Μια μαμά εξομολογείται: «Πώς είναι να φέρνεις στον κόσμο και να μεγαλώνεις δύο πρόωρα μωρά»

«Η ιστορία μου ξεκινάει πριν τέσσερα χρόνια σχεδόν. Όταν έμεινα έγκυος στο δεύτερο μου παιδάκι. Από την αρχή της εγκυμοσύνης ο γιατρός μου, μου τόνιζε ότι πρέπει να προσέχω γιατί ο πλακούντας μου ήταν πολύ χαμηλά, κολλημένος στον τράχηλο.

Ένα υγιέστατο αγοράκι μεγάλωνε μέσα μου, αλλά κάθε ελπίδα που είχα να γεννήσω φυσιολογικά είχε "κάνει φτερά" δυστυχώς. Παρόλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν πρόσεχα καθόλου!

Δούλευα στο κομμωτήριο μου όλη μέρα και όταν γυρνούσα με περίμενε ένα υπέροχο πλάσμα, ο γιος μου τριάμισι χρονών, ένας σύζυγος και ένα σπίτι(με ο,τι αυτό συνεπάγεται).

Είχα βοήθεια από τους γονείς και την πεθερά μου ευτυχώς, αλλά και πάλι δεν πίστευα ποτέ, ότι μπορεί να συμβεί κάτι σε μένα από αυτά που μου έλεγε ο γιατρός μου. Κάθε φορά μου τόνιζε ότι υπάρχει περίπτωση να δω ανά πάσα στιγμή αίμα. Να είμαι προετοιμασμένη. Εγώ όμως αφού ένιωθα καλά, συνέχιζα να κάνω ο,τι έκανα πάντα.

Μια μέρα όμως, πολύ έντονη για μένα σωματικά αλλά κυρίως συναισθηματικά, καθώς διέσχιζα την 35η εβδομάδα της κύησης, άρχισα να έχω αιμορραγία. Σοκαρίστηκα!!

Προσπάθησα να μείνω όσο πιο ψύχραιμη γινόταν, γιατί ήμουν μόνη στο σπίτι με τον γιο μου. Πήρα αμέσως τον γυναικολόγο μου τηλέφωνο και μου είπε να φύγω αμέσως για το νοσοκομείο! Στη συνέχεια, πήρα τον άντρα μου τηλέφωνο.

Καθώς έφτασα στα έκτακτα και σε κατάσταση σοκ, με το ζόρι κατάφερα να τους εξηγήσω τι συμβαίνει. Με έστειλαν μόνη μου πάνω στο γυναικολογικό. Εκεί αμέσως κινητοποιήθηκαν άμεσα και για καλή μου τύχη ήταν και ο διευθυντής της γυναικολογικής.

Περιγράφοντάς μου κοφτά και ωμά την σοβαρότητα της κατάστασής μου, μου είπε «Προτεραιότητα έχει η δική σου ζωή και έπειτα του μωρού, μπαίνουμε αμέσως για καισαρική!». Εγώ άρχισα να κλαίω, επικοινώνησα με τον γυναικολόγο μου, ο οποίος προσπαθούσε να με καθησυχάσει.

Ο άντρας μου ήταν τρομοκρατημένος, το ίδιο και η μαμά μου, η οποία μόλις είχε φτάσει στο νοσοκομείο. Ο δε γιος μου... ψύχραιμος (ή ίσως και σοκαρισμένος), να με κοιτάει μέσα στα μάτια και να προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Εγώ του έλεγα ότι ο αδερφουλης του βιάζεται να τον συναντήσει. Μέσα μου όμως, πονούσε η ψυχή μου, γιατί το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι μπορεί να μην τον ξαναδώ!! Δεν είχα φοβηθεί πιο πολύ στη ζωή μου!!

