«Έπρεπε να βρω τον εαυτό μου πριν προχωρήσω στη ζωή μου μετά το θάνατο του άντρα μου»

Έκλαιγα στο γραφείο της ψυχοθεραπεύτριάς μου με ένα πακέτο χαρτομάντιλα στο χέρι μου. Αυτός ήταν ο χειρότερος φόβος μου. Ο άνδρας μου πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια, πράγμα που με καταρράκωσε. Ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί.

Αλλά τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, περνούσα έναν άσχημο χωρισμό και ήμουν πραγματικά χάλια. Ίσως πρέπει να έπιασα πάτο. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είχα πιάσει την κατηφόρα και τέλος λύγισα. Περνούσα ήδη τόσα πολλά και δεν μπορούσα να διαχειριστώ τίποτε πια. Αυτό ήταν! Θα περνούσα το υπόλοιπο της ζωής μου μόνη. Τρομοκρατήθηκα!

Περίμενα τη συμπάθεια της ψυχοθεραπεύτριάς μου. Περίμενα να μου πει ότι είχα άδικο και ότι όλα θα πάνε καλά αλλά αντί για αυτό μου είπε, «Μίλησέ μου λίγο για τις σχέσεις που είχες στο παρελθόν;»...

Την κοίταξα σαν να ήμουν τρελή. Τι σχέση είχαν οι προηγούμενες σχέσεις μου με αυτό που περνούσα τώρα; Αλλά της μίλησα αφού μου το ζήτησε.

Μίλησα για τον πρόσφατο χωρισμό μου, για τον γάμο μου και για όλα τα αγόρια που είχα στο παρελθόν. Μίλησα για τη σχέση που έχω με τις δύο κόρες μου και όταν ολοκλήρωσα μου είπε: «Φαίνεται να εξαρτιέσαι από τις σχέσεις που σε κάνουν ευτυχισμένη! Μάλλον πρέπει να βρεις κάτι για εσένα!».

Για άλλη μια φορά την πέρασα για τρελή. Είμαι 49 ετών, μόνη, χήρα μητέρα, εργαζόμενη και μεγαλώνω ολομόναχη δύο έφηβες κόρες. Δεν έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Και φυσικά δεν εξαρτιέμαι από τις σχέσεις μου. Αυτό ήταν γελοίο. Τουλάχιστον αυτό πίστευα εκείνη τη στιγμή.

Μάλλον, κάτι από όλα αυτά που μου είπε πρέπει να έμεινε στο πίσω μέρος του μυαλού μου γιατί εκείνη τη στιγμή, αφιέρωνα λιγότερο χρόνο στην πρόοδο ακόμη και των συνεδριών μου. Αφού άρχισε να νιώθω καλύτερα, παρατήρησα ότι ένιωθα πιο ευτυχισμένη στο σπίτι.

Αντί να βγαίνω έξω, έπιανα τον εαυτό μου να κάθεται στο πάτωμα σε κάποιο από τα δωμάτια του σπιτιού και να καθαρίζει συρτάρια, ντουλάπες και ντουλάπια. Δεν είμαι σίγουρη γιατί το έκανα αυτό, αλλά γνώριζα ότι δεν το έκανα γιατί από χειμώνας γινόταν καλοκαίρι.

Μάλιστα, κάθε φορά που έκανα δουλειές, ένιωθα και λίγο καλύτερα. Αυτό που ανακάλυψα με τον καιρό είναι ότι ξεφορτωνόμουν άχρηστα πράγματα που δεν χρειαζόμουν πια, κάνοντας μια αλλαγή.

Και κάπως έτσι ήρθε η άνοιξη και άλλαξε ο καιρός. Άρχισα να μην σκέφτομαι το «θα μείνω μόνη μου για το υπόλοιπο της ζωής μου» και συγκεντρώθηκα στο παρόν παρά στο παρελθόν. Δεν έκανα κάποιες συγκεκριμένες αλλαγές. Απλά, άρχισα να βάζω σε προτεραιότητα όλα εκείνα που με έκαναν να νιώθω άνετα και να σκέφτομαι πιο καθαρά απ' ό,τι πριν.

Την ίδια στιγμή, αναμνήσεις από τη ζωή μου άρχισαν να γυρίζουν στο μυαλό μου. Άρχισα να γράφω. Γρήγορα, δημιούργησα ένα blog. Την επόμενη στιγμή γνώριζα ότι οι αναγνώστες, συμπεριλαμβανομένων και άλλων χηρών, άρχισαν να επικοινωνούν μαζί μου online. Όπου μια φορά ανακάλυψα ότι όχι μόνο νιώθω καλά που γράφω αλλά και που ανακάλυψα ότι οι δικές μου εμπειρίες βοηθούν και άλλους ανθρώπους. Και κάπως έτσι ανακάλυψα ότι μου αρέσει να γράφω.

Και τότε, κάτι μαγικό συνέβη. Μια γυναίκα που επικοινώνησε μαζί μου, μου μίλησε για ένα χόμπι που ανακάλυψε κατά τη διάρκεια δικής τη θεραπείας. Hot yoga. Με ενθάρρυνε να τη δοκιμάσω. Πίστευα ότι δεν θα μου άρεσε αλλά είπα να το κάνω έστω και μια φορά. Όχι μόνο μου άρεσε... αλλά το λάτρεψα.

H hot yoga μου έμαθε να νιώθω γαλήνη και ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω. Κάπως έτσι ανακάλυψα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που με έκαναν να νιώθω υπέροχα μέσα μου.

Συχνά σκέφτομαι, τα λόγια της θεραπεύτριάς μου, ότι χρειαζόμουν «κάτι» για εμένα. Τελικά δεν ήταν τόσο τρελή όσο πίστευα. Είχε δίκιο. Το γράψιμο και η yoga έγιναν κάτι σημαντικό για εμένα. Το μέλλον μοιάζει πιο αισιόδοξο και πιο φωτεινό για εμένα. Δεν με τρομάζει η ιδέα της μοναξιάς πια!

Stacy Feintuch
via scarymommy