Από τη στιγμή που γίνεσαι μητέρα κινδυνεύεις να ξεχάσεις κάτι πολύ ουσιαστικό, τον εαυτό σου
Τους τρεις πρώτους μήνες από τη γέννηση της κόρης μου, δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, εκτός από τη διατροφή της, τι ώρα πρέπει να κάνει μπάνιο, τι ώρα πρέπει να κοιμηθεί.
Ω, ναι σκεφτόμουν και τον ύπνο, τον δικό μου, όμως, γιατί απλά δεν προλάβαινα να κοιμηθώ.
Ομως, στη συνέχεια, η ομίχλη της καθημερινότητας της μητρότητας άρχισε να υποχωρεί. Η κόρη μου δεν θήλαζε ανά δύο ώρες και εγώ μπορούσα να κοιμάμαι χωρίς διακοπές για 45 ολόκληρα λεπτά! Αρχισε να μπουσουλάει, να κάθεται και ξαφνικά στα πρώτα της γενέθλια, έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα πέφτοντας στην αγκαλιά μου.
Η κόρη μου είναι 1,5 έτους πια και αρχίζω να παίρνω τη ζωή μου πίσω. Ετσι νιώθω. Μπορώ να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου χωρίς ν' ανησυχώ για το μωρό. Υπάρχει ένας σύζυγος με τον οποίο πρέπει να βρω τις νέες ισορροπίες, βιβλία που περιμένουν στα ράφια να διαβαστούν, γυμναστήριο που πρέπει να επιστρέψω.
Μερικές φορές ξεχνάμε ότι η μητρότητα είναι τόσο σαρωτική που μπορεί ν’ αρχίσει να μπλοκάρει όλα τα άλλα. Μεταξύ κούρασης, δακρύων, ξεσπασμάτων, αυπνίας και άγχους, είναι εύκολο να ξεχάσουμε τον εαυτό μας.
Είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι πριν αποκτήσουμε παιδί, είχαμε μια δουλειά, φίλους, ενδιαφέροντα. Είχαμε μια ολόκληρη ζωή που δεν περιλάμβανε τα παιδιά μας.
Τα παιδιά μας είναι ένα τεράστιο μέρος του κόσμου μας. Μερικές φορές, ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες, αισθανόμαστε σαν να είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει. Υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου ότι, ενώ η κόρη μου είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου, δεν είναι όλο μου το είναι.
Εμείς οι μητέρες πρέπει να κοιτάξουμε τη ζωή μας και να προβληματιστούμε σχετικά με το αν μπορούμε να έχουμε προσωπική ζωή ή είμαστε πλήρως εξαρτημένες από τα παιδιά μας. Αν νοιώθουμε ευτυχισμένες, αν κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας.
Κάποια μέρα τα παιδιά θα φύγουν από το σπίτι, ακολουθώντας το δικό τους δρόμο και τότε θα μείνουμε μόνες συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουμε κάτι να μοιραστούμε με τους φίλους μας, με τους δικούς μας ανθρώπους, γιατί απλά δεν φροντίσαμε γι’ αυτό.
Κι αν αυτή τη στιγμή φαντάζει δύσκολο να βρούμε λίγο χρόνο για μας, να θυμόμαστε ότι τα πράγματα δεν γίνονται από μόνα τους, δεν ξημερώνει μια μέρα και έχουν αλλάξει όλα δια μαγείας προς το καλύτερο. Απαιτείται προσπάθεια και πείσμα.
Έτσι, σιγά σιγά θα ανακτήσουμε ένα κομμάτι τους εαυτού μας.
Της Risa Kerslake για το mom.me
