Αγωνίστηκα πολύ μέχρι να νιώσω ότι δένομαι με το μωρό μου

Ότι ποτέ δεν αγάπησαν κάποιον άλλο περισσότερο στον κόσμο απ' ότι το μικροσκοπικό έμβρυο που μεγάλωνε μέσα τους.

Δεν ήμουν μία από αυτές

Φυσικά αισθάνθηκα ότι έφτασα στο φεγγάρι όταν έμαθα ότι περιμέναμε μωρό. Αλλά δεν ήμουν από εκείνες τις έγκυες γυναίκες που αισθάνθηκαν μια άμεση σύνδεση με το έμβρυο. Ακόμα και όταν το μωρό κλοτσούσε και ένοιωθα τις κινήσεις του, δεν αισθανόμουν στοργή ή αγάπη.

Πέρασα την εγκυμοσύνη μου αμφισβητώντας τον εαυτό μου και αν θα μπορούσα να γίνω μια καλή μαμά. Αν θα μπορούσα να αγαπήσω αυτό το μικρό ανθρωπάκι που μεγάλωνε μέσα μου.

Πιθανόν να αναρωτιόμουν όλα αυτά, επειδή ήταν το πρώτο μωρό μου. Ίσως ήταν επειδή επιλέξαμε να μην μάθουμε το φύλο, και γι 'αυτό δεν μπορούσα να αναφερθώ στο μωρό, ώς αυτός ή αυτή.

Ή ίσως υπήρχε κάτι λάθος με μένα. Όποια και αν ήταν η απάντηση, με έκανε να ανησυχώ για τις αντιδράσεις μου όταν το μωρό θα ερχόταν στον κόσμο.

Και τότε συνέβη. Ήρθε η στιγμή να γεννήσω. Δεν θα υπεισέλθω σε όλες τις λεπτομέρειες, αλλά ήταν μια κουραστική και επίπονη γέννα. Έκανα εμετό (πολύ), έκλαψα (πολύ) και είπα στον σύζυγό μου ότι δεν μπορούσα να το κάνω.

Τη στιγμή που το όμορφο μικρό μας αγόρι ήρθε στον κόσμο, ήμουν τόσο τόσο κουρασμένη, που ακόμη και η ένταση που ένοιωθα για την ώρα που κρατούσα αγκαλιά το μωρό μου, δεν μπορούσε να με κρατήσει ξύπνια. Θυμάμαι αχνά, να χαμογελώ όταν μου τον έβαλαν στην αγκαλιά μου, και στη συνέχεια να με παίρνει ο ύπνος.

Κοιμήθηκα μόνο για λίγα λεπτά, αλλά και πάλι, αυτό με έκανε να αναρωτηθώ για τον εαυτό μου ως μαμά. Ποια κοιμάται τη στιγμή που αντικρίζει και έχει στην αγκαλιά το μωρό της;

Το υπόλοιπο απόγευμα είχα μια θαμπάδα. Είχα χάσει λίγο αίμα, και δεν είχα κοιμηθεί πάνω από 24 ώρες. Ήμουν κουρασμένη, πονούσα, είχα ναυτία και ζάλη. Πάλεψα να θηλάσω, όπως κάθε νέα μαμά

Αισθανόμουν αδέξια και φοβόμουν μήπως βλάψω το μικροσκοπικό ανθρωπάκι με κάποια κίνηση που θα έκανα. Ένοιωθα ήδη αποτυχημένη ως μητέρα...

Φοβήθηκα για τη στιγμή που θα έμενα μόνη με το μικρό αγόρι μας. Δεν μπορούσαν να δουν ότι δεν υπάρχει κάποιο δέσιμο μεταξύ μας; Ο, τι δεν τον αγαπώ όπως θα έπρεπε;

Ωστόσο, ήμουν τόσο εξαντλημένη που έπεσα να κοιμηθώ.

Ξύπνησα στη μία το βράδυ. Είχα ακόμα το χέρι μου στην κούνια.

Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο για λίγα λεπτά. Ήταν τόσο ήρεμος και γαλήνιος. Ηταν χαμογελαστός και είδα δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό του. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο βαθιά ήταν η αγάπη που είχα γι 'αυτό το άγνωστο μικρό προσωπάκι. Και τότε με χτύπησε. Αγάπη. Σύνδεση. Το είχα βρει.

Σχεδόν 12 ώρες μετά τη γέννησή του. Μέσα από όλο τον πόνο, τον εμετό, το αίμα και τα δάκρυα είχα τελικά βρει τελικά τη "σύνδεσή" με το μωρό μου.

Το αγαπούσα, και θα το αγαπώ πάντα, με κάθε ίνα της ύπαρξής μου. Πήρα το γιο μου αγκαλιά. Με κατέπληξε ότι δεν ήξερα καν το πρόσωπο αυτό, αλλά δεν υπήρχε καμία πιο ισχυρή σχέση στον κόσμο από αυτή που υπήρχε μεταξύ μας.

Σε όλες αυτές τις μαμάδες εκεί έξω που φοβούνται ότι δεν νοιώθουν κάποιου είδους σύνδεση με το μωρό τους ή αγωνίζονται να την αποκτήσουν, λέω το εξής :

Δεν μπορεί να συμβεί αμέσως. Μπορεί να μην συμβεί για ώρες, εβδομάδες ή μήνες. Αλλά θα συμβεί. Και αν εξακολουθείτε να αισθάνεστε ότι δεν τα έχετε καταφέρει, παρακαλώ να μην είστε φοβισμένες να μιλήσετε γι 'αυτό.

Δεν υπάρχει καμία ντροπή.

Να θυμάστε ότι υπάρχει πάντα κάποιος εκεί έξω για να σας ακούσει, να σας βοηθήσει και να σας στηρίξει.
Δεν είστε μόνες σας.

Της Rachel Maree

Το διαβάσαμε εδώ