«Πίστευα ότι ήξερα σχεδόν τα πάντα για τη μητρότητα. Δεν γνώριζα όμως το πιο σημαντικό»

Ήξερα επίσης ότι στην ηλικία των έξι εβδομάδων, το μωρό μου θ' άρχιζε να είναι ξύπνιο για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους και ότι ήταν μια καλή στιγμή να ξεκινήσω ν’ ακούω κλασική μουσική (επέλεξα reggae).

Σε ηλικία έξι μηνών γνώριζα ότι το μωρό μου θα μπορούσε να βάλει το δάχτυλο στο στόμα του, να μου γελάει, και να βγάζει διάφορους ήχους.

Αλλά κανείς δεν μου είπε ότι σε ηλικία έξι χρονών, το παιδί μου θα γνώριζε τη βία στο σχολείο ή ότι οι καλύτεροι του φίλοι του θα τον άφηναν στο περιθώριο.

Ποτέ δεν ήξερα ότι θα μπορούσα ν’ αγαπήσω το μωρό μου τόσο πολύ που θα πονούσα.

Όταν ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε οικογένεια, γνωρίζαμε τι μας περίμενε. Ο άγρυπνες νύχτες, οι βρώμικες πάνες, τα κλάματα, τα διάσπαρτα παιχνίδια σε όλο το σπίτι. Σκεφτόμασταν τα ονόματα του παιδιού χωρίς να γνωρίζουμε το φύλο, απλά προετοιμαζόμασταν για όλα τα ενδεχόμενα.

Την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μας, αποφασίσαμε να τον ονομάσουμε Teddy ή Gus. Αισθανόμασταν έτοιμοι και σίγουροι ότι μπορούσαμε να κρατήσουμε το παιδί μας ευτυχισμένο, υγιές και ασφαλές. «Το μόνο που έχετε να κάνετε τώρα είναι να το ταΐζετε και να του παρέχετε απλόχερα την αγάπη σας», θυμάμαι ότι μας είπε η νοσοκόμα στο μαιευτήριο.

Παρότι οι πρώτες εβδομάδες, οι μήνες αλλά και τα χρόνια δεν ήταν καθόλου εύκολα, στο τέλος της ημέρας, όταν σερνόμουν στο κρεβάτι πτώμα από την κούραση, ένιωθα ότι έκανα το σωστό. Ακολούθησα το ένστικτό μου, αναζητούσα στο διαδίκτυο καθετί καινούργιο για τη μητρότητα, προμηθευόμουν βιολογικά προϊόντα για τη διατροφή του, του διάβαζα παιδικά παραμύθια, του τραγούδαγα παιδικά τραγούδια.

Τώρα είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και αναρωτιέμαι αν συμβούλευσα σωστά το γιο μου όταν μου είπε ότι δεν ένιωθε καθόλου καλά επειδή τον πείραζαν τα άλλα παιδιά ή γιατί έπρεπε να καθίσει στον "πάγκο της φιλίας" αφού δεν είχε κανένα παιδί να παίξει. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί τα άλλα παιδιά βρίσκουν το αγόρι μου εύκολο στόχο. Σχεδιάζω μια φανταστική εκδίκηση που ξέρω ότι δεν μπορώ ποτέ να πραγματοποιήσω.

Τα γονικά βιβλία δεν μας λένε ποτέ ότι όταν το παιδί μας πονάει, πονάμε κι εμείς. Ότι θα θέλουμε απεγνωσμένα να κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε τον πόνο μακριά του. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνει, όχι πάντα τουλάχιστον.
Μερικές φορές θα ήθελα να φτιάξω μια φούσκα γύρω από το αγόρι μου και να μην αφήσω ποτέ τους «εχθρούς» να το πειράξουν. Να είμαι εκεί για οτιδήποτε με χρειαστεί.

Γνωρίζω όμως ότι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για να προστατέψω τον γιο μου είναι να τον προετοιμάσω για τις αναπόφευκτες προκλήσεις. Θέλω να ξέρει ότι είναι έξυπνος και γενναίος.Αυτό που θα ήθελα να πει κάποιος για τη γονική φροντίδα είναι ότι δεν γίνεται ευκολότερη απλώς και μόνο επειδή μπορούμε να παρέχουμε στο παιδί μας κάποια πράγματα.

Οι προκλήσεις αλλάζουν και οι απαντήσεις γίνονται πιο διφορούμενες. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσω όταν δεν θα είμαι σε θέση να γνωρίζω πού είναι το παιδί μου κάθε λεπτό ή όταν δεν θα περνάει η άποψή μου.

Γνωρίζω όμως πολύ καλά, ότι αν δεν βοηθήσω το παιδί μου να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες τώρα που είναι ακόμα μικρός, τόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα για το ίδιο αργότερα. Μερικές φορές, όταν ο γιος μου έρχεται και τρυπώνει στο κρεβάτι μας του λέω να επιστρέψει στο δικό του και άλλες, τον σφίγγω τόσο σφιχτά στην αγκαλιά μου θέλοντας να τον κρατήσω για πάντα εκεί και να μην τον αφήσω ποτέ να φύγει.

Της Liza Bennigson

Διαβάστε επίσης

Επτά πράγματα που θα ήθελα να μάθει η κόρη μου από μένα
Μαμά ενθαρρύνει τη μικρή της κόρη να σταματήσει να ζητά συγγνώμη και εξηγεί τους λόγους