«Για τα παιδιά μου»: Το γράμμα μιας μαμάς στη 12χρονη κόρη της Ελένη και τον 3 ετών γιο της Λουκά

Μια μαμά όπως όλες μας, λατρεύει τα παιδιά της και προσπαθεί κάθε μέρα να δημιουργεί όμορφες αναμνήσεις μαζί τους. Αναμνήσεις που θα τους ακολουθούν για μια ζωή. Διαβάστε το γράμμα της έτσι όπως το έστειλε σε εμάς, εδώ στο Mothersblog.gr για να το δημοσιεύσουμε!

«Μέτρησα τα βήματα της αγάπης. Ένα δύο τρία και βρέθηκα σε μικρά μονοπάτια βουνού να σας κρατώ το χέρι.Τέσσερα πέντε έξι και φτάσαμε σε μια ακροθαλασσιά να πετάμε βότσαλα και να παραβγαίνουμε στο κολύμπι. Εφτά οχτώ εννιά και διασχίσαμε γέφυγες πετρόχτιστες σε μικροσκοπικά χωριά. Δέκα, έντεκα, δώδεκα και σκύψτε τα κεφάλια σας είναι μικρή η είσοδος του σπηλαίου κι αχ δες τους σταλακτίτες.

Δεκατρία, δεκατέσσερα, δεκαπέντε, κράτα με γερά να μην πέσω απ το δέντρο που σκαρφάλωσαμε. Δεκαέξι, δεκαεφτά, δεκαοχτώ και ωχ πολύ κουνάει το καράβι για το νησί, δεκαεννιά, είκοσι, και φτου και βγαίνω από το αεροπλάνο γιατί πιάστηκε η πλατούλα μου να κάθομαι τόση ώρα.

Στο εικοστό πρώτο βήμα χαϊδεύω τα μικρά κεφάλια σας και τους δίνω φιλί. Μυρίζω τα μαλλιά σας να αιχμαλωτίσω το άρωμα στο χρονοντούλαπο της μνήμης. Να είμαι μια μαμά που σας έδειξε τον κόσμο. Σας έμαθε να αγαπάτε το δέντρο και το πουλί. Το σύννεφο και τα μυριάδες αστέρια. Τα χαμόγελα και τα όνειρα.

Μια μαμά που σας έδειξε το μονοπάτι της αγάπης. Άντε λοιπόν! Τρέξτε, χοροπηδήστε, σκουντουφλήστε, παίξτε κουτσό! Οι μελανιές στα μικρά σας πόδια, οι σκόνες και τα ανακατεμένα σας μαλλιά ένα μονάχα θα μαρτυρήσουν! Πως φιλιώσατε με τον πόνο και πιαστήκατε χέρι χέρι με τους φόβους σας! Νιώσατε, διαλέξατε, πάθατε και μάθατε! Και μετρήσατε τα βήματα της αγάπης και βγήκαν εκατό!

Κι αν μια μέρα σβήσουν όλα, να θυμάστε πως ένα πρωινό αφήσαμε τα χνάρια μας στα στενά σοκάκια μιας πόλης.
Και τα γέλια μας τρύπωσαν στα ανοιχτά παράθυρα και έγιναν κορνίζες σε παιδικά δωμάτια. Και τα κυνηγητά μας σκαρφάλωσαν στα δέντρα και κρέμονταν σαν λαμπιόνια σε πανηγύρι.

Αν μια μέρα σβήσουν όλα, να θυμάστε πως ένα πρωινό σάς κράτησα σφικτά το χέρι στα στενά σοκάκια μιας πόλης.
Και τα καπέλα μας τα άρπαξαν τα πουλιά και χάθηκαν στα σύννεφα. Και χωθήκαμε σε μικρές αυλίτσες και κλέψαμε όμορφες εικόνες και αρώματα απ τα πολύχρωμα παρτέρια και τα χώσαμε στις τσέπες μας.

Αν μια μέρα σβήσουν όλα να θυμάστε πως γίνατε τα πιο λαμπερά αστέρια στο ουρανό μιας μαμάς και φωτίσατε τον κόσμο της.

Μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου εγώ κι οι ανησυχίες μου και τα προβλήματα μου είμαστε ένας τόσο δα μικρός κόκκος άμμου. Κι όσο δύσκολα κι ακατόρθωτα κι αν φαντάζουν κάποιες φορές όλα, αν κοιτάξω δίπλα μου, θα βρω ανθρώπους με παρόμοιες ανησυχίες και προβλήματα και άγχη. Και είναι παρήγορο να ξέρεις πως εκεί που μάτωσες, κάποτε κάποιος άλλος σκούπισε τα δικά του δάκρυα. Εκεί που ονειρεύτηκες, κάποτε κάποιος σκάλισε δυο ονόματα μέσα σε καρδιά. Εκεί που θες να πας, κάποτε κάποιος έφτιαξε όμορφες αναμνήσεις. Είμαστε όλοι γεννημένοι από μια κοιλιά μάνας που δάκρυσε για να αντικρίσει την πιο σπουδαία ομορφιά!».

Ελισάβετ Παντζαρίδου
Little Black Books