Σχεδόν 195 μέρες πριν τα 42 μου χρόνια, έτρεξα 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα.

Γράφει η Εβελίνα Σαρρή

Ξεκίνησα την προσπάθειά μου το καλοκαίρι, λίγο μετά τα 41α γενέθλια μου. Μίλησα με την οικογένειά μου και ζήτησα τη στήριξή τους. Μίλησα με τα παιδάκια μου που στα 4 τους, και παρόλο που κατάλαβαν ότι θα λείπω τα απογεύματα, μονίμως μέχρι την τελευταία στιγμή είχαν την απορία γιατί φεύγω και όλο πάω να τρέξω... Ανυπομονούσαν όμως κι αυτά για τον «Μεγάλο Αγώνα». «Μαμά πότε ειναι ο μεγάλος αγώνας?», «Μαμά σήμερα πας στον μεγάλο αγώνα ή στην προπόνηση?», «Μαμά γιατί πονάει το πόδι σου?», «Και τότε πώς θα τρέξεις στον μεγάλο αγώνα?» Αναρωτιόντουσαν αν θα πάρουμε μετάλλιο. Μαθαίναμε ότι όποιος τερματίζει στον Μαραθώνιο είναι νικητής, γι αυτό και παίρνουν όλοι μετάλλιο, μέχρι τον τελευταίο.

Πολλές φορές δε μαγείρεψα, δε μάζεψα το σπίτι και πήρα άδεια για τα long runs... Ηξερα ότι θα κάνω θυσίες. Δε βγαίνει αλλιώς όταν έχεις οικογένεια. Κάτι πρέπει να μείνει πίσω. Ας έμεναν οι δουλειές του σπιτιού. Κι ας σπαταλούσα την άδειά μου για να τρέξω. Στην τελική τη σπαταλούσα για να πραγματοποιήσω ένα όνειρο ζωής. Τι καλύτερος λόγος...

Αν δεν το έκανα φέτος, που είχα τρέξει στον Ημιμαραθώνιο το Πάσχα, δε θα βρισκόμουν ποτέ ξανά τόσο κοντά στον Μαραθώνιο, τον Αυθεντικό. Ναι, αυτόν, του Φειδιππίδη. Αυτόν που με συγκινούσε ΚΑΘΕ χρονο να παρακολουθώ. Αυτόν, που με κάρφωνε στο Καλλιμάρμαρο να χειροκροτάω δακρυσμένη, με τις ώρες αν μπορούσα, αυτούς τους ανθρώπους που τερμάτιζαν. Ακόμη και τους Κενυάτες που έφταναν κύριοι στο πρώτο δίωρο.

Και κάπως έτσι ήρθε η σειρά μου. Δεν έχω (αρκετά) λόγια γι αυτή την εμπειρία.
Στο ταξί που πήρα για τον Μαραθώνα στις 7 το πρωί της Κυριακής ξέσπασα σε κλάμματα. «Πού πάω, τι κάνω, γιατί...;» Εφτασα στην αφετηρία και ήμουν σαν σε αιώρηση. Αλλού γι αλλού. Το μυαλό εκτός λειτουργίας, η ψυχή σε απόλυτη σύγχυση, κι οι παλμοί της καρδιάς σαν τρελλοί με χαρά, προσδοκία, άγχος, προσμονή... Δώσαμε τον όρκο του αθλητή και όλα ήταν έτοιμα.



Πιστολιά για το 10ο μπλοκ, αυτό των πρωτάρηδων, και φύγαμε στις 9.30. Mόλις ξεκίνησε ο «μεγάλος αγώνας». Ο πιο δύσκολος της ζωής μου, γιατί ήταν απέναντι στον εαυτό μου, στα όριά μου, στις αντοχές μου. Αυτός που δεν ήθελε μόνο φυσική κατάσταση όπως άλλοι, ούτε μόνο το νου σε απόλυτη συγκρότηση όπως άλλοι. Ηθελε και τα δύο μαζί και μάλιστα συγχρονισμένα.

Η μουσική στα αυτιά μου, μου έκανε παρέα. Μέχρι τις πρώτες δύσκολες ανηφόρες, που τη σταμάτησα για να ακούσω τα "ταπ ταπ" στην άσφαλτο. Στις πολύ δύσκολες ανηφόρες δε, δεν ακουγόταν τίποτα, ούτε μία φωνή, ούτε ένας ψίθυρος, εκτός από βήματα. Δεκάδες χιλιάδες βήματα σε ένα δυναμικό παλμό... Ολα τα άλλα λέγονταν με τα μάτια. Ανάμεσα στα χιλιάδες χρώματα ξεχώριζαν εικόνες... Δυο χτυπήματα στην πλάτη σε κάποιους που πονούσαν, δυο άνθρωποι σε αμαξίδια, ένας κύριος με τεχνητό μέλος, ένας παππούς που έτρεχε για να κάνει παρέα στην κόρη του... Πόση συγκίνηση χωράει σε έναν αγώνα.

