«Βλέποντας το παιδί σου να μεγαλώνει νιώθεις σαν να τραβάς το τσιρότο από το σώμα σου»

Τα συναισθήματα είναι ποικίλα. Για την Alyce Kominetsky, blogger και μητέρα ενός 6χρονου κοριτσιού, το συναίσθημα είναι γλυκόπικρο, όπως όταν απομακρύνεις ένα τσιρότο από μια πληγή.

Νοιώθεις ανακούφιση που επιτέλους το τραύμα σου έχει επουλωθεί αλλά και έναν πόνο τη στιγμή που το τραβάς για να το βγάλεις.

«Ξέρεις αυτό το συναίσθημα όταν βγάζεις το τσιρότο ( bandaid) από το τραύμα. Σκεφτόμουν ότι μοιάζει με το συναίσθημα που έχει ο γονιός βλέποντας το παιδί του να μεγαλώνει.

Καθώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν, τα βλέπουμε να γίνονται πιο ανεξάρτητα. Γιορτάζουμε κάθε ορόσημο της ανάπτυξής τους. Παρακολουθούμε αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που γεννήσαμε να εξελίσσονται σε σπουδαίους ανθρώπους.

Αλλά με κάθε βήμα που κάνουν... ένα μικρό κομμάτι μας απομακρύνεται...

Αυτό που μένει πίσω είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας που αλλάζει για πάντα.

Το συναίσθημα του γονιού μοιάζει με αυτό που νοιώθεις όταν τραβάς απότομα από το δέρμα σου το τσιρότο.

Κατακλυζόμαστε από συναισθήματα. Γινόμαστε ευάλωτοι.

Δεν μπορείς να αφήσεις το τσιρότο πάνω σου για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Ετσι και με τα παιδιά. Πρέπει να τα αφήσουμε να φύγουν.

Δεν είναι εύκολο. Είναι τρομακτικό και οδυνηρό να τα παρακολουθείς να φεύγουν.

Ελπίζουμε όμως, ότι ο πόνος που νοιώθουμε θα είναι σύντομος και η ανταμοιβή μεγάλη.

Θα «θεραπευτούμε» και ευχόμαστε ότι δεν θα κρατήσει πολύ.

Γιατί εμείς ήμασταν εκείνοι που φίλησαν τα ματωμένα τους γόνατα και τους χτυπημένους αγκώνες. Ήμασταν εκείνοι που γιόρταζαν μαζί τους κάθε αγαπημένη στιγμή. Ημασταν δίπλα τους όταν η καρδιά τους πονούσε από την απογοήτευση.

Είμαστε αυτοί που κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να θεραπεύσουμε τις πονεμένες πληγές τους.

Είμαστε αυτοί που τα ενθαρρύνουμε και τα διδάσκουμε.

Είμαστε το τσιρότο τους, για τώρα και για πάντα.»