Γράμμα στον γιατρό μου: «Συγγνώμη που ήμουν μια δύσκολη, εκνευριστική και απαιτητική ασθενής!»

Κατά την γνώμη μου μικρές λεπτομέρειες, λεπτές διαφορές που δύσκολα τις καταλαβαίνουμε και τις ξεχωρίζουμε, αλλά είναι ζωτικής σημασίας για εμάς, κυρίως εάν ο εν λόγω γιατρός είναι ο γυναικολόγος.

Τον καλό μου τον γιατρό, τον πολυαγαπημένο μου Κωνσταντίνο Παγκράτη, τον γνώρισα σε μία ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μου. Είχα πρόσφατα μετακομίσει στην όμορφη Κέρκυρα και προσπαθώντας να βάλω σε τάξη τη νέα μου ζωή, έχοντας χάσει λιγάκι τις ισορροπίες μου, προέκυψε η ανάγκη της άχαρης επίσκεψης στον γυναικολόγο.

Ύστερα από συστάσεις μιας καλής φίλης έκλεισα ραντεβού και λίγες ημέρες μετά βρέθηκα στο ιατρείο. Ήμουν φοβισμένη και σχεδόν αμίλητη μιας και η σκέψη της γυναικολογικής εξέτασης πάντα με τρομοκρατούσε. Ο γλυκός μου ο γιατρός, με προσέγγισε πρώτα σαν άνθρωπο, με απίστευτη λεπτότητα και απλότητα, τεράστια ευγένεια και ταυτόχρονα αστείρευτο χιούμορ για να αισθανθώ άνετα.

Έπειτα σαν άριστα εκπαιδευμένος νέος επιστήμονας, μου εξήγησε τα πάντα κάνοντας με να νιώσω σιγουριά και ασφάλεια. Σε μια περίοδο που το είχα τόσο ανάγκη. Και με κέρδισε από εκείνη την πρώτη μας συνάντηση και μέσα μου τον έβαλα σε μία θέση ξεχωριστή!

Λίγο καιρό μετά ήρθε με φόρα μια εγκυμοσύνη. Αυτή και αν είναι μεταβατική περίοδο στη ζωή μιας γυναίκας, ειδικά όταν συμβαίνει για πρώτη φορά, και ο γιατρός μου εκεί. Πάντα δίπλα μου, πρόθυμος να λύσει όλες μου τις απορίες, να με συμβουλεύσει και να με καθοδηγήσει όλες τις ημέρες τις εβδομάδας, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή και της νύχτας. Πάντα δίπλα μου με την θετική του αύρα, το χαμόγελο, τις αλάνθαστες συμβουλές του, η κάθε του λέξη πόσο μα πόσο ανακούφιζε την ψυχή μου! Και έκανε το ταξίδι της κύησης μαγευτικό!

Για λόγους που ήταν πάνω από εμένα δεν τον είχα πλάι μου, όταν ο γιος μου ήρθε στη ζωή. Όμως επιφυλάσσομαι για το μέλλον αν όλα πάνε καλά.

Πρόσφατα πέρασα μια μικρή περιπέτεια και αυτό με ώθησε να μοιραστώ αυτές τις γραμμές. Ένα «μικροβιάκι» με παίδεψε λίγο παραπάνω από το φυσιολογικό. Αντιβιώσεις και εξετάσεις με ταλαιπώρησαν για καιρό, και όλο αυτό επηρέασε την ψυχολογία μου. Αγχώθηκα, αναστατώθηκα, έγινα μία δύσκολη και απαιτητική ίσως εκνευριστική ασθενής και για τα παραπάνω νιώθω την ανάγκη να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ και ένα ακόμη μεγαλύτερο συγγνώμη. Τώρα που όλα δείχνουν να είναι καλά, τα αφήνω όλα πίσω και κρατάω την προχθεσινή μας αγκαλιά.

Γιατρέ μου, σε αυτήν την εποχή που οι αξίες και οι ανθρώπινες σχέσεις αφυδατώνονται επικίνδυνα, η σχέση αυτή που σιγά – σιγά χτίσαμε τόσα χρόνια νομίζω ότι αποδεικνύει διαμετρικά το αντίθετο. Η αγάπη και η εκτίμηση από πλευράς μου, είναι απεριόριστη!

Βίκυ Βάρδα