«Μαμάαα Βοήθειααα σε χρειάζομαιαιαι...»

Από τη μέρα που γέννησα την κόρη μου το 2010 δεν χρειάστηκα ποτέ τη βοήθειά της. Για την ακρίβεια ποτέ δεν την ζήτησα. Και αυτό γιατί ήμουν πολύ εγωίστρια για να παραδεχτώ ότι μόνη μου δεν μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μου. Ήθελα να τα κάνω ΟΛΑ μόνη μου. Και από επιλογή και επειδή το πρώτο διάστημα η μαμά μου έμενε μακριά. Μερικά χιλιόμετρα . Στη Χαλκίδα. Και εγώ στην Αθήνα. Όπως όλες οι μαμάδες , έτσι και εκείνη ήρθε μία εβδομάδα πριν τον τοκετό να με βοηθήσει και μια εβδομάδα μετά.

Έκτοτε, όλα τα έκανα μόνη μου. Έβρισκα τον τρόπο. Πέντε χρόνια μετά και όταν η Νικόλ θα πήγαινε νηπιαγωγείο, Αύγουστος ήταν θυμάμαι, έπρεπε να βρω άνθρωπο να κρατήσει το παιδί μέχρι να ανοίξουν τα σχολεία. Έψαξα από δω, έψαξα από εκεί και τελικά τζίφος η υπόθεση. Άνθρωπο δεν βρήκα. Σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα τη μαμά μου.

-Μαμά, πώς περνάς στην Κεφαλλονιά; Όλα καλά; (εδώ να βάλω μια παρένθεση και να πω ότι τότε ήμουν 31 ετών και η μαμά μου 48. Είναι χωρισμένη από τον μπαμπά μου εδώ και 29 χρόνια οπότε καταλαβαίνετε, ότι έκανε πραγματικές διακοπές).
-Καλά παιδί μου, πολύ ωραία. Θάλασσα από το πρωί μέχρι το απόγευμα και το βράδυ χαλαρά πράγματα. Το κορίτσι μας τι κάνει;
-Καλά είναι μωρέ, αλλά έχω ένα πρόβλημα... Ψάχνω γυναίκα και δεν μπορώ να βρω... Θέλω να σου ζητήσω να έρθεις να την κρατήσεις.
-Πότε με χρειάζεσαι;
-Χθες... της είπα, θέλοντας να τονίσω ότι ήμουν απελπισμένη.

Η αλήθεια είναι ότι την επόμενη μέρα ήρθε δίχως δεύτερη κουβέντα. Εκείνη την εποχή έμενε στα Νότια Προάστια και εγώ στα Βόρεια έτσι, αναγκαστικά δεν μπορούσε να πηγαινοέρχεται καθημερινά με αποτέλεσμα να μένει στο σπίτι μας. Έτσι πήγαινε στο σπίτι της την Παρασκευή το βράδυ και γυρνούσε στο δικό μου Κυριακή βράδυ.

Εκείνες οι τέσσερις εβδομάδες ήταν πραγματικά «όνειρο» για εμένα. Όλα αυτά τα χρόνια άκουγα από φίλες μου μαμάδες που είχαν τις μαμάδες τους κοντά τους, αλλά ποτέ στην πράξη δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό. Κάθε μεσημέρι που γυρνούσα ήταν όλα καθαρά. Φαγητό μαγειρεμένο. Ρούχα πλυμένα. Και τα πλυμένα ρούχα σιδερωμένα. Τα ντουλάπια μου μπήκαν σε τάξη. Και όλα στο σπίτι μου φάνταζαν μαγικά. Ξέχασα για τέσσερις εβδομάδες τι πάει να πει σιδέρωμα, τι πάει να πει σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, τι πάει να πει μαγείρεμα. Και το παιδί μου; Ήταν πραγματικά ευτυχισμένο γιατί το φρόντιζε και το κακομάθαινε η γιαγιά!

Η μαμά μου έκανε τα ΠΑΝΤΑ. Χωρίς να της το ζητάω. Απλά γιατί ήθελε. Και εγώ ξεκουράστηκα. Περισσότερο από ό, τι στις διακοπές μου. Όταν ήρθε η στιγμή να φύγει, μιας και θα επιστρέφαμε στη ρουτίνα μας, με έπιασε απελπισία. Είχα κακομάθει σαν μικρό παιδί και εγώ. Ποιος θα μαγείρευε τώρα; Ποιος θα έκανε τις δουλειές; Και μόνο που το σκεφτόμουν κουραζόμουν. Φανταστείτε πως μια εβδομάδα μετά, είχα τα μούτρα να την πάρω και να της πω: «Μαμάαα, μου μαζεύτηκε πλυντήριο... μπορείς να έρθεις να με βοηθήσεις; Έφυγες, τα άφησα και μαζεύτηκαν...»

Πραγματικά ντρεπόμουν που της τηλεφωνούσα για αυτό... αλλά την είχα ανάγκη. Έκτοτε δεν την ξαναενόχλησα και αυτό γιατί δεν ήταν δική της υποχρέωση η δική μου οικογένεια και επειδή έπρεπε να τα κάνω ΕΓΩ. Εγώ είμαι η μαμά αυτής της οικογένειας. Εγώ πρέπει να τα κάνω αυτά. Είναι η δική μου δουλειά. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή πρέπει να φροντίζω την οικογένειά μου.

Τώρα, η μαμά μου βρίσκεται στη Γερμανία. Μετακόμισε. Μα πραγματικά αυτή την εβδομάδα υπήρξαν πολλές φορές που αναφώνησα: «Μαμάααα που είσαιαιαιαιαια, σε χρειάζομαιαιαιαιαι». Βλέπετε το σχολείο μας άρχισε αλλά το ολοήμερο δεν λειτουργεί. Τη μια μέρα λοιπόν πήρε το παιδί η φίλη μου και γειτόνισσά μου. Θα την κρατούσε όλη την εβδομάδα αλλά η φίλη μου... αρρώστησε. Έτσι για να μην κολλήσει η μικρή αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλό να μην πηγαίνει μέχρι να αναρρώσει. Την άλλη μέρα λοιπόν έφυγα από το γραφείο, πετάχτηκα στο σχολείο, την παρέλαβα και επιστρέψαμε στο γραφείο. Την επόμενη μέρα την πήρε ο άνδρας μου και σήμερα Παρασκευή θα την παραλάβω ξανά εγώ.

Κάτι τέτοιες στιγμές (και όχι μόνο) τη χρειάζομαι. Πραγματικά τη χρειάζομαι. Ξέρω ,ότι αν διαβάσει το άρθρο μου, θα την «πιάσουν τα ζουμιά»... Μην δακρύζεις... Μου λείπεις και επειδή είσαι μακριά και επειδή κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι μια μαμά στη ζωή της κόρης. Και που 'σαι... τα Χριστούγεννα που θα μας επισκεφθείς, φρόντισε να έρθεις τότε που τα σχολεία θα είναι κλειστά και θα χρειάζομαι και πάλι βοήθεια.

Αν και στο λέω συχνά, Σε αγαπώ!