Μαθήματα που μόνο η μητρότητα θα μπορούσε να μου διδάξει

Ένα κορίτσι ανέμελο και συνάμα πολυέξοδο... Αυτό που λέμε πονοκέφαλος για τους γονείς της. Βλέπεις ο Θεός δημιούργησε τα κορίτσια για να παιδεύει εξίσου τις μαμάδες και τους μπαμπάδες.

Μπαμπάς=Έρωτας

Ο μπαμπάς μου είναι ο πρώτος μου έρωτας, η μεγάλη μου αγάπη. Ποτέ δεν με μάλωσε... ούτε με φώναξε... ούτε έχει απλώσει ποτέ το χέρι του πάνω μου. Όταν γεννήθηκα ήταν 20 χρονών... Έφηβος. Το 1984 που γεννήθηκα παιδιά αποκτούσαν παιδιά. Μεγαλώσαμε μαζί. Έτσι λοιπόν, από πρώτο χέρι ήξερε ότι έπρεπε να με προφυλάξει από αγόρια... σαν εκείνον. Αγόρια που «ξεμυάλιζαν» τα έφηβα κορίτσια και τα κατάφερε μπορώ να πω!

Μαμά=Παναγία μου αυτό το «χέρι» της

Η μαμά μου ήταν η πρώτη μου φίλη. Εξάλλου έχουμε μόνο 16 χρόνια διαφορά. Αυτή και αν ήξερε να με προφυλάξει από τις «κακοτοπιές». Αυτό το πράγμα που οι μαμάδες μπορούν να διαβάσουν ανά πάσα στιγμή το μυαλό σου, το τι σκέφτεσαι, πώς το σκέφτεσαι... ακόμη πραγματικά είναι από τα πράγματα που ούτε και εγώ μπορώ να καταλάβω. Θες η μικρή διαφορά ηλικίας, θες το θηλυκό μυαλό; Τι να πω; Και κάπου εκεί στις συμβουλές και στα 2-3 χαστούκια που έφαγα επειδή «έβγαζα» γλώσσα άκουγα και το «Δεν θα γίνεις μάνα... θα με καταλάβεις!».

Και έγινα μάνα!

Και κατάλαβα. Άρχισα να γίνομαι σαν τη μαμά μου και αυτό που απέφυγα και αποφεύγω μέχρι στιγμής είναι τα «χαστούκια». Κάθε χαστούκι το θυμάμαι σαν τώρα και πάντα η ίδια ερώτηση στο μυαλό μου... «Μα γιατί!». Επειδή ξέρω ότι και η κόρη μου κάποια στιγμή μπορεί να αναρωτηθεί «Μα γιατί», γι' αυτό και δεν το κάνω. Από φωνή όμως... έχουμε μπόλικη στο σπίτι μας δόξα το Θεό...

Η πρώτη μας γνωριμία

Καθώς την τοποθετούσα στο στήθος μου, ένιωσα ένα κύμα συναισθημάτων. Όλα όσα σκεφτόμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή για το πώς θα μεγαλώσω το παιδί μου, καταρρίφθηκαν. Δεν μπορείς να προγραμματίσεις το πώς θα μεγαλώσεις το παιδί σου, το τι θα του λες αν δεν τρώει και άλλα τόσα. Απλά δεν μπορείς.

Και κάπως έτσι άλλαξε εντελώς η άποψή μου για την ανατροφή των παιδιών. Συνειδητοποίησα ότι η ανατροφή των παιδιών δεν περιορίζεται μόνο στο πώς θα το ταΐσεις, πώς θα το ντύσεις, το πώς θα το θηλάσεις ή αν θα καταφέρεις να το θηλάσεις. Ανακάλυψα ότι αυτό που χρειάζεται απλά ένα μωρό είναι η τρυφερή αγκαλιά της μάνας, το άγγιγμα. Σίγουρα, υπήρξαν κάποιοι συγγενείς που μου έλεγαν ότι την κρατούσα (την κόρη μου) λάθος, αλλά καθόλου δεν με ένοιαζε!

