Δεν είναι όλα τα παιδιά κοινωνικά, υπάρχουν και τα ντροπαλά

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα παραμείνουν σε όλη τους τη ζωή ντροπαλά και συνεσταλμένα ή ότι υποκρύπτει η συστολή τους κάποιο πρόβλημα. Και για να μην γενικεύουμε, το κάθε παιδί είναι διαφορετικό όπως και ο χαρακτήρας του.

Αυτό τονίζει και η Michelle Zunter, συγγραφέας, καλλιτέχνης και μαμά, στην ιστορία της για την ντροπαλή κόρη της.

«Βρεθήκαμε πάλι με την μικρή μου κόρη στην παιδική χαρά. Ερχόμαστε σχεδόν καθημερινά. Είναι ένα μέρος που συναντάς διαφορετικά στυλ γονιών όπως και παιδιών. Υπάρχουν μικρά παιδιά που είναι αξιολάτρευτα και εξωστρεφή αλλά και παιδιά δημοτικού που είναι πραγματικά διασκεδαστικά.

Και υπάρχει μου και το δικό μου παιδί. Το ντροπαλό.

Η παιδική χαρά είναι ένα ξεχωριστό μέρος και για τις δυο μας από την ημέρα που γεννήθηκε. Ξεκίνησε ως ένα απλό μέρος που μπορούσαμε να πάμε βόλτα, αλλά κατέληξε να παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού μου.
Θυμάμαι ότι από την ηλικία των 2 ετών μέχρι και των 4 ετών, η κόρη μου ήταν πολύ ντροπαλή. Κρυβόταν σε μια γωνιά και κάλυπτε το πρόσωπό της κάθε φορά που φίλοι η γνωστοί της οικογένειάς μας της μιλούσαν.

Ήταν ανησυχητικό.
Και τότε ήρθαν τα γενέθλια. Για κάποιο λόγο, κάθε φορά που κάποιος τραγουδούσε στην κόρη μου το «happy birthday» ή πηγαίναμε σε γενέθλια άλλων παιδιών, άρχιζε να ουρλιάζει χωρίς σταματημό. Αυτό έγινε τόσο αγχωτικό που αποφεύγαμε τα πάρτι γενεθλίων για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ήταν ενοχλητικό. Ήταν απογοητευτικό.
Τότε άρχισαν και τα σχόλια διαφόρων ανθρώπων μήπως η κόρη μου ήταν αυτιστική ή είχε το σύνδρομο Asperger, λόγω της άρνησής της να κοιτάξει κάποιον απευθείας στα μάτια.

Ο παιδίατρός μας ήταν καθησυχαστικός. Το παιδί μου ήταν απλά πολύ ντροπαλό. Γι 'αυτό και επέμενα να πηγαίνουμε στην παιδική χαρά. Σκέφτηκα ότι θα τη βοηθούσε. Πηγαίναμε δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Η κόρη μου δεν πήγαινε σε παιδικό σταθμό οπότε η παιδική χαρά ήταν ένα μέρος που μπορούσε να μάθει πώς να παίζει, να μοιράζεται και να συζητά με παιδιά της ηλικίας της.

Καθώς περνούσε ο καιρός, η κόρη μου άρχιζε να κάνει τους πρώτους της φίλους και να βγαίνει από το καβούκι της.

Σε ηλικία 4 ετών πήγε στο νηπιαγωγείο. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες καθώς ήταν απίστευτα ντροπαλή και είχε κακή διάθεση. Ανησύχησα.
Και ξαφνικά έγινε ένα κλικ. Μετά την πρώτη εβδομάδα στον παιδικό, η κόρη μου άλλαξε τελείως. Ήταν χαρούμενη, εξωστρεφής και είχε περισσότερους φίλους. Ήταν ακόμα λίγο ντροπαλή αλλά όχι όπως πριν.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, πραγματικά. Πλέον έχει αυτοπεποίθηση. Αγαπά τη ζωή.
Τώρα όταν πάμε στην παιδική χαρά τρέχει στα παιδιά και ζητά να παίξουν παρέα. Η αλλαγή είναι σαν τη νύχτα με τη μέρα.

Που θέλω να καταλήξω;

Από τότε που ξεκίνησα να προβληματίζομαι έντονα για τη συμπεριφορά του παιδιού μου, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολλοί γονείς με αντίστοιχους προβληματισμούς.
Ο κύριος λόγος που οι γονείς αισθάνονται φοβερό άγχος για το αν το παιδί τους είναι εξαιρετικά ντροπαλό είναι γιατί άλλοι άνθρωποι στη ζωή τους – πιθανόν συγγενείς και φίλοι – να τους έχουν κάνει να αισθανθούν άσχημα για τη συμπεριφορά του παιδιού τους.
Σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι γονείς έχουν πλήρη επίγνωση αν υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα που οδηγεί το παιδί να συμπεριφέρεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και προσπαθούν να βρουν την ενδεδειγμένη λύση.

Στην περίπτωσή μου, η κόρη μου ήταν σε θέση να «καταπολεμήσει» το αίσθημα της ντροπής που αισθανόταν και να προχωρήσει.
Μερικά παιδιά δεν το κάνουν και ίσως χρειάζονται βοήθεια...

Αλλά αυτό δεν είναι δική μου δουλειά.»

Πηγή:http://www.scarymommy.com