«Θέλω να είμαι φίλη με τα παιδιά μου... Θέλω;»

Αντέχω, πράγματι, την αλήθεια τους; Αντέχω την αλήθεια των σκέψεών τους, των πράξεών τους, των σφαλμάτων τους; Θέλω να ακούσω τις μύχιες σκέψεις τους που μπορεί να είναι «πονηρές», «αιχμηρές», «ακατάλληλες»; Μπορώ, ακόμα, να τις διαχειριστώ; Είμαι σε θέση να τις αντιμετωπίσω; Έχω την ψυχραιμία να αντιμετωπίσω καταστάσεις θυμού, αγανάκτησης, απόρριψης, απογοήτευσης;

Δεν ξέρω... Ας φανταστώ, όμως, τη θέση μου όταν η κόρη μου μου εκφράσει την επιθυμία της να κάνει έρωτα για πρώτα φορά. Πώς θα αντιδράσω αν ο γιος μου μου πει ότι παράλληλα με τη σχέση του φλέρταρε με μια άλλη κοπέλα; Κι αν μου ζητήσει ο γιος μου να φύγω από το σπίτι με το μπαμπά για να φέρει την κοπέλα του, ώστε να μην τρέχουν στις ερημιές, τι να απαντήσω; Αν απροκάλυπτα φανερωθεί πως κατεβάζει από το ίντερνετ ταινίες ενηλίκων τι θα πρέπει να κάνω; Έχω την ψυχραιμία να αντιμετωπίσω τον φανταστικό, πλατωνικό «έρωτα» της κόρης μου με τον καθηγητή της ή τον προπονητή της που την περνάει 20 χρόνια;

Θέλουμε, αλήθεια, να μας τα λένε όλα τα παιδιά μας; Θέλουμε αυτή την φιλική σχέση μαζί τους; Και πού είναι, άραγε, τα όρια μεταξύ γονεϊκής και φιλικής σχέσης; Έχουμε απαντήσεις για όλα τα προβλήματα ή τους προβληματισμούς τους; Είμαστε σε θέση να απομυθοποιήσουμε την «τέλεια» εικόνα που έχουμε πλάσει για αυτά, μαθαίνοντας για κάποια απρεπή πράξη τους;

Εγώ δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για όλα αυτά. Θαυμάζω τους γονείς που καταφέρνουν και κρατάνε τέλειες ισορροπίες με τα παιδιά τους σε τέτοιου είδους ζητήματα. Μακάρι να τα καταφέρω κι εγώ. Θα προσπαθήσω πάντως, να προλειάνω το έδαφος για να μη βρεθούμε όλοι σε δύσκολη θέση. Με ποιο τρόπο; Με την πρόληψη. Με τη συμβουλευτική που θα πρέπει να έχει προηγηθεί κάθε πράξης.

Το ευχάριστο με τους νέους γονείς είναι ότι έχουν ξεπεράσει τα ταμπού των προηγούμενων δεκαετιών και μιλάνε ανοιχτά για θέματα που αφορούν το σεξ, την αντισύλληψη, το κάπνισμα, τα ναρκωτικά, την ομοφυλοφιλία, κ. α. Και το θεωρώ χρέος μας να μιλήσουμε όλοι οι νέοι γονείς για όλα χωρίς περιστροφές. Με ειλικρίνεια.

Κι αφού προηγηθεί αυτό, τότε, δε χρειάζεται να μας εκμυστηρευτούν τα παιδιά μας σκέψεις και γεγονότα που φέρνουν σε δύσκολη θέση κι εμάς κι αυτά. Θα ξέρουν ήδη τι πρέπει να κάνουν. Θα έχουν ήδη στο μυαλό τους τα λόγια μας στις θεωρητικές συζητήσεις που προηγήθηκαν κατά το παρελθόν. Κι αν θέλουν ακόμα να μας μιλήσουν, εμείς εδώ θα είμαστε για να τους ακούσουμε. Χωρίς να επιμένουμε να μας μιλάνε για όλα, μπορούμε απλά να τους δείχνουμε το πράσινο φως, αφήνοντάς τους την επιλογή να το κάνουν, ή όχι. Εμείς απλά θα σκύψουμε στο πρόβλημά τους ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε. Μια αγκαλιά για αρχή αρκεί πάντως...

Βάσω Ζησιοπούλου
Μπορείτε να με βρείτε και στο mammandata.blogspot.gr