Η εξομολόγηση μιας μαμάς: «Στα όνειρά μου, δεν έχω παιδιά!»

Προχθές το πρωί, με τον κλασικό ατημέλητο μαμαδίστικο κότσο και σκεπτόμενη συνεχώς το ζεστό μου μαξιλάρι που άφησα πίσω, έφτιαξα πρωινό στα παιδιά και ετοίμασα το κολατσιό που θα τους έδινα στο σχολείο.

Τους ζήτησα να αδειάσουν το πλυντήριο πιάτων. Καθώς ο 8χρονος γιος μου έβγαζε ένα πιάτο έξω, με κοίταξε απότομα και είπε: «Δεν θέλω να το κάνω αυτό, αλλά το κάνω για να είμαι καλός!».

«Μπααααααα!!!! Αλήθειααααα!!!!!», είπα καθώς σταμάτησα να βάζω μαρμελάδα στις φέτες και κοιτάζοντάς τον με το ίδιο βλέμμα που με κοιτούσε και εκείνος. Τότε, νομίζω ότι τρόμαξε λίγο ο καημένος.

Για να είμαι ειλικρινής, εξεπλάγην που πήγε να αδειάσει το πλυντήριο. «Θα σου πω πώς θα ήταν η μέρα μου νεαρέ μου, αν έκανα και εγώ μόνο τα πράγματα που ήθελα», ξεκίνησα να του λέω. Έβλεπα την ενόχληση στο πρόσωπό του, καθώς συνέχισε να βγάζει τα ποτήρια, αποφεύγοντας να με κοιτάξει.

«Θα κοιμόμουν και θα ξυπνούσα χωρίς ξυπνητήρι. Δεν θα χρειαζόταν να σας κανακεύω για να ξυπνήσετε με την αδερφή σου, ούτε θα χρειαζόταν να σας λέω να ντυθείτε. Δεν θα χρειαζόταν να φτιάχνω πρωινό για κανέναν άλλο εκτός από εμένα ή να σταματώ τις δικές μου δραστηριότητες για να κάνουν κάποιοι άλλοι τις δικές τους. Δεν θα περνούσα ώρες οδήγησης στους δρόμους κάθε εβδομάδα για να μεταφέρω εσάς στα φροντιστήρια και τις δραστηριότητές σας. Δεν θα χρειαζόταν να χαραμίζω το χρόνο μου μαζεύοντας παιχνίδια, άπλυτα και σχολικές τσάντες από δω και από εκεί. Χμμμ, τι άλλο;»

Ο γιος μου εκείνη τη στιγμή, με κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα και είπε σοκαρισμένος, «Μιλάς σαν να μη σου αρέσει που έχεις παιδιά!»

«Ναι, έχεις δίκιο», του είπα,«Ακούγεται ακριβώς έτσι!».

Βέβαια δεν είχε δίκιο. Δεν εύχομαι να μην είχα παιδιά, για την ακρίβεια δεν το έχω ευχηθεί ούτε μια φορά και του το είπα αυτό. Ποτέ δεν είχα φανταστεί αυτά τα μικρά πλασματάκια. Την αγάπη τους, τη λατρεία τους, τις σκέψεις τους, τις ανησυχίες τους. Με γεμίζουν. Με κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Είμαι όποια είμαι, εξαιτίας τους και πραγματικά δεν θα το άλλαζα για τίποτε αυτό.

Αλλά η μητρότητα μου υπαγορεύει τα πάντα στη ζωή μου αυτή τη στιγμή: το πώς κοιμάμαι και το πώς τρώω, πώς συμπεριφέρομαι, πώς θα ξοδέψω τα χρήματα, τι θα κάνω με το χρόνο μου. Μερικές φορές, όλο αυτό μοιάζει με τον παράδεισο. Όμως, κάποιες άλλες φορές, με κάνει να αισθάνομαι ότι καταπιέζομαι.

Και έτσι, μερικές φορές, αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα τα παιδιά.

Αν δεν είχαμε παιδιά, μήπως ο γάμος μας κρατούσε περισσότερο χωρίς το άγχος και το στρες που έχουμε ως γονείς; Με περισσότερες εξόδους και λιγότερες ευθύνες; Ή θα είχαμε λιγότερο ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο από τη στιγμή που δεν θα μας συνέδεε τίποτα;

Τι θα έκανα στον ελεύθερο χρόνο μου; Τώρα, δεν έχω καθόλου χρόνο και τις περισσότερες φορές νοιώθω εξαντλημένη. Θα μπορούσα να βγω με φίλους, να δω περισσότερη τηλεόραση, να διαβάσω ένα βιβλίο χωρίς να με διακόψουν, δεν θα ξύπναγα νωρίς το πρωί, θα πήγαινα γυμναστήριο και θα είχα ένα καθαρό σπίτι, χωρίς να χρειάζεται να το καθαρίζω κάθε στιγμή και κάθε λεπτό.

Αλλά κάθε εμπειρία στη ζωή μου, οι επιλογές μου, με έφεραν εδώ που είμαι τώρα και έγινα αυτή που είμαι. Και μου αρέσει. Ξέρω ότι φαίνεται περίεργο αλλά μου αρέσει αυτό που ζω τώρα... από αυτό που θα ζούσα αν δεν είχα τα παιδιά μου.

Ναι, υπάρχουν μέρες που φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς τα παιδιά και πραγματικά αυτά τα όνειρα έχουν πλάκα. Αλλα μου αρέσει περισσότερο να βρίσκομαι γύρω τους. Αφήνω τα όνειρά μου στην άκρη και επιστρέφω στην πραγματικότητα, κοιτάζοντας το χάος γύρω μου, το χάος της μητρότητας και τότε κοιτάζω και τις υπέροχες φατσούλες τους που περιμένουν μια αγκαλιά μου και ένα φιλί μου. Νιώθω απίστευτα τυχερή στη ζωή μου και τρελή από αγάπη για εκείνα!