«Η εξομολόγηση μιας εξαρτημένης μαμάς...», μια αναγνώστρια διηγείται

Έχω βρει στο Internet την καταπληκτική μέθοδο, με την οποία χώνεις υπερδιπλάσια ρούχα στον μισό χώρο.

Πακετάρω ξεπακετάρω σαν τον Κλούνεϊ, στο Up in the Air (ραντεβού στον αέρα).

Έχω φτιάξει μια ειδική λίστα, με τα αντικείμενα που πρέπει να πάρω, ανάλογα με την εποχή και τις ημέρες διαμονής.

Κουβαλάω παντού και πάντα το laptop μου και τρέμω μήπως η Μολδαβία ή η Υπερδνειστερία δεν έχει δίκτυο.

Έχω βάλει alert στο κινητό μου για τις καλύτερες προσφορές πτήσεων. Τις κλείνω άσχετα αν θα πάω ή όχι. Τι ψυχή έχουν 4 ή 19 ευρώ;

Κλείνω hostel σε κάθε πόλη που επισκέπτομαι ή που φαντάζομαι ότι θα πάω, μήπως και τα χρειαστώ. Τα ακυρώνω μετά αν βρω αλλού κατάλυμα....

Αγχώνομαι και δεν κοιμάμαι την νύχτα, αν δεν έχω κλείσει την σωστή πτήση που θα έχει σαν αποτέλεσμα να περιμένω στο αεροδρόμιο ή να πρέπει να πάρω άγνωστα μεταφορικά μέσα -που παρεμπιπτόντως δεν ξέρω αν θα έχουν wifi, σε μια άγνωστη πόλη, για να πάω σε κάποιο ραντεβού, σε μια άγνωστη τοποθεσία.

Την διαδρομή Κάντζα-Ελ.Βενιζέλος την κάνω με κλειστά μάτια πια.. Μια περιμένω στις εξόδους Α μια στις εξόδους Β...Το parking μικρής διάρκειας το έχω χτίσει μόνη μου. Στα bookmark μου έχω πρώτη θέση τις αφίξεις αναχωρήσεις όλων των μεγάλων αεροδρομίων

Και να ταξίδευα κιόλας καλά θα ήταν. Όμως δεν πάω πουθενά. Είπαμε εγώ δουλεύω πολύ...

Ο πραγματικός ταξιδιώτης είναι η πολυγλωσσική κόρη μου μέλος μιας οργάνωσης (AEGEΕ) νέων σπουδαστών της Ευρώπης, που γυρνάει όλο τον κόσμο.

Εγώ απλά την συνοδεύω νοερά και πολύ αγχωτικά.

Αυτό το άγχος κάθε φορά που θα ταξιδέψει, κάθε φορά που θα φύγει είναι φυσιολογικό; Όταν ακυρώνονται για κάποιο λόγο τα ταξίδια γιατί νιώθω ανακούφιση και ας μην το παραδέχομαι;

Γιατί δεν παραδειγματίζομαι από τις Ευρωπαίες μανάδες των φίλων της κόρης μου, που θα ανησυχήσουν μόνο όταν το παιδί κλείσει ένα μήνα στην Ινδία και δεν έχει ποστάρει στο Facebook (για τηλέφωνο ούτε λόγος);

H λεπτομερής ενασχόληση με κάθε λεπτομέρεια του ταξιδιού, μήπως είναι η έκφραση μιας προσκόλλησης όχι μόνο δική της που την δέχεται, αλλά κυρίως δικής μου; Μήπως ζω εν μέρει τη δική της ζωή;

Δεν θέλω να ζω την ζωή της. Θέλω να την ζήσει και να την απολαύσει μόνη της, όπως έκανα και προσπαθώ να κάνω και εγώ με τη δική μου και αν θέλει εκείνη ας μου επιτρέπει και εμένα πού και πού να ρίχνω μια κρυφή ματιά.....

Υ.Γ. Να θυμηθώ να διαβάσω τα βιβλία του Χόρχε Μπουκάϊ ξανά...

Δ.Γ.

Στείλτε μας και εσείς τη δική σας προσωπική ιστορία, εδώ!