Μία μαμά γράφει: «Από τότε που απέκτησα το δεύτερο παιδί, άλλαξε ο τρόπος που ντύνομαι»

Η καθημερινότητα με τα παιδιά, όπως εξηγεί, είναι ένας Μαραθώνιος, όπου τρέχει για να τα προλάβει όλα.
«Χμ, αρκετά καλά». Γι’ ακόμη ένα πρωινό κοιτάζομαι φευγαλέα στον καθρέφτη, πριν ζητήσω από την κόρη μου, να πάρει την τσάντα της και να φύγουμε για το σχολείο. Αυτή είναι η καθημερινότητά μου. Τρέχω έναν Μαραθώνιο κάθε πρωί, να ετοιμάσω την κόρη μου για το σχολείο, να ετοιμάσω το πρωινό και να ετοιμαστώ και η ίδια για τη δουλειά. Κι επειδή δεν έχω τον χρόνο για εμένα, κάθε μέρα φοράω παντελόνι, μπλουζάκι και μπότες. Το μαμαδίστικο στυλ, όπως το αποκαλώ, ή αλλιώς τη «φόρμα» μου.

Είναι πολύ αστείο, το πόσο έχει αλλάξει το στυλ του ντυσίματος μου, μέσα στα χρόνια. Στην εφηβεία μου, φορούσα μόνο στενά τζιν, μπλουζάκια και μποτάκια. Μεγαλώνοντας και κυρίως από τότε που ξεκίνησα να εργάζομαι, άρχισε σταδιακά να αλλάζει και το στυλ μου. Τα παντελόνια αντικαταστάθηκαν από φούστες και φορέματα και τα μποτάκια από γόβες, ενίοτε και ψηλοτάκουνες. Ανακάλυψα το μέικ απ, αλλά και τα κοσμήματα.
Οι ώρες που περνούσα μπροστά από τον καθρέφτη, τα πρωινά πριν φύγω από τη δουλειά, ήταν και ο λόγος που γκρίνιαζε ο άνδρας μου. Όπως και πριν από κάθε έξοδό μας. Είχα γίνει κάτι σαν ανέκδοτο.

Όταν γεννήθηκε η κόρη μου, οι ώρες μπροστά από τον καθρέφτη άρχισαν σταδιακά να μειώνονται, καθώς αφιέρωνα το χρόνο μου σε εκείνη. Και πάλι, όμως, πρόσεχα πολύ την εμφάνιση μου και το ντύσιμο μου. Βέβαια, επειδή είχαν μείνει κάποια κιλά εγκυμοσύνης, προτιμούσα πιο φαρδιά ρούχα, ενίοτε και φόρμες.

Όλα άλλαξαν, όμως, με τον ερχομό του γιου μου. Το να μεγαλώνεις δύο παιδιά, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ειδικά, τον πρώτο χρόνο, ήταν δύσκολα για εμένα. Αυτό που μου έλειπε περισσότερο κι έχοντας επιστρέψει και στη δουλειά μου, ήταν ο ύπνος. Όχι, οι ώρες μου μπροστά από τον καθρέφτη. Βασικά, τον καθρέφτη μου τον είχα ξεχάσει και με είχε ξεχάσει. Ακόμη θυμάμαι και γελάω, που ένα πρωινό νύσταζα τόσο πολύ που μπέρδεψα τα παπούτσια. Είχα βάλει δύο διαφορετικά και όταν πήγα την κόρη μου στον παιδικό, μια μαμά σχολίασε ότι είναι πολύ χαριτωμένο, το νέο μου στυλ!

Η αλήθεια είναι ότι είχα χάσει, όχι μόνο το στυλ μου, αλλά και κάθε ενδιαφέρον για την εμφάνιση μου. Αν πω σε κάποια μαμά ότι κάποτε υπήρξα κοκέτα, δεν θα με πιστεύει. Και πώς να με πιστέψει, αφού κυκλοφορώ μόνο με παντελόνια, φόρμες και αθλητικά παπούτσια. Πόσο με βολεύουν, πλέον, τα αθλητικά. Και τα μαλλιά μου... δε θυμάμαι πόσο καιρό έχω να πάω στο κομμωτήριο. Τα έχω αφήσει μακριά, αν και πάντα μου άρεσαν τα πιο κοντά μαλλιά. Αλλά, βλέπεις, θέλουν φτιάξιμο κι εγώ δεν έχω χρόνο.

Δεν είναι ότι δε με νοιάζει η εμφάνισή μου ή έπαψε να με ενδιαφέρει αν είμαι όμορφη κι ελκυστική. Με νοιάζει. Όμως, ο χρόνος για εμένα έχει, πλέον, λιγοστέψει. Και το έχω αποδεχτεί. Και δεν με ενοχλεί καθόλου. Γιατί, απλά ξέρω ότι η «στολή» αυτή είναι προσωρινή. Με βολεύει, με κάνει να νιώθω άνετα και δεν μου ξοδεύει χρόνο από τα παιδιά. Επίσης, ξέρω ότι κάποια μέρα θα έχω περισσότερο χρόνο για εμένα. Και θα επιστρέψω στην προηγούμενη εμφάνιση μου. Θα γίνω ξανά μια κοκέτα. Μέχρι τότε, απλά λατρεύω τις φόρμες και τα αθλητικά μου!»