Σταμάτησα να έχω πάντα τα παιδιά μου πάνω απ΄ όλα και ανακάλυψα το εξής

Διέπραξα το βασικό αμάρτημα της μητρότητας.

Σταμάτησα να βάζω συνεχώς τα παιδιά μου πάνω απ΄ όλα.

Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και πολύς χρόνος για να φτάσω στο σημείο να αισθανθώ άνετα λέγοντας το. Αλλά ο λόγος που πια δεν έχω κανένα πρόβλημα να το ομολογήσω και δημόσια είναι επειδή είμαι καλύτερος γονιός-και τόσο ο σύζυγός μου όσο και τα παιδιά μου είναι πιο ευτυχισμένοι.
Έχοντας ως προτεραιότητα τα παιδιά μου, δεν ήταν για μένα, και νομίζω και για πολλές μαμάδες, κάτι που το είχα επιλέξει.

Απλά συνέβη. Όταν γέννησα την κόρη μου, -τώρα είναι πέντε ετών-, δεν είπα στον εαυτό μου: «Ήρθε η ώρα να ξεχάσεις τα πάντα για τον εαυτό σου, ήρθε η ώρα να σταματήσεις να τρως σωστά, να ξεχάσεις τις βασικές σου ανάγκες, να σταματήσεις να ντύνεσαι ωραία και να περιποιείσαι τον εαυτό σου».

Κι όμως όλα αυτά έγιναν.

Ήρθε όμως μια μέρα που έκανα μια σημαντική διαπίστωση. Τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να φάω για μεσημεριανό ένα ανθυγιεινό σνακ, το μωρό μου έτρωγε κεφτεδάκια, λαχανικά και φρούτα για επιδόρπιο. Ξέρεις ποιος είχε ξυπνήσει στις 5 το πρωί για να ετοιμάσει αυτό το φαγητό για το μωρό; Εγώ. Ξέρεις ποιος ποτέ δεν σκέφτηκε να φάει εκείνο το φαγητό; Εγώ.

Αυτό το απλό περιστατικό στάθηκε η αφορμή για να γράψω το βιβλίο μου «Η πιο ευτυχισμένη μαμά που γνωρίζω : Γιατί το να βάζετε τα παιδιά σας πάνω απ' όλα είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνετε». Κι έτσι άρχισε το πιο ευτυχισμένο ταξίδι ως μαμά με μόνο μια σκέψη: Τι θα γινόταν αν φρόντιζα τον εαυτό μου με τον ίδιο τρόπο και την ίδια προσοχή που φροντίζω καθημερινά τα παιδιά μου;

Η σκέψη αυτή με ταρακούνησε γιατί συνειδητοποίησα ότι είχα εγκαταλείψει τον εαυτό μου. Πήγαινα τα παιδιά μου στον οδοντίατρο, αλλά δεν θυμόμουν από πότε είχα να πάω εγώ. Άλλαζα τα βρώμικα ρούχα τους, αλλά δεν με ένοιαζε αν η φόρμα μου είχε κάποιο λεκέ, κανόνιζα να παίξουν με φίλους τους αλλά εγώ είχα μήνες να δω τους δικούς μου.

Δεν μπορούσα να αγνοήσω την υποκρισία που ζούσα. Αν και ήθελα τα παιδιά μου να έχουν μια ευτυχισμένη ζωή, πίστευα ότι δεν έκανα καλή δουλειά.
Αυτό με οδήγησε σε μια άλλη σκέψη: Πώς μπορώ να κάνω τα παιδιά μου ευτυχισμένα αν δεν μπορώ να τους δείξω πώς είναι ένας ευτυχισμένος ενήλικας;
Και έτσι άρχισα την ...μεταμόρφωσή μου κάνοντας μικρές αλλαγές στη ζωή μου. Πώς ήξερα τι να κάνω; Ήταν εύκολο. Απλά κοίταξα τι έκανα για τα παιδιά μου.
Πάρτε τον ύπνο για παράδειγμα.

Τα παιδιά μου είχαν σταθερή ώρα που πήγαιναν το βράδυ για ύπνο, κα αυτό αποφάσισα να κάνω και για μένα.
Ενθάρρυνα τα παιδιά μου να παραμείνουν δραστήρια, να ασκηθούν. Ξεκίνησα λοιπόν να τρέχω κι εγώ. Βρήκα χρόνο να συναντήσω τους φίλους μου και όχι μόνο τους φίλους των παιδιών μου.

Και ξέρετε τι συνέβη; Ήμουν πιο ξεκούραστη και αυτό είχε αντίκτυπο στη συμπεριφορά μου απέναντι στα παιδιά. Είχα περισσότερη υπομονή μαζί τους.
Αισθανόμουν καλύτερα με τον εαυτό μου, γιατί έτρωγα πιο υγιεινά, γιατί έχασα κάποια κιλά, γιατί φρόντιζα να φοράω κι άλλα ρούχα εκτός από φόρμες και τζιν.
Χρειάζεται να είσαι ανιδιοτελής για να είσαι καλός γονιός. Αλλά ίσως είναι απαραίτητη και μια μικρή δόση εγωισμού για να είσαι πραγματικά καλός.

Της Genevieve Shaw Brown