Μπήκα χειρουργείο, ενώ έτρεμα ολόκληρη. Τα δόντια μου χτυπούσαν μεταξύ τους. Εκεί η αναισθησιολόγος μου άρχισε να μου εξηγεί ότι πρέπει να κάνουνε ολική αναισθησία. Σε τρία δευτερόλεπτα σκοτείνιασαν όλα. Όταν ξύπνησα ήμουν στο δωμάτιο με τους δικούς μου. Εκτός από το βρεφακι μου, που έφυγε αμέσως για το Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Μια ώρα μακρυά μου. Δεν τον είδα καθόλου. Ευτυχώς όμως κάθε μέρα τα πήγανε όλο και καλύτερα. Έτσι με ενημέρωναν.

Η κοπέλα στο απέναντι κρεβάτι, που είχε γεννήσει φυσιολογικά, είχε συνεχώς το μωράκι της κοντά της. Ένα από τα βράδια μάλιστα δυσανασχέτησε σαν καινούρια μανούλα και εγώ απλά της θύμισα πόσο τυχερή ήταν που είχε το μωρό της στα χέρια της.

Τέσσερις μέρες μετά και αφού ο γιατρός, μου επισήμανε πως κάλο θα ήταν να μην ξαναμεινω έγκυος, διότι έχω μεγάλες πιθανότητες να μου συμβεί ξανά το ίδιο) βγήκα από το νοσοκομείο κρατώντας απλά ένα αρκουδάκι που μου είχε φέρει η κολλητή μου.

Μαζί με τον άντρα μου, πήγαμε να δούμε τον μικρό μας μαχητή. Εκείνος θαύμαζε την ψυχραιμία μου. Εγώ ένιωθα σίγουρη ότι ήταν σε καλά χέρια. Όταν όμως διέσχισα την μονάδα εντατικής, κοιτώντας γύρω μου να τον αναγνωρίσω, βλέποντας τόσο μικρά μωράκια και ακούγοντας τους ήχους από τα μηχανήματα, μου είπε ο άντρας μου "Αυτός είναι!Σου είπα είναι ο μεγαλύτερος"... κάπου εκεί λύγισα.

Ένιωθα ότι αντικρίζω κάτι τόσο δικό μου, αλλά και κάτι ξένο... Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο που με πλήγωνε. Ήταν εκεί, καλωδιωμενος με ξυρισμένο κεφάλι. Τόσο δυνατός! Κάθε μέρα πηγαίναμε να τον δούμε και να του αφήνουμε το γάλα που έβγαζα.

Μια μέρα ζήτησα να τον πάρω στην αγκαλιά μου και μου απάντησαν ότι θα ήταν "φασαρία" εκείνη τη στιγμή. Θα έπρεπε να βάλω την ειδική στολή και να πλύνω τα χέρια μου καλά. Οπότε, μου ζήτησαν να κάνω υπομονή και ότι σε μια εβδομάδα θα τον είχα στα χέρια μου. Στεναχωρήθηκα, απογοητεύτηκα... Και αυτό γιατί έβλεπα στο εξωτερικό που επιβάλλεται να τα παίρνουν αγκαλιά και εμένα μου έλεγαν πως είναι "φασαρία" να πλύνω τα χέρια μου και να βάλω μια ρόμπα.

Λίγες μέρες μετά όμως τον κράτησα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά. Μου τον έδωσαν για να τον ταΐσω! Δε θα ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που με κοίταξε! Σαν να ήξερε καλά, ποια είμαι. Κάθε φορά που τον αποχωριζόμουν ήταν όλο και πιο δύσκολο για εμένα. Δυο βδομάδες όμως μετά, ήρθε η ώρα να πάμε στο σπίτι μας. Πήγαμε με τον άνδρα μου στη ΜΕΝΝ, τον θήλασα για πρώτη φορά, τον έντυσα και φύγαμε για το σπίτι μας. Από τότε δεν χωρίσαμε ποτέ ξανά και το ταξίδι του θηλασμού κράτησε 18 μήνες!

Και τώρα στο σήμερα...

