Θηλασμός: Λαχτάρα και ενοχή

Λαχτάρα και ενοχή ήταν δύο συναισθήματα που βίωσα πολύ έντονα και σχεδόν ταυτόχρονα, τον καιρό που θήλαζα τον δεύτερο γιο μου στην μονάδα ειδικής θεραπείας στο δημόσιο μαιευτήριο ‘Έλενα πριν από μερικά χρόνια. Ήταν τόσο έντονα, που ακόμη και τώρα με ακολουθούν και εμφανίζονται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένω, όπως συμβαίνει πάντα.

Ήμουν μια μάνα που για δεύτερη φορά έφευγα από το μαιευτήριο, χωρίς μωρό.
Το πρώτο μωρό μετά από μια πολύ δύσκολη φυσιολογική γέννα έπρεπε να μείνει στην θερμοκοιτίδα για παρακολούθηση. Το έβλεπα μέσα από το τζάμι -τεράστιο μέσα στα μικροσκοπικά πρόωρα, το τάιζα από απόσταση -από την τράπεζα γάλακτος καταθέτοντας ό,τι είχα. Ήμουν μια μάνα που δεν έπρεπε να έρθει σε επαφή με το μωρό της. Όταν τελικά μου το έδωσαν μετά από μερικές ημέρες νόμιζα ότι αν το άγγιζα θα έσπαγε.

Στο δεύτερο όλα πήγαν καλά και ήταν μαζί μου συνεχώς 24 ώρες το 24ωρο.
Προσκολλήθηκα. Αυτό δεν θα μου το πάρουν είπα. Θα είμαστε συνεχώς μαζί.

Νόμιζα...
Γιατί την δεύτερη ημέρα μου το πήραν ...ίκτερος είπαν οι γιατροί, έπρεπε να μπει στις λάμπες..
Και μετά άρχισε ο Γολγοθάς: Μεταφέρθηκε το μωρό στην μονάδα, γυμνούλι με μάσκα στα μάτια, κάτω από τα δυνατά φώτα, και εμείς περιμέναμε την μέτρηση της χολερυθρίνης κάθε μέρα, με τον φόβο της αλλαγής αίματος, αν οι τιμές ήταν πάνω από κάποιο όριο.
Ο θηλασμός που ευτυχώς είχα ξεκινήσει βοηθούσε πολύ την κατάσταση, δεν έπρεπε με τίποτε να σταματήσει σε εκείνη τη φάση.Στο μαιευτήριο όμως δεν με «ήθελαν» πια. «Πήγαινε στο σπίτι σου κυρία μου και έλα κάθε δύο ώρες να ταΐζεις το μωρό σου».
Σωστό.

Σωστό αλλά εφιαλτικό.
Μετά τον θηλασμό στη μονάδα έφευγα και έφτανα στο σπίτι. Με το που έφτανα στο σπίτι να φροντίσω το μεγάλο παιδί, δεν περνούσε λίγη ώρα και έπρεπε να πάρω ξανά το αυτοκίνητο, να οδηγήσω σαν την τρελή, να ψάξω να παρκάρω δίπλα στο νοσοκομείο, να τρέξω στην μονάδα, να βάλω αποστειρωμένα ρούχα, να θηλάσω, να φύγω για να προλάβω να πάω σπίτι και μετά να είμαι πάλι στην μονάδα για να προλάβω το δίωρο.

Το φαντάζομαι όλο αυτό σαν μια κινηματογραφική ταινία, με πολύ γρήγορα πλάνα και έντονη μουσική αγωνίας που σταματάει απότομα και γίνεται slow motion, με ένα χαλαρωτικό μουσικό χαλί την στιγμή που βγαίνω από το αυτοκίνητο και πηγαίνω προς την είσοδο της μονάδας.
Εκεί όλα μεταμορφώνονται και κυριαρχεί μια διάχυτη αίσθηση ευδαιμονίας που συνοδεύεται από μια πολύ μεγάλη λαχτάρα που όμοιά της δεν είχα ποτέ βιώσει. Μια λαχτάρα να πάρω το μωρό πάλι στην αγκαλιά μου σαν να μην μας είχαν χωρίσει για 2 ώρες αλλά για 2 χρόνια.
Αυτήν την δυνατή αίσθηση λαχτάρας διαδέχθηκε η απόλυτη ντροπή και η βαθιά ενοχή όταν μια μέρα και για μια φορά μόνο, καθυστέρησα 10 λεπτά να φτάσω γιατί δεν έβρισκα να παρκάρω.

10 ολόκληρα λεπτά...

Στην είσοδο της μονάδας με περίμενε μια βλοσυρή μαία, ακίνητη, με το μωρό στην αγκαλιά να σπαράζει από το κλάμα. Με τιμωρητική φωνή απευθύνθηκε σε εμένα σαν να έπιανα ήδη κατά τη γνώμη της πολύ χώρο σε αυτόν τον κόσμο, και μου είπε:
«Κυρία αργήσατε, αφήσατε το παιδί σας να πεινάει...»

Δεν υπήρχε δικαιολογία, δεν υπήρχε διέξοδος, όλα είχαν κριθεί..

Το παιδί μου πεινούσε, το παιδί μου μπορούσε να έχει αφυδατωθεί, εγώ θα φταίω αν του αλλάξουν το αίμα....

Αυτά σκέφτεται μια μητέρα που από τη μια προσπαθεί το καλύτερο για το παιδί της και από την άλλη, η ψυχολογία της επηρεάζεται από τις ορμόνες της, οι οποίες μετά την γέννα έχουν πάρει το ασανσέρ και δεν ξέρουν ακόμη σε ποιο όροφο να κατέβουν.
Είναι κρίμα μια τόσο φυσική,συναρπαστική και πολύ δύσκολη τελικά λειτουργία, όπως είναι ο θηλασμός, να συνοδεύεται από ενοχές.
Πιστεύω ακράδαντα ότι μια μητέρα στην συντριπτική πλειονότητα, κάνει ό,τι μπορεί καλύτερο για το παιδί της και όταν λέω ό,τι καλύτερο μπορεί, εννοώ την κάθε δεδομένη χρονική στιγμή ανάλογα με αυτά που έχει πληροφορηθεί, γνωρίσει, βιώσει και ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Μια ευτυχισμένη μητέρα που κάνει χωρίς ενοχές και ψυχαναγκασμούς τις επιλογές της μετά από την σχετική πληροφόρηση, έχει περισσότερες πιθανότητες να μεγαλώσει ευτυχέστερους ανθρώπους. Και αυτό είναι το ζητούμενο.

Δ.Γ.

Στείλτε μας κι εσείς τις δικές σας αληθινές ιστορίες εδώ