Δεν απολαμβάνω κάθε στιγμή με τα παιδιά μου αλλά καταλαβαίνω γιατί το λένε οι γονείς

Θα ήθελα να επικαλεστώ πολλούς λόγους για τη συμπεριφορά του, όπως την κόπωση, την πείνα ή οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά δεν έβρισκε ησυχία πουθενά.

Ο 3χρονος γιος μου δεν μπορεί να ελέγξει τη συμπεριφορά του. Όπως κάθε άλλο μικρό παιδί στον πλανήτη, είναι παρορμητικό και ο εγκέφαλός του θ' αρχίσει να ωριμάζει σταδιακά, και έτσι δεν θα κάνει ορισμένα πράγματα που με κάνουν να θέλω να πακετάρω τις βαλίτσες μου και να φύγω μακριά.

Δεν μπορώ ακόμη να θυμηθώ τι προκάλεσε το περιστατικό, αλλά για κάποιο λόγο, ο γιος μου δημιούργησε έναν κακό χαμό στο εστιατόριο που τρώγαμε.

Σκαρφάλωσε στο τραπέζι, έριξε τα μαχαιροπίρουνα κάτω και χτύπησε την αδερφή του, έτσι απλά και χωρίς κάποιον εμφανή λόγο. Όλα αυτά συνέβησαν σε λίγα δευτερόλεπτα. Την ώρα που σηκωνόμουν και τον έπαιρνα έξω από το εστιατόριο, άκουσα μια κυρία να μου λέει: "Απόλαυσε το κάθε λεπτό, μαμά, περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος".

Παρότι δεν κατάλαβα αρχικά το σχόλιό της, αντέδρασα όπως θα αντιδρούσε ένας αξιοπρεπής άνθρωπος. Της χαμογέλασα ευγενικά, χωρίς να πω κάτι. Η γυναίκα έκανε μερικά ακόμα σχόλια, καθώς έφευγα από το εστιατόριο, αλλά δεν έδωσα σημασία.

Όταν μπήκα στο αυτοκίνητο, και ήμουν πιο ήρεμη, σκέφτηκα τι θα ήθελα να πω σε εκείνη τη γυναίκα. Δεν υπήρχε καμία κακία στο σχόλιό της και δεν ήταν τελικά αγενής, τα λόγια της όμως ήταν σαν αλάτι σε ανοιχτό τραύμα. Το τελευταίο πράγμα που ήθελα να ακούσω στην κατάσταση που βρισκόμουν, ήταν ότι έπρεπε να απολαύσω τη στιγμή.

Όμως, αν δεν την απολάμβανα, δεν θα εκτιμούσα το δώρο της μητρότητας.

Γιατί οι γονείς λένε ότι πρέπει όλοι μας να απολαμβάνουνε την κάθε στιγμή; Χρειαζόμαστε το καλό και το κακό για να μπορούμε να συγκρίνουμε και να είμαστε ευγνώμονες για ορισμένα πράγματα. Είμαι ευγνώμων που είμαι μητέρα, αλλά παράλληλα έχω το δικαίωμα να νοιώθω απογοήτευση ή θυμό. Είμαι άνθρωπος και οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα τα οποία δεν είναι πάντα χαράς. Δεν απολαμβάνω την κάθε στιγμή της μητρότητας ειδικά όταν αυτή περιλαμβάνει διάφορα δυσάρεστα περιστατικά.

Καθώς δεν είμαι στην αντίπερα όχθη - του να μην έχει κάποιος παιδιά- μπορώ να φανταστώ ότι είναι σαν το τοκετό. Μόλις τελειώσει, ξέρεις ότι ήταν μία δύσκολη φάση, αλλά με τον καιρό δεν θυμάσαι πραγματικά το πόσο πόνεσες. Θυμάσαι μόνο τα καλά πράγματα. Τη στιγμή που η νοσοκόμα σου έδωσε για πρώτη φορά το μωρό σου. Τη μυρωδιά του, τα μικροσκοπικά του ρούχα και την αίσθηση ότι η καρδιά σου μπορεί να εκραγεί από την ευτυχία.

Είμαι βέβαιη ότι η κυρία στο εστιατόριο δεν είχε πρόθεση να με πικράνει. Απλά δεν μπορούσε να θυμηθεί την απογοήτευση που ένιωθε κάθε φορά που προσπαθούσε να χειριστεί και η ίδια την παράλογη συμπεριφορά των παιδιών της. Συμβαίνει σε όλους μας, αλλά καθώς μεγαλώνουμε , εμείς και τα παιδιά, όλα αυτά φαντάζουν μακρινά.

Έτσι, η κυρία στο εστιατόριο που μου είπε "απολαύστε την κάθε στιγμή", αυτό που πραγματικά εννοούσε ήταν: "μου λείπουν τα μωρά μου όταν κοιτάζω τα δικά σου". Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα μπορώ να εκτιμήσω.

Για την υπογραφή Jorrie Varney