Είναι άδικο μία μαμά που μένει στο σπίτι να μη μπορεί να παραπονεθεί πόσο δύσκολο είναι

Μία άτυπη «μάχη» και ένα ερώτημα, που δε μπορεί να απαντηθεί, για το ποιο δηλαδή είναι πιο δύσκολο. Να μεγαλώνεις παιδιά ενώ παράλληλα εργάζεσαι ή να μένεις στο σπίτι; Η κάθε πλευρά προτάσσει τα δικά της επιχειρήματα, ωστόσο όλοι συμφωνούν ότι η μητρότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είτε εργάζεσαι είτε μένεις στο σπίτι.

Μία μαμά, η Wendy Wisner δεν εργάζεται και είναι στο σπίτι, μεγαλώνοντας τα παιδιά της. Και στο παρακάτω γράμμα εκφράζει το μεγάλο της παράπονο προς εκείνους που θεωρούν ότι μία μαμά – νοικοκυρά δεν αντιμετωπίζει δυσκολίες στην καθημερινότητα της και πως είναι πιο εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά, ενώ δεν εργάζεσαι.

«Έχουν υπάρξει μέρες, όλα αυτά τα χρόνια που μένω στο σπίτι, μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, που νιώθω να ασφυκτιώ. Το σπίτι να μη με χωράει, το δωμάτιο να στενεύει επικίνδυνα κι εγώ να μη μπορώ να αναπνεύσω. Τα παιδιά έχουν ξεσπάσματα θυμού, δε θέλουν να φάνε. Το ένα δε θέλει να μπει στο αυτοκίνητο και το άλλο δε θέλει να βγει από αυτό. Ίσως είναι από εκείνα τα πρωινά που έχουμε αργήσει και τρέχουμε να προλάβουμε.
Μερικές φορές, τα πιο απλά πράγματα, μπορούν να με φρικάρουν.

Συνήθως, είναι μία μέρα που δεν έχω κοιμηθεί αρκετά (πιστέψτε με, είναι πολλές αυτές οι φορές). Ή μια μέρα που κάτι στην καθημερινότητα μου ως μαμά με έχει στρεσάρει και δε μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Πολλές φορές, αυτές τις μέρες νιώθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων, μέρα με τη μέρα, που λόγω του στρες, καταρρέω. Είναι επίσης, η μοναξιά. Το γεγονός ότι για εβδομάδες είμαι μόνη με αυτά τα μικροσκοπικά πλασματάκια και περνώ μαζί τους όλη τη μέρα και τη νύχτα.

Στην τελική, το να είμαι μαμά που δεν εργάζεται, αλλά μένει στο σπίτι, είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Όμως, ξέρετε ποιο είναι αυτό που με κάνει να νιώθω περισσότερο αγχωμένη; Να ασφυκτιώ και να νιώθω ότι με πνίγει το ίδιο μου το σπίτι; Αισθάνομαι ότι δε μπορώ να πω σε κανέναν το παράπονο μου – ότι δεν μου επιτρέπεται να εκφράσω όσα αισθάνομαι, όσα με αγχώνουν, όσα με φοβίζουν, στη καθημερινότητά μου.

Νομίζω, πως όποια είναι μαμά που μένει στο σπίτι με τα παιδιά - ακόμη και εκείνες που έχουν μία μικρή βοήθεια – θα σου πούνε πόσο εξαντλητικό είναι και σωματικά και συναισθηματικά. Το 2012 μία έρευνα είχε δείξει ότι οι γυναίκες που μένουν στο σπίτι είναι πιο επιρρεπείς στο να πάθουν κατάθλιψη, σε σχέση με εκείνες που εργάζονται.

Το θέμα είναι ότι οι υπόλοιποι δεν χρειάζεται να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι – δεν τους αφορά κιόλας, και κυρίως, δεν το πιστεύουν.

