«Πρώτη μέρα στο σχολείο...», μια αληθινή ιστορία που πολλοί γονείς θα ταυτιστούν

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Το πρωινό βάρβαρο ξύπνημα ήταν γνώριμο, ήταν το ίδιο. Το σχολικό πάντα με έπαιρνε απ’ τα άγρια χαράματα, πράγμα που όσο κι αν επαναλαμβανόταν πάντα για μένα ήταν το ίδιο δυσβάσταχτο. Σηκώθηκα λοιπόν σχεδόν μηχανικά, με τα μάτια μου βαριά και σχεδόν σφραγισμένα. Η μαμά μου με ξύπνησε για την ακρίβεια με ένα γλυκό και κάπως αλλόκοτα τσιριχτό «ποιός ξεκινάει το σχολείο;». Προφανώς σε μένα αναφερόταν -δυστυχώς- μοναχοπαίδι γαρ, οπότε δεν υπήρχε χώρος για παρεξήγηση. Ένα φιλί και ένα τρίψιμο στο κεφάλι και οδηγήθηκα για πρωινό.

Όσο έτρωγα βαριεστημένα και νυσταγμένα τα δημητριακά μου, έβλεπα τη μαμά μου να βασανίζει τη στολή μου -απ’ τα θετικά των ιδιωτικών για τις μάνες που δεν τρώνε ένα βάρβαρο δίωρο στα αξημέρωτα να τσακώνονται με τα βλαστάρια τους για το τί στον διάτανο θα βάλουν κάθε μέρα. Την τίναζε, την ίσιωνε, την κοίταζε, την χάιδευε. «Ωραία είναι η καινούργια μου στολή μαμά, έχει άλλο χρώμα από πέρσι». «Ναι Ελιάκι μου, έχει άλλο χρώμα γιατί τώρα μεγάλωσες, πάμε στο δημοτικό», είπε κάπως πνιχτά.

Και έφτασε η ώρα που η κατσιασμένη πλέον στολή φορέθηκε πάνω μου. Θυμάμαι να με κοιτάω στον καθρέφτη και να καμαρώνω με τη μπορντό στολή μου. Μεγάλωσα και έχω άλλο χρώμα σκεφτόμουν και φώτιζε το πρόσωπό μου. Και από πίσω μου έβλεπα τη μαμά μου να κλαίει. Δεν της αρέσει η στολή μου; «Γιατί κλαις μαμά;». «Απ’ τη συγκίνηση που έγινες μεγάλο κοριτσάκι» μου είπε κλαίγοντας και γελώντας μαζί. Εκεί ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου. Συνειδητοποίησα ότι ξεκινάει μια καινούργια αρχή. Αλλά μια συναρπαστική αρχή με άπειρη παιδική περιέργεια για όσα πρόκειται να μάθω.

Θα βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw