«Τα παιδιά γίνονται αναγνώστες στην αγκαλιά των γονιών τους!»

Κάθε φορά που νιώθω ένταση, λύπη, κάθε φορά που θέλω να περάσω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου, αρπάζω ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη μου, χουχουλιάζω στον καναπέ μου και χάνομαι μέσα στις σελίδες του. Γίνομαι παρατηρητής της ιστορίας που διαβάζω. Εξάλλου, όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, νιώθεις ότι γίνεσαι ένα με εκείνο, το διαβάζεις, το ρουφάς, γυρνάς σελίδα και λες «λίγο ακόμη» στον εαυτό σου, πριν βάλεις τον σελιδοδείκτη για να μη χάσεις τη σελίδα και την τελεία που αφήνεις.

Αυτή είναι μία μου αγάπη. Μπορείς να με πεις και βιβλιοφάγο. Ίσως γιατί στο Καρπενήσι που μεγάλωσα μαζί με τη γιαγιά μου, που δεν ήξερε να διαβάζει και μου έλεγε ιστορίες δικές της για να κοιμηθώ, με έκανε να αγαπήσω κάτι που δεν είχα. Δίψαγα για μάθηση, δίψαγα για να μάθω ακόμη περισσότερα πράγματα για εκείνα που η ίδια αν και ήθελε δεν μπορούσε να μου προσφέρει. Κι όμως, χωρίς ένα βιβλίο στο χέρι, η γιαγιά μου κατάφερε να με κάνει να αγαπήσω τις ιστορίες. Και πού μπορείς να βρεις ιστορίες εκτός από τη γιαγιά; Μα φυσικά στα βιβλία.

Κάπως έτσι, θέλησα και η Νικόλ να αγαπήσει την ανάγνωση, το διάβασμα, να αγαπήσει τις ιστορίες, φτιάχνοντας στο μυαλό της χαρακτήρες και σκηνικά. Και τελικά τα κατάφερα. Δεν σας κρύβω ότι διάβαζα στη μικρή μου βιβλία από όταν ήταν έμβρυο στην κοιλιά μου. Ακόμη και τώρα, κάθε βράδυ διαβάζουμε ένα βιβλίο ενώ τα απογεύματα, όταν με βλέπει να χουχουλιάζω στον καναπέ, αρπάζει κι εκείνη κάποιο βιβλίο από τη βιβλιοθήκη της και διαβάζει την ιστορία. Με μιμείται.

Πριν καιρό, της είχα αγοράσει τα βιβλία «Απλώς ένα χαρτί», ένα διασκεδαστικό βιβλίο για το πώς η φαντασία μπορεί να μετασχηματίσει ακόμα και τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητάς μας σε διασκεδαστικά παιχνίδια ή χρηστικά αντικείμενα, και το «Ένα βιβλίο που ταξιδεύει», που μιλάει για ένα αγόρι που δεν έχει ούτε ένα βιβλίο δικό του ενώ η δασκάλα ζητά να φέρουν στο σχολείο τα παιδιά το αγαπημένο τους βιβλίο. Και τα δύο αυτά βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και θα τα βρείτε και εσείς στη σειρά ΔΙΑΒΑΖΩ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Τα συγκεκριμένα είναι απλές, διασκεδαστικές ιστορίες έως 1.000 λέξεις, που οδηγούν στον δρόμο της ανάγνωσης. Είναι ιδανικά για όλα εκείνα τα παιδιά που ξεκινούν την πρώτη δημοτικού. Δείτε το ως μια αναγνωστική εξάσκηση για εκείνα. Εμείς τα έχουμε λατρέψει όχι μόνο επειδή τα έχουμε διαβάσει, αλλά επειδή η κόρη μου όταν παίζει, χρησιμοποιεί το tablet της, σκανάρει τον κωδικό QR code που έχουν τα βιβλία αυτά και ακούει τον ή τη συγγραφέα να αφηγείται την ίδια του την ιστορία.

