«Μάνα, πού πας»; - «Γιε μου, φεύγω. Πάω στο Nomads»

Μεταξύ μας, να ανακαλύψουν κι εμένα. 15 λεπτά δημοσιότητας δεν αναλογούν στον κάθε άνθρωπο; Γιατί να μην τα αρπάξω; Να τα αφήσω να περάσουν έτσι στο βρόντο, ανεκμετάλλευτα; Και αν δεν αρπάξω την ευκαιρία μου τώρα, πότε θα το κάνω; Να είχα φωνή, να πήγαινα στο «The Voice» και θα είχα τον Σάκη τον Ρουβά να με παρακαλά γονατιστός, να πάω στην ομάδα του. Αλλά δεν έχω. Οπότε, ριάλιτι επιβίωσης; Ριάλιτι επιβίωσης.

Τώρα, θα μου πεις εσύ, που σε βλέπω, είσαι έτοιμος να με επικρίνεις. «Και γιατί μανδάμ δεν πήγαινες όταν ήσουν ελεύθερη και χωρίς παιδί». Δεν κατάλαβα. Πειράζει που είμαι μαμά και θέλω να πάω σε ένα ριάλιτι να λιμοκτονήσω της πείνας; Και οι μάνες έχουν ψυχή. Και στην τελική, επειδή έχω παιδί, δε μπορώ να λιμοκτονήσω κι εγώ; Δε μπορώ να ξεκατινιαστώ κι εγώ; Γιατί, σε μία ίντριγκα θα μπλέξω. Πώς αλλιώς θα με προσέξουν και θα γράφουν για εμένα στα sites; Κορμί, βλέπεις, σαν της Χριστίνας Κολέτσα, δεν έχω. Κοιλιακούς σαν της Ειρήνης Παπαδοπούλου, επίσης, δεν έχω. Μαχήτρια σαν την Ειρήνη Κολιδά, δεν είμαι. Τι μου απομένει; Η μητρότητα και μία ίντριγκα.

Αλήθεια, τώρα, πού είναι το κακό μία μαμά να πηγαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου, για 3 μήνες, μακριά από το παιδί της; Χωρίς να έχει καμία επικοινωνία μαζί του, χωρίς να ξέρει τι κάνει, πώς είναι, αν τρώει, αν τα βράδια που ξυπνάει τη φωνάζει, αν ο μπαμπάς του το σκεπάζει το βράδυ για να μην κρυώσει, αν διαβάζει, αν στενοχωριέται, αν του λείπει; Απ’ όλα τα παραπάνω, βλέπεις εσύ κάτι κακό;

Τώρα, που τα επεξεργάζομαι στο μυαλό μου, πονάει ο αποχωρισμός από το παιδί. Το βλέπω, να καταρρέω μπροστά στην κάμερα. Οπότε, όταν με το καλό πάω στο ριάλιτι, και με δεις να «λυγίζω», δεν το κάνω για τις κάμερες. Είναι ο αποχωρισμός που πονάει τη μανούλα. Και θα μου πεις τώρα (εκεί, να με επικρίνεις) «Και τότε γιατί πας»;

Ελληνικές μελό ταινίες έβλεπες; Κάθε ελληνικό δράμα, είχε και μία «θυσία» της μάνας. Γιατί, πέρα από τον εαυτό μου, που θέλω να ανακαλύψω (έτσι δε λένε όλοι;), το κάνω και για το μέλλον του παιδιού μου. Τον βλέπω τον τίτλο στην πρώτη μου συνέντευξή, να έρχεται: «Λιμοκτόνησα για το παιδί μου». Θα κλάψει όλη η Ελλάδα. Και γιατί να μην κλάψει, μπροστά στη ιστορία μίας μάνας, που βρέθηκε να περνάει τις απίστευτες κακουχίες σε μία ζούγκλα, για το καλό του μονάκριβου σπλάχνου της;

Ξέρεις, πόσο πονάει (και συγκινεί) αυτός ο βίαιος αποχωρισμός της μάνας από το παιδί της; Τι πονάει το παιδί; Αμ, δεν το ξέρει η μανούλα; Δεν πονάει η καρδιά της μανούλας; Γι’ αυτό όταν επιστρέψω, θα του πάρω ένα φορτηγό παιγνίδια. Θα γεμίσω όλο το δωμάτιο με παιγνίδια. Ο, τι θέλει, θα του τα αγοράσω. Θα το έχω όλη μέρα αγκαλιά, θα του υποσχεθώ ότι δεν θα το ξανά αφήσω για τόσο καιρό (εκτός και αν κάνουν celebrity έκδοση και με καλέσουν) και θα ξεχάσει που 3 μήνες, ήμουν μακριά του.

Θα ξεχάσει ότι τρεις μήνες με έβλεπε σε μία οθόνη, μου μιλούσε σε αυτήν, με χάιδευε, μου γελούσε, μου θύμωνε που δεν τον άκουγα, με μάλωνε, μου ζητούσε να γυρίσω πίσω, αλλά δεν τον άκουγα. Γιατί, απλά ήμουν στο… γυαλί. Και πού ξέρεις; Μπορεί να παραμείνω σε αυτό. Τόση κακουχία θα περάσω στα εξωτικά τα μέρη, δεν θα καταφέρω να «τρουπώσω» στην τηλεόραση; Εδώ, ο Κωνσταντίνος Βασάλος πήρε θέση σε πάνελ. Ο Βασάλος, δεν θα πάρω εκπομπή εγώ, που είμαι του επαγγέλματος; Και είμαι και μαμά;

Διάβασε επίσης

Nomads -Survivor: Ποιες είναι οι επιπτώσεις στο παιδί όταν αποχωρίζεται τη μητέρα του;