«Το αστείο με το κλάμα και τις ορμόνες στην εγκυμοσύνη πρέπει να σταματήσει»

Το αστείο που άκουγα συχνά σχετικά με αυτή τη νέα συναισθηματική κατάσταση ήταν πως θα έκλαιγα με το παραμικρό. Την εποχή εκείνη το προσπερνούσα, αλλά τώρα κοιτάζοντας πίσω, θεωρώ ότι το αστείο σχετικά με τις ορμόνες της εγκυμοσύνης και το «αναίτιο κλάμα» κάθε άλλο παρά αστείο ήταν.

Δεν πίστευα πραγματικά ότι θα συμβεί και σε μένα. Έκλαιγα για το παραμικρό
Έκλαιγα από φόβο. Από απογοήτευση.
Έκλαιγα γιατί ήθελα η οικογένειά μου να είναι πιο κοντά μου ή επειδή ήθελα να έχω φίλους που θα μπορούσαν να μου δώσουν συμβουλές για την εγκυμοσύνη.

Το κλάμα μου είχε γίνει απρόβλεπτο και δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη γι 'αυτό. Αλλά δεν ήταν το κλάμα που με ενοχλούσε. Ήταν το στίγμα μιας εγκύου γυναίκας υπερβολικά συναισθηματικής.

Προσπάθησα να κρύψω αυτή τη νέα συναισθηματική πλευρά μου επειδή αισθανόμουν ηλίθια να κλαίω όλη την ώρα.

Προσπάθησα να διακωμωδήσω την όλη κατάσταση γιατί πίστευα ότι δεν είναι φυσιολογικό αλλά και σωστό να κλαίω με το παραμικρό.

Όμως από τη στιγμή που γέννησα, το κλάμα ήταν αναπόφευκτο. Ήξερα ότι οι ορμόνες μου είχαν χτυπήσει κόκκινο και δεν τολμούσα να βγω έξω χωρίς ν’ αρχίσω να κλαίω.

Η αλήθεια, όμως ήταν, ότι είχα λόγο να κλαίω. Βρισκόμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης μετά τον τοκετό. Αγωνιζόμουν με μια ορμονική ανισορροπία που δεν μπορούσα να ελέγξω με αποτέλεσμα να ξεσπώ σε κλάματα. Δεν μίλησα σε κανέναν από ντροπή αλλά και επειδή πίστευα ότι ήταν εν μέρει φυσιολογική η αντίδρασή μου.

Αλλωστε, αυτό δεν συμβαίνει όταν γινόμαστε μητέρες; Φουσκώνουμε και γινόμαστε μια τεράστια μπάλα ανεξέλεγκτων συναισθημάτων. Κλαίμε ναι, αλλά για όλα φταίνε οι ορμόνες. Σωστά; Αυτό δεν λένε όλοι;

Εγώ πάντως ένοιωθα απαίσια. Μισούσα το γεγονός ότι έκλαιγα τόσο πολύ και ότι δεν αισθανόμουν καλύτερα είτε οφείλονταν στις ορμόνες είτε όχι. Κράτησα λοιπόν τη μάχη που έδινα μέσα μου μυστική για περισσότερο από ένα χρόνο. Αν είχα αισθανθεί λιγότερη ντροπή για το κλάμα μου, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.
Κάνοντας αστεία σχετικά με τις εγκύους που κλαίνε με το παραμικρό, είναι αγενές στην καλύτερη περίπτωση και επικίνδυνο στη χειρότερη περίπτωση.

Κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται για τις συναισθηματικές του διακυμάνσεις, ειδικά σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο όπως αυτή της εγκυμοσύνης.
Το κλάμα είναι μια εμπειρία που μπορεί να είναι λυτρωτική κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της μητρότητας. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να το κρύψουμε ακριβώς επειδή είναι ένα φυσιολογικό και όμορφο κομμάτι μιας σημαντικής στιγμής της ζωής μας.

Τι το αστείο έχει αυτό;

Της Gemma Hartley