Οχτώ μήνες πριν, μια ξαφνική εγκυμοσύνη, ήρθε να ταράξει τον κόσμο μου. Πίστευα ότι είχα κλείσει τον κύκλο μου και πως τώρα που ο δεύτερος γιος μου είχε μεγαλώσει, θα ξεκινούσε μια φορά την εβδομάδα παιδικό σταθμό και σιγά-σιγά εγώ θα ξεκινούσα και πάλι να δουλεύω και να κάνω κάτι για μένα. Τα τελευταία τρία χρόνια ζούμε στο εξωτερικό και για την ακρίβεια στην Ελβετία και μεγαλώνω πλέον μόνη τα μωρά μου, χωρίς τη βοήθεια κάποιας γιαγιάς.

Ναι, είναι ωραίο να δίνεσαι εκατό τα εκατό στο μεγάλωμα τους, στο σπίτι και τον άντρα σου. Όμως!! Είναι ταυτόχρονα και παρά πολύ δύσκολο. Άφησα πίσω μου την Άννα που δούλευε, που είχε χρόνο για εκείνη, για τις φίλες της και τον άντρα της.

Τον άντρα της... Τον φίλο και εραστή της, που είχε χάσει λόγω της καθημερινότητας. Και είχε έρθει η ώρα να περνάνε και πάλι χρόνο μαζί, όπως παλιά. Επίσης μέσα σε όλα είχα να σκεφτώ ότι μπορεί να μου συμβεί το ίδιο με την προηγούμενη εγκυμοσύνη μου. Και αν πάθαινα κάτι στην γέννα; Tα μωρά μου; Η οικογένεια μου; Όχι! Δεν ήμουν έτοιμη για ένα ακόμη μωράκι. Αν και μέσα μου ήξερα ότι αυτό θα είναι το κορίτσι μου!

Τις πρώτες δυο βδομάδες λοιπόν μόνο έκλαιγα. Δεν ήξερα τι απόφαση να πάρω. Βασανιζόμουν. Το έβλεπα καθαρά εγωιστικά. Μόνο από την δική μου μεριά. Αλλά από την άλλη, ποια ήμουν εγώ που θα αφαιρούσα τη ζωή από αυτό το αθώο πλάσμα; Πάλευα μέσα μου με θεούς και δαίμονες. Ο άντρας μου με υποστήριζε με όλο του το είναι! Το έβλεπα όμως στα μάτια του πόσο θέλει αυτό το μωρό... Αλλά ένιωθα αδύναμη να το κρατήσω. Μέχρι τη στιγμή που πήγαμε στον γυναικολόγο και έκανα τον υπέρηχο και είδα την καρδούλα του να πάλλεται. Εκεί έσβησε κάθε αμφιβολία μέσα μου. Αυτό το πλάσμα δε θα το πείραζε κανένας! Ήταν κομμάτι από μένα.

Σύντομα όμως φάνηκε ότι υπήρχε ακριβώς το ίδιο θέμα. Ήταν χαμηλά ο πλακούντας. Έπρεπε πάλι να προσέχω πολύ. Όσο μπορούσα λοιπόν, πρόσεχα.

Το μωράκι μου μεγάλωνε και ήταν υγιέστατο και ζωηρό. Κουνιόταν πάρα πολύ! Μια μέρα όμως, στην 33η εβδομάδα της κύησης μου, το απόγευμα με ρώτησε ο άντρας μου "Τι κάνει η μπέμπα μας;" και του είπα "Καλά... ήσυχη είναι σήμερα". Όσο όμως περνούσε η μέρα αντιλήφθηκα ότι δεν κουνιόταν. Άρχισα λοιπόν να ανησυχώ, γιατί δεν μπορούσα να θυμηθώ αν όλη μέρα με κλώτσησε. Το βραδάκι λοιπόν πήρα τηλέφωνο τον γιατρό μου (Έλληνα για καλή μου τύχη) και μου είπε να πάω στο νοσοκομείο να δούμε τι συμβαίνει. Ήξερα ότι κάτι συμβαίνει. Εκεί, πράγματι διαπίστωσαν ότι έχω ελάχιστο αμνιακό υγρό και πως το επόμενο πρωινό θα έπρεπε να ξαναπάω και υπήρχε μάλιστα και η πιθανότητα μείνω μέσα για κάποιες μέρες. Έτσι κι έγινε.

