«Για το γάλα, ας πούνε οι γιατροί, για τον θηλασμό όμως... "θέλω να τα πω"»

Γράφει η Σόνια Χαϊμαντά

Δεν γνωρίζω καν αν η γυναίκα που γεννά με καισαρική και λογικά παίρνει κάποια φαρμακευτική αγωγή ή έχει κάνει επισκληρίδιο ένεση για να απολαύσει τη γέννηση του παιδιού της... live, έχει το κατάλληλο γάλα για το παιδί της. Οι γιατροί λένε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αλλά προσωπικά αντιμετώπισα ένα: Γέννησα πρόωρα, ο οργανισμός «κατάλαβε» ότι έφερα στον κόσμο ένα μωρό, μερικά 24ωρα μετά, το παιδί έπρεπε να φάει, οπότε ο θηλασμός άργησε τρεις ημέρες.

Όπως και να έχει ο θηλασμός, είναι μια φυσική διαδικασία και δυστυχώς όταν δεν έχουμε μια φυσιολογική γέννα, πάει περίπατο κάθε «φυσική» λειτουργία. Καλό είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ετσι, ο θηλασμός, ως πρακτική, συνοδεύεται από αρκετούς μύθους για επαγγελματίες υγείας, ειδικούς και μη, φίλους και συγγενείς – που διατηρούν ο καθένας την άποψή του, απόψεις όμως που συχνά αντικρούουν η μία την άλλη και φέρνουν τη θηλάζουσα μητέρα σε σύγχυση.

Πολύ συχνά οι συμβουλάτορες – γιατροί, παιδίατροι, πεθερές που γέννησαν πριν 45 χρόνια, μαμάδες που έζησαν στο χωριό - δίνουν παραπλανητικές συμβουλές με αποτέλεσμα την πρόωρη διακοπή της γαλουχίας ή τη σώνει και καλά διατήρησή της μέχρι τελικής πτώσεως. Τόσο της μητέρας όσο και του μωρού. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναφερθώ στην αντίληψη των γιατρών, των μαιευτήρων, των μαιών, των νοσοκόμων, των συγγενών για το επίπεδο των συμβουλών που παρέχουν γύρω από τον θηλασμό. Οι οδηγίες, κυρίως οι λάθος οδηγίες (προκαταλήψεις και ταμπού) όταν γέννησα ήρθαν βροχή, με κατατρόπωσαν: «Μη θηλάζεις τις πρώτες 2-3 ημέρες γιατί δεν έχεις ακόμα γάλα», ή «Θήλασε 10 λεπτά από το ένα στήθος, έπειτα 10 λεπτά από το άλλο», ή «Θήλασε 10 λεπτά από κάθε στήθος έπειτα δώσε στο παιδί ‘συμπλήρωμα’ ξένου γάλακτος, ώστε να βεβαιωθείς ότι χόρτασε», ή «Θήλασε κάθε τρείς ή τέσσερις ώρες, όχι συχνότερα»...

Το χειρότερο; «Άφησε το μωρό να κλαίει και μην το παίρνεις συνέχεια αγκαλιά, για να μην ‘κακομάθει’» και το ανήκουστο; «Μη θηλάζεις το παιδί το βράδυ, ώστε να ξεκουραστείς». Η απογείωση της παραπλάνησης έρχεται με την οδηγία «Μη θηλάζεις μετά τους έξι μήνες της ζωής του μωρού, δεν του προσφέρεις τίποτα».

Δεν ξέρω αν στέκει κάτι από αυτούς τους μύθους επιστημονικά, πιστεύω πως όχι.

Οταν γέννησα πριν από 12 χρόνια, το μωρό πεινούσε. Και πεινούσε πολύ. Και γάλα δεν είχα, επειδή το μωράκι μου ήταν 7μηνήτικο. Ετσι κατέφυγα στο ξένο (γάλα). Το οποίο μια χαρά μου φαινόταν αλλά μετά ήρθε και το δικό μου. Δεν ξέρω ποιο ήταν καλύτερο. Ξέρω ότι ο θηλασμός, όσο κράτησε, με έδεσε πολύ με την κόρη μου. Την έβαζα, θυμάμαι, στο στήθος της καρδιάς περισσότερο από το άλλο, κι ας έλεγε η πεθερά μου 10 λεπτά αυστηρά από το καθένα. Την τάιζα μεσάνυχτα, στις 3 το πρωί, χαράματα και ας φώναζαν ότι έπρεπε να ξεκουραστώ. Ο Θηλασμός με έφερε πιο κοντά και το στήθος μου ήταν ο ομφάλιος λώρος για λίγο καιρό ακόμη. Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ. Επέστρεψα στο γραφείο, σε σκληρές, δύσκολες συνθήκες. Αν ένιωσα τύψεις; Όχι. Εχω μάθει να δέχομαι τη ζωή και όπως έρχεται και όπως την πάω. Σίγουρα το μωρό με έψαχνε και προσπαθούσα να είμαι ΕΚΕΙ όσο γινόταν περισσότερο. Ο απογαλακτισμός ήταν βίαιος. Μια «εκδρομή» με το Zeppelin και το BBC λίγες ημέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στον αττικό ουρανό – για καθαρά επαγγελματικούς λόγους (φοβήθηκα όσο ποτέ) ήταν ικανή για να μας χωρίσει – εμένα και την κόρη μου.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει. Όμως ο θηλασμός, όσο κράτησε, όσο και αν πόνεσε στην περίπτωσή μου λόγω προωρότητας, μας έδεσε, μας ένωσε για πάντα. Εμένα στις αναμνήσεις μου για εκείνη τη μοναδική, την ανεπανάληπτη περίοδο και εκείνη στο υποσυνείδητό της. Ότι η μαμά της δεν τη γέννησε μόνο αλλά τη γαλούχησε, όπως προσπαθώ να κάνω πλέον με προσοχή, πνευματικά και ηθικά. Λίγο είναι;

Στείλτε μας κι εσείς τις δικές σας αληθινές ιστορίες εδώ