Η συγνώμη μία μαμάς στα πρόωρα δίδυμα της, είναι ο, τι πιο συγκινητικό έχουμε διαβάσει

Η μαμά και γνωστή blogger, Rhiannon Giles το 2015 έφερε στον κόσμο τους δίδυμους γιους της, δύο μήνες νωρίτερα. Τα μωρά έδωσαν τη δική τους δύσκολη μάχη από την Μονάδα Εντατικής Νεογνών, με την ίδια έξω να νιώθει τις ενοχές να την πλημμυρίζουν ολόκληρη.

Γιατί, όπως η ίδια εξηγεί, οι ενοχές ήταν το πιο έντονο συναίσθημα που ένιωθε εκείνον τον καιρό. Και είναι οι ενοχές εκείνες, που τη συντροφεύουν, έναν χρόνο μετά. Αυτές, άλλωστε, είναι και ο λόγος, που στέλνει στους γιους της, ένα μήνα πριν τα πρώτα τους γενέθλια, ένα γράμμα, όπου τους ζητά συγνώμη, που δεν τα προστάτευσε όσο θα έπρεπε.

Διαβάστε το γράμμα της μαμάς αυτής, που έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου και έχει συγκινήσει τους πάντες, με τη συγκλονιστική της εξομολόγηση.

« Θα γίνετε ενός τον επόμενο μήνα. Θα γιορτάσουμε τα πρώτα σας γενέθλια με ανάμεικτα συναισθήματα. Με τα δάκρυα και τη λύπη να αναμειγνύονται με την ευγνωμοσύνη και την έκπληξη, που έχουμε βιώσει κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου. Και θα είστε εκεί να μας χαρίσετε το μεγάλο και λαμπερό σας χαμόγελο, ως τη μεγαλύτερη απόδειξη για την αντοχή των μωρών. Μακάρι να είχα τη μισή από την αντοχή σας. Η ευτυχία μου μετριάζεται, με ενοχές. Τόσες πολλές ενοχές.

Συγνώμη…

Συγνώμη που το σώμα μου απέτυχε…

Συγνώμη, που δε μπόρεσα να σας κρατήσω ασφαλείς. Το να σας προστατεύω και να σας κρατάω ασφαλείς, ήταν η μεγαλύτερη επιθυμία μου. Αλλά έπρεπε να παραμείνω η ίδια υγιής, ώστε να μπορέσω να σας δω να μεγαλώνετε. Το ξέρω, ήσασταν άνετοι και προστατευμένοι στο οικείο «σπίτι» της μήτρας – άλλωστε, το μικροσκοπικό σας σώμα ήταν τόσο ευάλωτο – ώσπου ήρθε ο χειρουργός και σας τράβηξε έξω, στον κόσμο αυτό, δύο μήνες προτού είστε έτοιμοι. Θα έπρεπε να παλέψετε για τη ζωή σας, τόσο νωρίς.

Συγνώμη, που η σωτηρία σας έπρεπε να είναι τόσο οδυνηρή. Το μικροσκοπικό σας σώμα, πάλεψε τόσο σκληρά. Αγωνιστήκατε γενναία. Η πρώτη σας μέρα θα έπρεπε να ήταν στο στήθος μου. Αλλά ήμουν τόσο άρρωστη. Την πρώτη σας μέρα, θα έπρεπε να νιώσετε το χάδι μου, αλλά αντί αυτού νιώσατε το κρύο τσίμπημα της βελόνας. Όταν μετά από μέρες, σας κράτησα, επιτέλους, στην αγκαλιά μου, και τους δύο μαζί, ένιωθα το βάρος από τις ενοχές να με πλακώνει. Ακόμα με πλακώνει, ακόμα το κουβαλάω.

Συγνώμη, που σας άφησα μόνα σας. Συγνώμη, που και αργότερα σας άφησα αρκετές φορές, αλλά ξέρετε, με χρειάζεται και η μεγαλύτερη αδελφή σας. Έπρεπε να διαιρέσω την αγάπη μου, με έναν τρόπο που τότε μου έμοιαζε αφύσικος. Ήμασταν μία οικογένεια κατακερματισμένη, που έπρεπε να μαζέψει όλα τα κομμάτια της, αφού όλα ήρθαν τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά.
Σήμερα, ένα μήνα πριν κλείσετε τον πρώτο χρόνο της ζωής σας, είστε όμορφοι και μεγαλώνετε υπέροχα. Η τύχη μάς έχει πλέον χαμογελάσει και θέλω τόσο πολύ να χαρώ. Αλλά οι ενοχές δεν με αφήνουν. Δεν μου επιτρέπουν να ξεχάσω. Λυπάμαι, και θα λυπάμαι αιώνια.

Συγνώμη, για τις μέρες μετά τη γέννησή σας που ήμουν μακριά σας. Για τον χρόνο που χάσαμε. Για τις στιγμές, για τις χαμένες αγκαλιές. Ήθελα, τόσο πολύ, να είμαι δίπλα σας, αλλά το μόνο που μπορούσα να σας προσφέρω τότε, ήταν αυτή η περίεργη προσέγγιση.

Ελπίζω η δύναμη σας να με χαλαρώσει, καθώς πλησιάζουν τα πρώτα πρόωρα γενέθλια σας. Δεν γνωρίζετε ότι γεννηθήκατε νωρίς, ότι αντί να χαρείτε τις απλές στιγμές ενός νεογέννητου, εσείς δίνατε μία μεγάλη μάχη για τη ζωή σας. Σας βλέπω να γελάτε, χωρίς φόβο, χωρίς καμία ανάμνηση από εκείνες τις δύσκολες μέρες στην Εντατική. Όμως, τότε κερδίσατε τη μάχη. Εγώ δε μπόρεσα να σας προστατεύσω. Προστατεύσατε, όμως, εσείς το μικροσκοπικό σας σωματάκι, τον εαυτό σας, την ίδια σας τη ζωή. Ίσως κάποια μέρα να μπορέσω να έρθω σε αυτό το ασφαλές σας μέρος. Μέχρι, τότε, θα σας βλέπω να μεγαλώνετε, έχοντας αφήσει πίσω το δύσκολο και «βίαιο» ξεκίνημα σας στη ζωή, και να γίνετε οι άνθρωποι, που δε μπορώ παρά να ελπίζω να είμαι.

Διαβάστε επίσης

Υπάρχουν και «εκείνες» οι μαμάδες...

«Πίστευα ότι θα πεθάνω ή θα χάσω το μωρό!», η συγκινητική εξομολόγηση ένα χρόνο μετά τη γέννα