Με εξέτασε και η διευθύντρια (μισή Ελληνίδα και εκείνη) και μου εξήγησε πως θα έπρεπε σε λίγες μέρες να κάνουμε καισαρική. Το μωρό μου έδωσε σημάδια ότι κάτι δεν πάει καλά. Με κράτησαν εκεί λοιπόν μέχρι να προετοιμάσουν την καλύτερη ομάδα γιατρών και παιδιάτρων, αλλά να προετοιμάσουν και μένα για κάθε ενδεχόμενο. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να έχω αιμορραγία, να μου κάνουν ολική αναισθησία και να μου αφαιρέσουν τη μήτρα. Το καλύτερο σενάριο θα ήταν να κάνω επισκληριδιο και να έχω μια... "φυσιολογικη" καισαρική. Τις μέρες μου εκεί με πειποιήθηκαν σαν να ήμουν στην καλύτερη ιδιωτική κλινική στην Ελλάδα. Οι νοσοκόμες, ευγενέστατες πάντα, μου έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις, με ρωτούσαν τι προτιμώ για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Ήταν όλα οργανωμένα και προσεγμένα. Ήρθαν παιδίατροι από την εντατική μονάδα πρόωρων που ήταν σχεδόν δίπλα στο νοσοκομείο. Με ενημέρωσαν πλήρως για το τι ακριβώς θα ακολουθήσει όσο αφορά την περίθαλψη του μωρού. Όλα τα αρνητικά και θετικά ενδεχόμενα. Μου είπαν ότι αν είμαι καλά, από την επόμενη μέρα κιόλας, θα μπορώ να επισκέπτομαι το μωράκι μου και να κάθομαι το λιγότερο δυο ώρες εκεί μαζί του και να κάνουμε τη μέθοδο "καγκουρό".

Είχαν επίσης ένα κουτάκι μαζί, όπου μέσα είχαν τα σωληνάκια, τις πάνες, σκουφάκι και καλτσουλες ακριβώς στο μέγεθος ενός πρόωρου. Επίσης, μου έδωσαν να διαλέξω ένα πανάκι και μου είπαν πως κάλο θα ειναι να το έχω πάνω μου μέχρι να γεννήσω για να έχει τη μυρωδιά μου και να το βάλουν δίπλα στην μικρή μου μόλις γεννηθεί. Όλα αυτά, μέσα σε αυτή την άσχημη την κατάσταση, φάνταζαν ιδανικά στα μάτια μου όπως καταλαβαίνετε. Ειδικά, όταν είχα ζήσει ξανά το αντίστοιχο σκηνικό στην Ελλάδα, αλλά χωρίς όλα τα παραπάνω.

Πράγματι λοιπόν, Τρίτη μπήκα μέσα, Παρασκευή προγραμματίστηκε το χειρουργείο. Μας έδωσαν το ελεύθερο να είναι μαζί μου και ο άντρας μου αν θέλει. Ήταν εκεί λοιπόν, από τη στιγμή που ξεκίνησε η καισαρική. Ήταν δίπλα μου και μου κρατούσε το χέρι σφιχτά και σκούπιζε τα δάκρυα μου. Ήταν εκεί να με κοιτάει μες στα μάτια και να μου λέει πόσο δυνατή είμαι. Ήταν εκεί όταν έλεγα "δεν αντέχω άλλο" και εκείνος έλεγε "μπορείς" και ότι είμαι η ηρωίδα του! Ήταν εκεί όταν βγήκε η μικρή και τα πρώτα λόγια που άκουσε από την γυναικολόγο ήταν "Καλημέρα Μελίνα! Είσαι καλά;" και έκλαψε για πρώτη φορά. Ήταν εκεί όταν της κράτησε πρώτος το χέρι. Ήταν εκεί όταν εγώ δεν μπορούσα, γιατί πολύ απλά μπορούσε... εκείνος.

