Μεγαλώνεις γιο; Τότε ξέρεις ότι είναι η ωραιότερη πρόκληση της ζωής σου
Από μικρή, ονειρευόμουν να αποκτήσω ένα γιο. Να είναι ξανθός, γαλανομάτης, όμορφος (γκούχου, γκούχου) και να είναι ένας… Ντένις ο τρομερός. Οι φίλες που θα διαβάζουν το κείμενο, είμαι σίγουρη ότι γελάνε.
Γιατί κάθε φορά που εκμυστηρευόμουν την επιθυμία μου, μου έλεγαν: «Πρόσεξε τι εύχεσαι». Αυτό, βέβαια, πήγαινε ως προς το «Ντένις, ο τρομερός». Και όπως λέει και ο Πάολο Κοέλιο: «Όταν θέλεις κάτι πολύ, το Σύμπαν συνωμοτεί για να στο φέρει». Και το Σύμπαν, ή ο καλός Θεούλης όπως λέω εγώ (μαζί και τα γονίδια του μπαμπά του), μου έφεραν έναν γιο, όπως ακριβώς τον ήθελα. Έναν μοναχογιό, ένα μοναχοπαίδι. Που από όπου και αν το πιάσω, είναι συναρπαστικό.
Είναι συναρπαστικό να μεγαλώνεις γιο, είναι συναρπαστικό να μεγαλώνεις μοναχοπαίδι. Και είναι ένα δύσκολο, πραγματικά σπορ. Αλλά και μία πρόκληση: η ωραιότερη της ζωής μου. Μαζί του μαθαίνω. Πρώτα απ’ όλα, μαθαίνω τον εαυτό μου. Μαθαίνω τα όρια μου, τις αντοχές μου. Αν μεγαλώνεις κι εσύ γιο, ξέρεις ότι κάθε μέρα φτάνεις στα όρια σου. Ή μάλλον, σε φτάνει στα όρια σου.
Είναι, όμως, και απίστευτα τρυφερά πλάσματα. Μπορεί να μην τους είναι (ειδικά, μεγαλώνοντας) τόσο εύκολο, να λένε το «σ’ αγαπώ», όμως, όταν το κάνουν, όλη η τρυφερότητα, ειλικρίνεια και αγάπη, περικλείονται σε αυτές τις δύο λεξούλες, που είναι πραγματικά μαγικές, όταν βγαίνουν από το στόμα τους. Και, όταν είσαι άρρωστη, οι τρυφερές αγκαλιές και τα χάδια που σου κάνουν, συναγωνίζονται τη στοργή της μάνας! Είναι ο μικρός προστάτης μου.
Και σου λέει και αυτό το «μαμάκα» και σε κάνει να λιώνεις. Και έρχεται η μέρα, που το «μαμάκα», πάει περίπατο και γίνεται «μάνα». Και μπορεί να πάει και αυτό περίπατο, και να έρθει σκέτο το όνομα.
Είναι, όμως, και το μικρό ανθρωπάκι, που κάθε μέρα σχεδόν τσακώνομαι μαζί του. Είπαμε, δοκιμάζει τα όρια μου, δε σημαίνει ότι δεν τα περνάω, κιόλας. Τα ξεπερνάω. Και του γκρινιάζω και του φωνάζω και μετά μετανιώνω. Σκάω, που του φώναξα γι΄ ακόμη μία φορά. Και του υπόσχομαι ότι δεν θα το ξανακάνω. Και μου υπόσχεται και εκείνος ότι δεν θα χαζεύει όταν διαβάζει, ότι δεν θα σκαρφαλώνει στα δέντρα του σχολείου, ότι δεν θα ξεχνάει τα πράγματά του στο σχολείο, ότι θα μαζεύει τα αυτοκινητάκια που τα έχει σκόρπια σε όλο το σπίτι, ότι θα παίζει πιο ήρεμα μπάλα στο σπίτι, ότι δεν θα πετάει τα ρούχα και τα παπούτσια από εδώ και από εκεί, ότι θα κρατάει το δωμάτιο του, σε ένα ανθρώπινο επίπεδο. Αλλά οι αμοιβαίες υποσχέσεις τις περισσότερες φορές, πάνε περίπατο. Εκείνος παρακούει κι εγώ φωνάζω.
Με εκπλήσσει, όμως, με τη φαντασία του. Μπορεί να βρει την πιο απίστευτη δικαιολογία, και ας είναι μόλις 7 χρόνων. Ο τρόπος που σκέφτεται, και οι λύσεις που έχει ακόμη και για ζητήματα που δε συνάδουν με την ηλικία του, με αφήνουν άφωνη. Ναι, εντάξει μπορεί να είμαι και λίγο μαμά - κουκουβάγια.
Αυτή την περίοδο, βρισκόμαστε στην καλύτερη μας φάση. Ένιωσε το πρώτο του μικρό σκίρτημα. Και κάθε μέρα, μου λέει για το κοριτσάκι που «αγαπάει». Και αυτό το κοκκίνισμα όταν μου διηγείται και η αμηχανία, που νιώθει, είναι μοναδικές στιγμές. Κι εγώ είμαι εκεί για να τον συμβουλεύσω, να του μιλήσω, να του εξηγήσω. Γιατί, μπορεί σε αυτή την ηλικία των 7 χρόνων, να μοιάζει χαριτωμένο, που είναι ερωτευμένος, όμως, από τώρα πρέπει να του μιλήσω, να του εξηγήσω, για το πώς να φέρεται στα κορίτσια, για το σεβασμό που θα πρέπει να τους δείχνει. Αλλά και για την αγάπη και πως είναι ως συναίσθημα, για τις καλές του στιγμές και τις άσχημες. Για τη χαρά και την απογοήτευση. Για την αποδοχή και την απόρριψη. Γιατί η ζωή είναι ένα νόμισμα με δύο πλευρές. Και πρέπει να προετοιμάσω το γιο μου, ότι θα γνωρίσει και τις δύο.
Και όλα αυτά, πρέπει να του τα εξηγήσω, με τον πιο τρυφερό τρόπο, που θα μπορέσει να τον επεξεργαστεί το παιδικό του μυαλουδάκι. Που δεν θα τον τρομάξει η ζωή και οι όψεις της. Είναι συναρπαστικό να μεγαλώνεις γιο, είναι, όμως, πιο συναρπαστικό να δώσεις στην κοινωνία, έναν μελλοντικό σωστό άντρα!
Διάβασε επίσης
Είναι υπέροχο να μεγαλώνεις γιο και 20 λόγοι το αποδεικνύουν
Πώς θα γίνει ο γιος σας υπέροχος σύζυγός και πατέρας στο μέλλον
