Ένα κείμενο αφιερωμένο στη Μαριάννα, την 3χρονη φίλη μου με Σύνδρομο Down

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Φτάσαμε, χαιρετήσαμε και η μικρή μου έτρεξε αμέσως στον παιδότοπο να παίξει. Μέσα στις μπάλες και μαζί με τα άλλα παιδιά, καθόταν στα στρώματα η Μαριάννα. Μία τρίχρονη μικρούλα με Σύνδρομο Down.

Μαζί της ήταν ο 8χρονος αδερφός της, Χρήστος. Ένα παλικαράκι που δεν την άφηνε στιγμή από τα μάτια του. Κάποια στιγμή ο παιδότοπος γέμισε παιδιά και η Μαριάννα, άρχισε να τα χαζεύει και να χαμογελά. Λίγα λεπτά πιο μετά πλησίασε το τραπέζι που καθόμασταν όλες οι μαμάδες που ήμασταν στο πάρτι. Η μία ρωτούσε την άλλη «Δική σου είναι;».

Η μικρή δεν ήταν καλεσμένη στο πάρτι, απλά είχε επισκεφθεί τον παιδότοπο με τη μαμά της. Ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα ένα μικρό κορίτσι με Σύνδρομο Down. Με πλησίασε και άρχισε να προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μου. Της είπα πόσο όμορφη είναι και παίνεψα το ωραίο κολιέ που φορούσε στο λαιμό της. Ο Χρήστος, ήταν πάντα δίπλα της. Εκείνος μου είπε το όνομά της. Άρχισε να παίζει με τα κουμπιά της μπλούζας μου και να μου τα τραβά. «Μαριάννα μη!», της είπε ο αδερφός της και εγώ του είπα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. «Κουμπιά είναι. Και να κοπούν θα τα ράψω».

Την κράταγα στην αγκαλιά μου, έπαιζα μαζί της και η κόρη μου ήρθε να τη γνωρίσει. Όταν τη γνώρισε, της έκανε δώρο το φούξια δαχτυλίδι της. Δεν της έκανε καμία εντύπωση. Την αντιμετώπισε όπως όλα τα παιδιά που γνωρίζει, είτε είναι συνομήλικά της είτε όχι.

Κάποια στιγμή, η μαμά της ήρθε να την πάρει γιατί νόμιζε πως με ενοχλούσε. Της είπα ότι δεν με ενοχλεί και την άφησε στην αγκαλιά μου. Την κρατούσα όλη την ώρα, της μίλαγα, γελούσαμε και βρήκαμε τρόπο να επικοινωνήσει η μία με την άλλη.

Όταν ήρθε η στιγμή να την αποχαιρετήσω, έβαλε τα κλάματα. Οι κραυγές της μου έδειχναν ότι λυπήθηκε που της έλεγα «αντίο». Με αγκάλιασε σφιχτά και μου έδωσε ένα φιλί.

Ένα σπάνιο πλάσμα, μια μοναδική ψυχή. Ένα παιδί τόσο μοναδικό που της υποσχέθηκα ότι θα πάω να τη δω ξανά. Αυτά τα μάτια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Αλλά ούτε και τον αδερφό της. Τον 8χρονο Χρήστο, που σίγουρα θα είναι φύλακας άγγελός της καθώς μεγαλώνουν.

«Μαριάννα μου χάρηκα που σε γνώρισα. Είσαι ένα εκπληκτικό κορίτσι, μία μοναδική πριγκίπισσα και ένα όμορφο πλάσμα. Τα ματάκια σου θα τα θυμάμαι και θα χαμογελώ, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ!».

Σε όλους τους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με Σύνδρομο Down, θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο. Μπράβο, που είστε στο πλάι των παιδιών σας και μπράβο που τα μεγαλώνετε ως φυσιολογικά παιδιά. Είναι σπάνια, μοναδικά και έχουν ιδιαίτερα χαρίσματα που αν καλλιεργηθούν σωστά μπορούν να καταφέρουν όλα όσα βάλουν στο μυαλό τους. Αφήστε τα να ονειρεύονται και βοηθήστε τα να εκπληρώσουν τα όνειρά τους.

Μπορούν να γίνουν ό,τι θέλουν. Μπορούν να γίνουν τα πάντα με τη σωστή στήριξη και καθοδήγηση.