Ξεπερασαμε τον εαυτό μας. Αυτές ήταν στιγμές που "έδεσαν" τους κόμπους μας σφιχτά! Το χειρουργείο κράτησε περίπου τρεις ώρες. Και τελικά κατάφερα να γεννήσω με το "καλύτερο σενάριο". Το μεσημέρι ήμουν στο δωμάτιο, εξαντλημένη πια. Το απόγευμα μου επέτρεψαν κιόλας να φάω. Αφού πέρασε το πρώτο 24ωρο, ήρθαν με φορείο, με έβαλαν στο ασθενοφόρο και με πήγαν κοντά στην μικρή μου. Είχαμε την πρώτη μας συνάντηση! Με δάκρυα στα μάτια, πέρασα τα χέρια μου από την θερμοκοιτίδα και την κράτησα. Ήταν τόσο μα τόσο μικρή! Μόλις ενάμιση κιλό. Εικόνα γνώριμη. Καλώδια παντού. Μα η δύναμή της μοναδική! Δεν χρειάστηκε καν υποστήριξη με οξυγόνο. Η ηρωίδα μου! Εγώ έπρεπε να γυρίσω στο δωμάτιό μου και έμεινε ο άντρας μου εκεί. Έκαναν τη μέθοδο "καγκουρό". Την επόμενη μέρα, που ήμουν λίγο καλύτερα με πήγανε με καροτσάκι να τη δω ξανά και έτσι καταφέραμε να κάνουμε και μαζί τη μέθοδο "καγκουρό". Δέρμα με δέρμα! Μοναδική στιγμή. Περνούσαμε ώρες μαζί. Κάθε μέρα ήμασταν εκεί. Να κάνουμε αγκαλίτσες, να την ταΐζω από το σωληνάκι, να την αλλάζω, να την κάνουνε μπάνιο μαζί με τον άντρα μου και τον μεγάλο μας τον γιο!

Δυο βδομάδες μετά, αφού τα πήγαινε περίφημα, ήταν έτοιμη να αλλάξει μονάδα. Εκεί δεν χρειαζόταν άλλο τα καλώδια και μπορούσαμε να είμαστε μαζί 24 ώρες το 24ωρο. Έτσι λίγες μέρες μετά ήταν έτοιμη να έρθει σπίτι μας. Ακριβώς τρεις βδομάδες μετά τη γέννηση της.

Τα αδέρφια της την λατρεύουν και την προσέχουν. Πρόθυμοι πάντα να βοηθάνε. Αυτό το πλάσμα, το κοριτσάκι μας, σίγουρα δεν ήρθε τυχαία!

Έτσι λοιπόν, ολοκληρώσαμε τον κύκλο μας σαν γονείς με τρία διαμάντια!! Και είμαι ευγνώμων για όσα καταφέραμε!».

Ευχαριστούμε θερμά την φίλη μας Άννα Τσιουλάκη, που μοιράστηκε μαζί μας την δική της ιστορία και μας επέτρεψε να δημοσιεύσουμε και κάποιες φωτογραφίες από τους μικρούς της ήρωες!

Διαβάστε επίσης:
Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας: Οι 7 πιο συχνές ερωτήσεις που κάνουν οι εγκυμονούσες στο γιατρό
Δώδεκα διάσημες μαμάδες που γέννησαν πρόωρα (pics)
Πώς ένα πλεχτό χταποδάκι μπορεί να βοηθήσει τα πρόωρα μωράκια να επιβιώσουν