«Μη με κρίνεις με τόση ευκολία, δεν ξέρεις τι περνάω»

«Εσύ! Ο τύπος που με κοιτάζει περίεργα, επειδή δεν χρησιμοποίησα τις σκάλες και αποφάσισα να πάρω το ασανσέρ. Μπορείς να με κοιτάζεις από πάνω έως κάτω όσο θέλεις και ν' ανασηκώνεις τα φρύδια σου. Πιθανόν να ήθελες να μου υποδείξεις να «πάρω» την κοιλιά μου και να περπατήσω.

Αλλά, άσε με να σου εξηγήσω κάτι. Αυτή...., αυτή είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό,- ούτε θυμάμαι από πότε-, που γύρω στην κοιλιά μου δεν βρίσκονται τυλιγμένα μικροσκοπικά ποδαράκια. Είναι η πρώτη φορά που μπορώ να περπατήσω, χωρίς να σπρώχνω ένα καρότσι, να εξισορροπώ ένα παιδί στο γοφό μου ή να το κρατάω από το χέρι. Και αυτή η κοιλιά που κοίταξες, είναι ό, τι έχει απομείνει μετά από ένα εννέα μήνες που κυοφορούσα το μωρό μου. Οπότε, όταν μια ευκαιρία παρουσιάζεται και μπορώ να σταματήσω να τρέχω για ένα δευτερόλεπτο και να επιλέξω να κάνει "κάποιος άλλος τη δουλειά", θα το κάνω, θ΄αδράξω την ευκαιρία. Και ναι, ίσως θα μπορούσα να πάω βόλτα με τα πόδια, αλλά θα ήθελα να με αφήσεις στην ησυχία μου να απολαύσω αυτή τη σύντομη διαδρομή με το ασανσέρ, χωρίς το μωρό. Μόνη μου...

Εσύ! Η κυρία που με επέπληξε επειδή τόλμησα να ανοίξω το σάντουιτς και να το καταβροχθίσω με απόλαυση «γεμίζοντας» τα ρουθούνια της από την ενοχλητική μυρωδιά του τυριού και του κρεμμυδιού. Το καταλαβαίνω. Κανείς δεν θέλει να μυρίζει ένα βρωμερό φαγητό. Αλλά δεν ήξερες ότι ήταν το μοναδικό φαγητό που έτρωγα από το πρωί, και αφού είχα αλλάξει τρεις φορές το μωρό που είχε κάνει κακά, και αφού δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου καθώς το μωρό είχε άστατο ύπνο. Κι όταν τελικά έφτιαξα ένα τοστ, δεν το έφαγα ποτέ, γιατί ξύπνησε και φτου από την αρχή. Θα συνεχίσεις λοιπόν να με επικρίνεις για τον τρόπο που έφαγα το σάντουιτς ή θα πεις, τι στο καλό αυτή η γυναίκα αξίζει μετάλλιο, πόσο μάλλον μια μπαγκέτα.

Εσύ! Ο τύπος που προφανώς δεν του αρέσει ο τρόπος που ακούω τη μουσική μου και χαλαρώνω. Ξέρεις κάτι; Αυτή η μουσική μπορεί να μην είναι του γούστου σου. Μπορεί να είναι πολύ δυνατά. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν έχω ακούσει την αγαπημένη μου μουσική εδώ και10 μήνες! Αυτή είναι η πρώτη φορά που φοράω ακουστικά στα αυτιά μου και ακούω τη γλυκιά φωνή του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ. Και μπορεί να μην σου αρέσει αλλά θα ακούσω αυτό το τραγούδι και ίσως το τραγουδήσω κιόλας. Επειδή, είμαι ελεύθερη για πρώτη φορά να το απολαύσω και όπως λέει και ο Τζάστιν "δεν μπορείς να αντισταθείς στο συναίσθημα."

Εσύ! Η γυναίκα που με κοίταξε με σύγχυση και σχεδόν φρίκη, καθώς προσπάθησα να βαφτώ στο τρένο. Μπορείς να με κοιτάς σαν να είμαι τρελή. Δεν πειράζει. Μπορώ να σε βλέπω στον καθρέφτη μου να μισοκλείνεις τα μάτια σου,μπερδεμένη που είναι απόγευμα και εγώ βάφομαι. Αναρωτιέσαι τι κάνω προσπαθώντας να βάλω το eyeliner. Σε καταλαβαίνω. Σου μοιάζει ηλίθια ιδέα. Και πιθανόν να είναι. Αλλά ο λόγος που βάζω μολύβι στα μάτια μου τώρα είναι επειδή έχω ένα γιο 10 μηνών και δεν προλαβαίνω να περιποιηθώ τον εαυτό μου ποτέ το πρωί. Παίρνω τα πιο καθαρά ρούχα που μπορώ να βρω, βουρτσίζω τα μαλλιά μου, και φεύγω. Δεν κοιτάζω καν τον εαυτό μου στον καθρέφτη για να μην δω τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια. Αν λοιπόν ανησυχείς ότι μπορεί να καρφώσω το μάτι μου με το μολύβι, μην ανησυχείς. Καθημερινά, μικρά δάχτυλα και δόντια μου «επιτίθενται» στο πρόσωπο και στα μάτια. Αυτό λοιπόν που κάνω σήμερα, είναι μια πολυτέλεια για μένα!

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί δεν μπορείς να ξέρεις τι βιώνει ο καθένας. Δεν ξέρεις τι έχει αντιμετωπίσει μέσα στην ημέρα του... Και να θυμάσαι... Μπορεί να έχεις μια άσχημη μέρα, αλλά πάντα υπάρχει κάποιος εκεί έξω που έχει μια χειρότερη μέρα από εσένα.

Μπορεί να έχει ένα γιο 10 μηνών.

Μπορεί να νοιώθει ότι χάνει το μυαλό του.

Μπορεί να βρει σ’ ένα τρένο την πιο ευτυχισμένη ώρα ελευθερίας που είχε μέσα σε ένα χρόνο...».

Επιμέλεια κειμένου: Νίκη Παπανικολάου