Η κόρη μου φοβάται τον μπαμπά της
«Μην το πεις στο μπαμπά», ψιθύρισε η κόρη μου. «Σε παρακαλώ πολύ.»
Τα μάτια της καρφώθηκαν πάνω μου και με το βλέμμα της με εκλιπαρούσε να μην το κάνω.
«Μα γιατί; Γιατί δεν μπορώ να το πω στο μπαμπά, μωρό μου;»
«Επειδή ο μπαμπάς θα γίνει έξαλλος. Και επειδή, ο μπαμπάς με τρομάζει».
Η κόρη μου έκλαιγε γοερά. Δεν μπορούσε να μιλήσει από τα δάκρυα. Δυσκολευόταν ακόμα και να αναπνεύσει. Και ενώ πραγματικά στεναχωριόμουν που την έβλεπα έτσι, παράλληλα ένοιωθα ευγνώμων επειδή δεν μπορούσε να δει το φόβο στο πρόσωπό μου.
«Εντάξει μωρό μου», της είπα. «Ο μπαμπάς μπορεί να νευριάσει αλλά δεν είναι τρομακτικός. Εντάξει;»
«Είσαι σίγουρη;»
Δεν με πίστεψε. Το κατάλαβα από τον ήχο της φωνής της αλλά και από την αμφιβολία που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της. «Είμαι σίγουρη», είπα, και στη συνέχεια την αγκάλιασα. Την κράτησα όσο πιο σταθερά μπορούσα στην αγκαλιά μου και στη συνέχεια την έβαλα στο κρεβάτι.
«Ο μπαμπάς με φοβίζει. Ο μπαμπάς είναι τρομακτικός. Σε παρακαλώ. Όχι. Σε παρακαλώ.»
Τα λόγια της αντηχούσαν στο κεφάλι μου για πολύ ώρα. Δεν μπορούσα να το ξεπεράσω. Τα λόγια της ήταν κάποτε τα λόγια ΜΟΥ. Ήξερα ακριβώς πώς ένοιωθε.
Ο πατέρας μου δεν ήταν κακός άνθρωπος. Ούτε κατά διάνοια. Αλλά μάθαμε μαζί με τον αδελφό μου να τον φοβόμαστε.
«Απλά περιμένετε μέχρι ο πατέρας σας να έρθει σπίτι. Καθίστε ν’ ακούσει όσα κάνατε και τα λέμε», συνήθιζε να λέει η μητέρα μου.
Φυσικά, ο μπαμπάς μου είχε κάθε δικαίωμα να νευριάσει. Δεν άκουγα τη μητέρα μου και συνεχώς επινοούσα ιστορίες.
Δεν ήθελα ο πατέρας μου να ξέρει τι είχα κάνει, γιατί δεν ήξερα ποια θα ήταν η αντίδρασή του. Θα φώναζε; Θα με έβαζε τιμωρία; Δεν ήξερα ποτέ, και αυτό ήταν χειρότερο από κάθε ποινή.
Όμως γιατί η κόρη μου ήταν τόσο φοβισμένη; Τι είχε συμβεί;
Δεν ήξερα, και ακόμα δεν ξέρω. Αλλά η καρδιά μου είχε ματώσει για όσα αισθανόταν.
Ο σύζυγός μου πάλι, δεν έδειξε να θορυβείται από αυτή τη δήλωση. Στην πραγματικότητα, όταν κάθισα μαζί του εκείνο το βράδυ να το κουβεντιάσουμε, μου είπε τελείως αυθόρμητα : «Λοιπόν, θα έπρεπε να με φοβάται». Το σκεπτικό του ήταν ότι, αφού και ο ίδιος φοβόταν τον πατέρα του , το ίδιο και εγώ, η αντίδραση της κόρης μας ήταν φυσιολογική.
«Άλλωστε», είπε, «θα πρέπει να έχει το αίσθημα του φόβου μέσα της.»
Εγώ όμως διαφωνώ κατηγορητικά. Αρνούμαι να χρησιμοποιήσω τακτικές εκφοβισμού για να διδάξω κάποια μαθήματα στην κόρη μου. Αρνούμαι να χρησιμοποιήσω το φόβο ως μέθοδο πειθαρχίας πόσο μάλλον να ενισχύσω το φόβο για τον πατέρα της.
Μπορεί η γνώμη μου ν’ αλλάξει στο μέλλον; Πιθανόν. Η κόρη μου είναι μόνο 3 1/2 ετών αλλά δεν θέλω να περάσει όσα έζησα εγώ. Θέλω να δημιουργήσω υγιείς βάσεις ώστε να έχει μια ισορροπημένη – όσο μπορεί- εφηβεία και κυρίως μια σχέση μαζί μας που να βασίζεται στην εμπιστοσύνη και την κατανόηση.
Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο της Kim Zapata εδώ
