάμεσα στις 100 δουλειές του, ο μπαμπάς μου είχε πάντα δεκάδες εκκρεμότητες να κυνηγήσει ταυτόχρονα. Έχει ακόμη...

2. Να νιώθω ασφαλής. Όταν ο μπαμπάς μου ήταν σπίτι, δεν ανησυχούσα για τίποτα. Eίναι αυτός που με έμαθε μεταξύ άλλων κολύμπι και οδήγηση. Τα βάζω μαζί γιατί και τα δύο απαίτησαν αποκλειστικά, τη δική του υπομονή και τη δική μου επιμονή. Η δική του ικανότητα μου έδειξε τις δικές μου δεξιότητες, με τα δικά του «όχι» και τα δικά του «ναι», ένιωσα ασφαλής. Ανεξάρτητα από το κολυμβητήριο και τον δάσκαλο οδήγησης, όλα τα έμαθα πρώτα με τον μπαμπά μου. Από πολύ μωρό με κρατούσε αγκαλιά στη θάλασσα, με ανάγκαζε να επιπλεύσω χωρίς να φοβάμαι, με έμαθε να κουνάω τα πόδια μου και τελικά... να παίρνω κεφάλια στο μακροβούτι. Και μετά την απόκτηση διπλώματος οδήγησης, εκείνος με πήρε στα βουνά και μου είπε «έλα τώρα να μάθουμε να οδηγούμε» , με εκείνον έμαθα να ακινητοποιώ το αυτοκίνητο σε ανηφόρες με κάθετη κλίση, να παίζω με τον συμπλέκτη δοκιμάζοντας τα όρια του σβησίματος της μηχανής για να «νιώσω» το αμάξι, (και τα δικά μου όρια επίσης), να αλλάζω λάστιχο και να νιώθω ανεξάρτητη, να βάζω μπροστά τη σβησμένη μηχανή με τα καλώδια τροφοδοσίας και να νιώθω ...μάγκας. Κι ας τον παίρνω ακόμη και σήμερα να μου το κάνει εκείνος...

3. Να δείχνω σεβασμό (στον εαυτό μου και στους άλλους): Ο μπαμπάς μου είναι/ήταν πολύ αυστηρός μπαμπάς (και πολύ ελαστικός παππούς). Καλά κάνει τώρα, καλά έκανε τότε. Για όσα τσακωθήκαμε στην άχαρη εφηβεία μου, για όσα μας έφεραν σε κόντρα και άλλα τόσα που μας ώθησαν στα άκρα, μπαμπά σε ευχαριστώ. Δεν κρίνω το παρελθόν. Βλέπω το παρόν. Αν με θεωρείς αυστηρή μαμά (ενίοτε και τρελή), είναι γιατί εσύ μου έδωσες αυστηρές βάσεις. Άσε λάσκα εσύ για να τραβάω εγώ... Κι εγώ στον μπαμπά σου έβρισκα καταφύγιο όταν ήθελα να ξε-ζοριστώ από τις απαιτήσεις σας. Αυτή είναι η δουλειά του παππού (και όχι του πατέρα). Τώρα, λίγο μετά τα 40, σε ευχαριστώ για όσες φορές δε με άφησες να βγω, να ξενυχτήσω, να τσαλακώσω τον εαυτό μου πριν κρίνεις εσύ ότι ήμουν έτοιμη. Κι ας ήμουν (ή δεν ήμουν). Σε ευχαριστώ για όσες φορές μου έβαλες τις φωνές όταν μίλησα απότομα, όταν εκνευρίστηκα, όταν δεν έδειξα τον σεβασμό που προσδοκούσες. Σε ευχαριστώ για όσες φορές με μάλωσες για μια αταξία. Αλλά και για όσες φορές με αγκάλιασες για κάτι καλό. Για όσα φιλιά μου έδωσες όταν σε έκανα περήφανο και για όσα μπράβο μου είπες για όσα σε ευχαρίστησαν.

4. Ότι όλα είναι εφικτά: Όλα είναι εύκολα στο μυαλό του μπαμπά μου. Και με αυτή τη σκέψη, πάντα τα καταφέρνει. Ή τουλάχιστον πάντα προσπαθεί. Ο μπαμπάς μου με έμαθε να «φτιάχνω χρόνο». Αν πιστεύεις ότι όλα γίνονται, τότε όλα τα χωράς μέσα στον χρόνο που έχεις. Του χρωστάω το γεγονός ότι πάντα είχα δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα, όχι γιατί εκείνος μου τις βρήκε, αλλά γιατί εκείνος με έκανε –χωρίς να το συνειδητοποιεί- να πιστεύω ότι αυτή είναι η νόρμα. Η πίστη, η επιμονή και η ξεροκεφαλιά που μου κληροδότησε, με έκανε να μπορώ να ανταποκρίνομαι σε δύσκολα ωράρια, απαιτήσεις μουρλών εργοδοτών, απίθανων καθηγητών, ατελείωτης αϋπνίας και μεγάλης εξάντλησης. Και όλα αυτά μπαμπά, ήταν οι κόποι. Και τώρα, όπως εσύ μου έμαθες και το ίδιο το γνωμικό, απολαμβάνω τα αγαθά. Την ηρεμία στο κεφάλι μου, τη γαλήνη στην ψυχή μου και τη γνώση ότι αν θέλω κάτι, θα το καταφέρω. Όχι επειδή συνωμοτεί το σύμπαν, που λέει ο Coelho. Επειδή εγώ μπορώ.

5. Ότι οι άντρες που κλαίνε, είναι οι πιο δυνατοί. Ο μπαμπάς μου μπορεί να λυγίσει με μια ταινία, ειδικά όταν πρωταγωνιστούν παιδιά. Το «Σινεμά ο Παράδεισος» ή το «Κράμμερ εναντίον Κράμμερ» τον πονάνε πολύ. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες του τι και πώς. Θα σταθώ στο γεγονός. Ο μπαμπάς μου, ο πιο δυνατός μπαμπάς του κόσμου, ο Βράχος μου, ο Πατέρας μου, η Δύναμή μου, μπορεί να κλάψει σα μικρό παιδί, ΜΕ τα μικρά παιδιά, γιατί η ευαίσθητη καρδιά του είναι από μάλαμα. Και γι αυτό τον αγαπώ διπλά.

Μπαμπά... Σε ευχαριστώ για όσα μου έδωσες. Για τα καλά που μου έμαθες. Γι αυτό το μικρόβιο του να κάνω πολλά πράγματα μαζί, να εξελίσσομαι, να πέφτω, να τσακίζομαι, να δοκιμάζω, να μη λέω όχι πριν δοκιμάσω, να ξαναπροσπαθώ, να συγχωρώ.
Σε είδα να θυμώνεις, να ηρεμείς, να συγχωρείς, να μην κρατάς κακίες, να γελάς με την ψυχή σου και να κλαις με την καρδιά σου και έμαθα πώς να τα κάνω κι εγώ αυτά.
Κανείς δεν είναι αλάθητος, μπαμπά. Κανείς δεν είναι τέλειος.
Για όσα λάθη έκανα εγώ, για όσες φορές σε στεναχώρησα, συγγνώμη.
Για όσα έκανες εσύ, θα είμαι πάντα το παιδί σου που θα σε συγχωρεί.

Χρόνια Πολλά Μπαμπά!
Σ αγαπώ χωρίς όρια