«Κανείς δεν σου δίνει το δικαίωμα να επιπλήττεις το δικό μου το παιδί»

Άκου να σου πω, δεν με νοιάζει πώς μιλάς στο παιδί σου ούτε πώς το μεγαλώνεις. Δεν με νοιάζει ούτε καν το πόσο καλή μαμά είσαι μαζί του. Η κάθε μια μας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει για τον εαυτό της και για το σπίτι της. Δεν έχεις όμως το δικαίωμα να μιλάς με υφάκι σε ένα ξένο παιδί ακόμη και αν έφταιξε.

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Στην παιδική χαρά, η κόρη της φίλης μου έπαιζε αμέριμνα. Κάποια στιγμή πήγε να κάτσει σε ένα αυτοκινητάκι ξύλινο, στατικό και ο γιος σου την έσπρωξε, την έριξε κάτω και της είπε: «Εδώ θα κάτσω εγώ!». Πραγματικά, ούτε εγώ ούτε η φίλη μου είμαστε από τις μαμάδες που θα τρέξουν να μιλήσουν σε ένα ξένο παιδί. Έχουμε μάθει στα παιδιά μας να σηκώνονται και να στέκονται στο ανάστημά τους. Αυτό άλλωστε έκανε και η μικρούλα. Σηκώθηκε και τον τράβηξε να σηκωθεί. «Εγώ ήρθα πρώτη!». Και τότε ήρθε η δεύτερη σπρωξιά και μια «πρωθυπουργική μούντζα».

Έχοντας, προφανώς χάσει όλο αυτό το σκηνικό γιατί έπινες καφεδάκι και χασκογέλαγες με τη φιλενάδα σου, σηκώθηκες και πήγες να ζητήσεις εξηγήσεις.

«Ο γιος μου καθόταν εδώ!» είπες με ένα ύφος στη μικρή που πραγματικά μου γύρισε το μάτι. «Όχι, εγώ έπαιζα πρώτη και ήρθε και με έσπρωξε!», «Καλά σε έκανε αφού δεν σηκωνόσουν...», είπες σε 6 χρονών παιδί και σηκωθήκαμε με τη φίλη μου να έρθουμε προς το μέρος σας, επειδή όμως δεν είμαι άνθρωπος που νευριάζει εύκολα, σου μίλησα ευγενικά και σου είπα ότι μάλλον δεν πρόσεξες ότι έσπρωξε τη μικρή για να κάτσει ο ίδιος.

«Δεν είναι για μικρά αυτό το παιχνίδι... Να πας αλλού να παίξεις εσύ που τα έβαλες με τον γιο μου...», είπες με νεύρα στο παιδί που μιλιά δεν έβγαλε το καημένο από την ώρα που έπεσε κάτω. Ούτε δάκρυ δεν βγήκε από τα μάτια του, αν και η φατσούλα της ήταν έτοιμη να δακρύσει και να τρέξει «βουρ» στην αγκαλιά της μαμάς της. Δεν ήθελε όμως βλέπεις... να ντροπιαστεί.

«Μαμά... η κυρία είναι αγενής!», είπε η κόρη μου που στεκόταν λίγο πιο δίπλα... «Ναι, χαρά μου είναι αγενής!» της απάντησα και προσπάθησα να δώσω τέλος στο σκηνικό ζητώντας από τα κορίτσια να παίξουν κάπου αλλού.

«Ωραία ανατροφή σου έχει δώσει η μαμά σου να λες τον κόσμο αγενή!», είπες στην κόρη μου τη στιγμή που κάναμε στροφή θέλοντας να δώσουμε τέλος σε όλο αυτό. Αλλά, μέχρι εκεί! Δεν σου δίνω το δικαίωμα να απευθύνεις το λόγο στο παιδί μου. Δεν το ξέρεις, δεν σε ξέρει και δεν έχεις ΚΑΝΕΝΑ απολύτως δικαίωμα να της λες ΕΣΥ τι να πει και τι όχι. Εξάλλου δεν σε έβρισε. Αγενή σε είπε! Κάτι, που θα έπρεπε να σε κάνει να σκεφτείς και όχι να «επιτεθείς» σε ένα παιδί, ακόμη και λεκτικά.

Ποιος νομίζεις ότι σου δίνει το δικαίωμα να μιλάς και να επιπλήττεις ένα παιδί; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να του μιλάς για σωστή ανατροφή τη στιγμή που μπροστά στο ίδιο σου το παιδί δίνεις λάθος παραδείγματα; Με το υφάκι και τα νεύρα σου δεν έχω μιλήσει ούτε εγώ η ίδια στο παιδί μου. Και δεν επιτρέπω σε κανέναν να το κάνει.

Δεν με νοιάζει πώς μιλάς στο δικό σου το παιδί αλήθεια. Με νοιάζει όμως, πώς μιλάς στα ξένα παιδιά και ελπίζω την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι αντίστοιχο να μιλήσεις για «αγένεια» στον γιο σου που έσπρωξε και πέταξε κάτω ένα άλλο παιδάκι.