Εγώ συνέχιζα. Δεν παρέκκλινα για τίποτα εκτός από το νερό στους σταθμούς τροφοδοσίας. Πονούσα στην αριστερή κνήμη. Προσπαθούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Στο 22 είχα την πρώτη μου αγκαλιά. Στο 27 άλλη μία. Στο 30, στο 32, στο 37, στο 40... Βρέθηκαν δικοί μου άνθρωποι, σε διάφορες θέσεις. Δεν το ήξερα. Και ήταν ό,τι καλυτερο. Ανταλλάζαμε ενέργεια. Γεμίζαν τα μάτια μου, άκουγα τα λόγια τους, έπνιγα τους λυγμούς μου κι έπαιρνα δύναμη από την αγάπη τους. Είδα γνωστούς και συγγενείς, άκουσα το όνομά μου, με χειροκρότησαν όπως χειροκροτούσα εγώ τόσα χρόνια. Μου έδωσαν κουράγιο. Είδα τον μπαμπά μου να κλαίει, είδα τη μαμά μου -που συγκινείται δύσκολα- με μάτια βουρκωμένα. Είναι η μόνη που της είπα ότι στα πόδια μου νιώθω καρφιά. Το είπα και συνέχισα να τρέχω. Είδα την πιο αγαπημένη μου οικογένεια φίλων, σύσσωμη στο δρόμο να με παίρνει βίντεο και να με αποθεώνει σαν να ήμουν ο Γιουσέιν Μπολτ. Πώς μπορούσα να σταματήσω ρε γαμώτο; Ειδα τη φυσιοθεραπεύτριά μου, που με ήξερε μόλις μερικές μέρες, κι είχε πονέσει όσο εγώ στις συνεδρίες, να φωνάζει το όνομά μου και να με ρωτάει αν αντέχω. Της φώναξα με όση δύναμη είχα «όλα καλά» κι ας με είχε προδώσει το πόδι μου. Οι κουμπάροι των γονιών μου, φίλοι από το Mad, από την KoolWorks, από την παιδική μου ηλικία, από τη Σέριφο, φίλοι αγαπημένοι από κάθε γωνιά αναμνήσεων του μυαλού, ήταν εκεί. Και τους ευχαριστώ όλους απεριόριστα.

Η μεγάλη μου δύναμη όμως, το μεγάλο μου καύσιμο, η πιο μεγάλη ένεση ενέργειας σαν να ήπια δέκα τζελάκια μαζί, ήταν τα δυο μου αγόρια στο 32ο χλμ. Ετρεχα την κατηφορα και τα είδα απο μακριά στην Αγία Παρασκευή. Ετρεχα και έτρεχαν κι αυτά προς εμένα. Τα αγκάλιασα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και με έπνιξαν οι λυγμοί. Δεν κατέρρευσα, κρατήθηκα με δυσκολία, ξανά. Αυτη την αγκαλιά περίμενα. Αυτή ηταν η κορύφωση ολης μου της προετοιμασίας. Αυτό ήθελα για να εξιλεωθώ για όλες τις φορές που τα άφησα στον μπαμπά τους για να πάω για προπόνηση. Εκείνη η αγκαλιά ξεπερνάει κάθε σκέψη. Και κάθε δυνατή περιγραφή.


Τίποτα, τίποτα σαν την οικογένεια. Και τίποτα σαν την οικογένεια που σε στηρίζει. Κωνσταντίνε μου, αγαπημένε μου συνοδοιπόρε στα δύσκολα, στα εύκολα και στα φανταστικά, σε ευχαριστώ. Σου οφείλω τα πάντα. Σου οφείλω την επιτυχία μου. Οι προπονήσεις, η προσπάθεια... Τίποτα δε θα γινόταν χωρίς εσένα. Ευχαριστώ για τη στήριξη, από τον Ιούνιο που το συζητήσαμε μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής που τερματίσαμε. Γιατί μαζί τερματίσαμε. 5 ώρες και 33 λεπτά την Κυριακή, «έτρεχες» μαζί μου.

Η προπονήτρια μου στην είσοδο στο Καλλιμάρμαρο μου φώναξε «Εβελίνα χαμογέλα! Good Job!» Είχα φτάσει. Ημουν εκεί. Τερμάτισα. Απίστευτο. Συνέχισα να κάνω βήματα, ανήμπορη να το πιστέψω. Πονούσα παντού. Και μια εθελόντρια μου έβαλε το μετάλλιο. Και μετά, επιτέλους κατέρρευσα ικανοποιημένη.

Εκλαψα, παραμίλησα, μονολόγησα, δεν θυμάμαι και όλα όσα έκανα και είπα, αλλά ένιωσα ευτυχία. Τη βίωσα την ευτυχία. Τυλίχτηκα με το ισοθερμικό και ένιωσα σαν χρυσό πακέτο έτοιμο για απογείωση... Κατάλαβα τι είχα κάνει. «Εβαλα τικ στο όνειρό μου» έγραψα στο facebook και δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό...



Πάμε γι άλλα, καλύτερα και πιο μεγάλα!

Ps. Ευχαριστώ και μια άλλη οικογένεια, αυτή του Mothersblog.gr, για τη στήριξη, τόσο στην προετοιμασία όσο και μετά! :)