Στις μέρες μας, για κάποιους το να μένεις στο σπίτι για να μεγαλώσεις τα παιδιά, είναι κάτι σαν τύχη, που δε μπορούν να χαρούν όλες οι μαμάδες. Δεν είναι τόσο τυχερές! Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι είσαι όλη μέρα σε ένα σπίτι με τα παιδιά – όταν είναι μικρά – δεν έχεις επαφή με κόσμο, δε συναναστρέφεσαι με άλλους, δεν έχεις επικοινωνία, δε βγαίνεις έξω. Είσαι κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους και η παρέα σου είναι τα μικρά πλασματάκια σου. Πιστεύουν ότι είμαστε τυχερές, επειδή βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι έτσι. Και για εμάς είναι δουλειά αυτό που κάνουμε. Μάλιστα, πολύ περισσότερη από άλλες. Σκέψου αυτό μόνο: Αν δεν ήμασταν στο σπίτι με τα παιδιά, θα έπρεπε να πληρώσουμε μία γυναίκα για να το κάνει.

Και όχι δεν είναι όλα ρόδινα. Τα παιδιά παίζουν με τα νεύρα σου. Είναι αμείλικτα όταν χρειάζονται κάτι και θέλουν να το αποκτήσουν. Και είναι οι φορές εκείνες, που σε βγάζουν από τα όρια σου και καλύπτεις το κεφάλι σου με το μαξιλάρι, για να ουρλιάξεις με όλη σου τη δύναμη. Για να βγάλεις από μέσα την οργή που νιώθεις. Και να μη σε ακούσουν τα παιδιά. Ξεσπάς, αλλά έχοντας πάντα το νου να μην τρομάξεις τα παιδιά.

Είναι ανόητο να συγκρίνεις τη μητρότητα με άλλες δουλειές, στον κόσμο. Είναι μία συναισθηματική και σωματική πρόκληση από κάθε άλλη δουλειά. Και σπάνια κάνουμε ένα διάλειμμα, είτε για φαγητό είτε για να μιλήσουμε με συναδέλφους, να πιούμε καφέ, να ξεσκάσουμε.
Για το Θεό, έχουμε κι εμείς κάθε δικαίωμα να παραπονεθούμε, να κλάψουμε, να φωνάξουμε, να αγχωθούμε, να νιώσουμε κατάθλιψη, να «σπάσουμε».

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τα παιδιά μας ή τα αγαπάμε λιγότερο. Ούτε σημαίνει ότι δεν κατανοούμε πόσο τυχερές είμαστε, που είμαστε δίπλα της, που τα βλέπουμε να μεγαλώνουν, που είμαστε παρούσες στην καθημερινότητά τους, που τα μεγαλώνουμε εμείς οι ίδιες και όχι η γιαγιά ή κάποια ξένη γυναίκα.

Σημαίνει μόνο ότι είμαστε κι εμείς άνθρωποι και είμαστε ειλικρινείς. Χρειαζόμαστε περισσότερη ειλικρίνεια στη ζωή μας. Χρειαζόμαστε να ανοίξουμε την καρδιά μας στο σύζυγό μας, στην οικογένεια μας, στους φίλους μας και να πούμε κι εμείς πόσο δύσκολος είναι και ο δικός μας καθημερινός αγώνας. Δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε ότι είναι όλα καλά και ότι τα καταφέρνουμε σε όλα. Δεν τα καταφέρνουμε.

Πρέπει, λοιπόν, εμείς οι ίδιες να φροντίζουμε τον εαυτό μας, ξεκινώντας από το γεγονός ότι αυτό που κάνουμε είναι πραγματική δουλειά. Και ότι μας αξίζει περισσότερη προσοχή κι ευγνωμοσύνη».

Διαβάστε επίσης:
Μαμά ενθαρρύνει τη μικρή της κόρη να σταματήσει να ζητά συγγνώμη και εξηγεί τους λόγους
Επτά υγιεινές συνήθειες μιας επιτυχημένης μαμάς