Έκανα όλα όσα, το μητρικό ένστικτο που υποδείκνυε. Όλα ήρθαν φυσικά και αντανακλαστικά. Ευτυχώς σε αυτό με υποστήριξε και ο άνδρας μου.

Όλα όσα πίστευα μέχρι εκείνη τη μέρα για τη μητρότητα, άλλαξαν.

Έμαθα ότι άλλοι άνθρωποι μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις επιλογές μας, αλλά αυτό ξέρετε κάτι; Είναι εντάξει! Κάποτε μπορεί να μην άφηνα τίποτε να πέσει κάτω. Για τα πάντα είχα μια απάντηση. Ποτέ δεν έκανα πίσω. Με επιχειρήματα προσπαθούσα να υποστηρίξω την άποψή μου μέχρι τέλος. Τώρα όμως, αυτό άλλαξε. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο ένας και τι θα πει ο άλλος. Νιώθω, ότι δεν έχω να αποδείξω τίποτε και σε κανέναν. Νιώθω υπέροχα με τον εαυτό μου, υπέροχα με τις πράξεις μου, κοιμάμαι ήσυχα και χωρίς τύψεις το βράδυ.

Ακόμη και αν σε μια συζήτηση νιώθω έντονα την επιθυμία να επιχειρηματολογήσω για πολλά πράγματα, βάζω μια άνω τελεία.

Κάπως έτσι όμως, έμαθα να σέβομαι και τις επιλογές των άλλων οικογενειών. Να μην κρίνω το πως βάζει μια άλλη μαμά το παιδί της για ύπνο, να μην κρίνω αν τη βλέπω να το μαλώνει, να μην κρίνω αν το ταΐζει διαφορετικά από εμένα, να μην κρίνω αν το αφήνει να ξενυχτάει τη νύχτα.
Είναι καλύτερα έτσι γιατί έμαθα ότι κάθε παιδί και κάθε γονέας έχει διαφορετικές ανάγκες και ο καθένας μεγαλώνει το παιδί του ανάλογα με το δικό του ένστικτο.

Έχω μάθει πια να μιλάω μόνο όταν ζητηθεί η γνώμη μου για ένα θέμα!

Έμαθα ότι το να μεγαλώνω ένα κορίτσι, είναι σαν να μεγαλώνω ξανά τον ίδιο μου τον εαυτό παραλείποντας τα λάθη που έκαναν οι δικοί μου γονείς σε εμένα.

Έμαθα ότι λάθη που κάναν οι δικοί μου γονείς και τους έκρινα, κάποια στιγμή θα τα κάνω και εγώ!

Έμαθα να αγαπώ το σώμα μου, την εικόνα μου περισσότερο απ'ό,τι πριν. Αυτό για την ακρίβεια με έμαθε η κόρη μου να το κάνω που στα μάτια της είμαι τέλεια.

Έμαθα να μην αγχώνομαι και μην στεναχωριέμαι για πράγματα που το παιδί μου δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει και δεν αντιλαμβάνεται.

Τέλος, έμαθα ότι το μόνο που έχει στο τέλος σημασία είναι το χαμόγελο του παιδιού μου. Αν το παιδί μου χαμογελάει τότε και εγώ νιώθω καλά, κοιμάμαι καλά, ξυπνάω καλά και ξέρω ότι και εκείνο νιώθει εξίσου το ίδιο με εμένα.

Αλλά, ακόμη έχω πολλά να μάθω. Ακόμη η εφηβεία δεν έχει φτάσει... ίσως μοιάσω ακόμη περισσότερο στη μαμά μου. Ανήκω στο κλαμπ της μητρότητας μόνο 7 χρόνια. Έχω όλο το χρόνο μπροστά μου για να μάθω πολλά περισσότερα.

Ήδη εξάλλου «λούζομαι» από την κόρη μου όλα εκείνα που έκανα εγώ στη μαμά μου. Πεταμένα ρούχα, παπούτσια στην πόρτα, ζακέτες στις καρέκλες, σχολική τσάντα στο χολ κι άλλα πολλά!

Αυτό όμως, δεν είναι η ευτυχία; Τα καλύτερα έρχονται! ☺