Λίγο πριν από τη γιορτή της, όταν τη ρώτησα τι δώρο θέλει να της αγοράσω, μου ζήτησε το βιβλίο «Η πιο σημαντική νίκη του Αχιλλέα». Ένας φίλος της της το πρότεινε στο σχολείο. «Μαμά, θέλω να μου πάρεις ένα βιβλίο που μιλάει για κάποιον Αχιλλέα!». «Τι βιβλίο είναι αυτό, παιδί μου;», τη ρώτησα και μου απάντησε: «Είναι ένα βιβλίο που μου πρότεινε ο Μαρίνος. Μιλάει για ένα αγοράκι που τον λένε Αχιλλέα, είναι σούπερ ήρωας, δεν φοράει όμως στολή και ό,τι δραστηριότητα και αν κάνει είναι πάντα πρώτος!». Έψαξα λοιπόν και εγώ στο διαδίκτυο και βρήκα το περιβόητο βιβλίο που ζητούσε και για καλή μου τύχη, ανήκει στην σειρά των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, ΔΙΑΒΑΖΩ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. «Ο Αχιλλέας δεν είναι απλός ήρωας. Είναι σούπερ ήρωας. Μπορεί να μη φοράει μπέρτα και στολή, όμως συνέχεια κερδίζει, και όλοι τον χειροκροτούν. Πρώτος στο σχολείο, πρώτος στο κολύμπι, πρώτος στο πιάνο, πρώτος στο καράτε, πρώτος και στο σκάκι. Ό,τι και να κάνει, έχει μάθει να βγαίνει πάντα νικητής. Γίνεται όμως να κερδίζει κανείς πάντα; Και είναι άραγε αυτό το πιο σημαντικό απ' όλα; Μια μέρα, στο σχολείο έρχεται ένα αγόρι που γίνεται ο πιο σημαντικός αντίπαλος του Αχιλλέα στον αγώνα του για πρωτιές. Και παρόλο που ο Αχιλλέας θα τα βρει σκούρα μαζί του, θα μάθει τελικά πολλά για τον εαυτό του και για την αξία της φιλίας και θα κερδίσει την πιο σημαντική μάχη του!». Αυτή ήταν η περίληψη του βιβλίου και κάπως έτσι το βρήκα, το αγόρασα και το διαβάσαμε πρώτα μαζί και μετά μόνη της. Το συγκεκριμένο βιβλίο διαφέρει από τα προηγούμενα. Ανήκει στα βιβλία που απευθύνονται στα παιδιά από 7 ετών. Οι συγκριμένες ιστορίες είναι έως 2.500 λέξεις, που τροφοδοτούν τη φαντασία του παιδιού.

Εκτός από αυτό, της επέλεξα ακόμη δύο βιβλία. Όπως, σας είπα είμαστε βιβλιοφάγοι. Το ένα είναι «Η ιστορία μιας μουτζούρας» και το «Βοήθεια». Και αυτά ανήκουν στην ίδια σειρά, ΔΙΑΒΑΖΩ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Η ιστορία μιας μουτζούρας απευθύνεται σε παιδιά από 8 ετών. Πρόκειται για μια σύνθετη ιστορία έως 5000 λέξεις που βοηθούν το παιδί που διαβάζει άνετα να αγαπήσει το βιβλίο. Είναι μια τρυφερή ιστορία που μιλά για το αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών στην ονειροπόληση, το χάζεμα, το λάθος, τη λατρεμένη μουτζούρα που μετά από χρόνια θα τους υπενθυμίζει την πολύτιμη διαδρομή στη μάθηση αλλά και μια γλώσσα ζωντανή και πολύχρωμη που αναζητά δασκάλους ανοιχτόμυαλους να τη διδάξουν με αγάπη και ατελείωτη φαντασία...

Το δεύτερο βιβλίο, «Βοήθεια» απευθύνεται σε παιδιά από 9 ετών και πρόκειται για μια ιστορία 10.000 λέξεων, που διευρύνει τους αναγνωστικούς ορίζοντες του παιδιού. Μια μικρή περιπέτεια που σίγουρα, θα τα κάνει να θέλουν να το διαβάσουν όλο μέσα σε μια μέρα.

Θα με ρωτήσετε, αφού η Νικόλ είναι 7,5 γιατί της αγοράζω βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας. Πολύ απλά, γιατί κάποια από αυτά τα διαβάζουμε μαζί πριν κοιμηθεί. Όπως Οι Μικρές καληνύχτες. Θυμόσαστε που πριν από έναν χρόνο περίπου σας είχα γράψει για αυτά. Κάπως έτσι αρχίσαμε να διαβάζουμε πρώτο το «Βοήθεια» μιας και μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Όταν της διάβασα την περίληψη του βιβλίου που αναφέρει ότι δύο δίδυμα, η Ιφιγένεια και ο Αλέξανδρος, επιθυμούν όσο τίποτα να αποκτήσουν ένα καινούριο ποδήλατο και στήνουν έναν πάγκο με σπιτικές λεμονάδες έξω από το σπίτι τους πουλώντας το εμπόρευμά τους σε γείτονες και περαστικούς, κάτι την έκανε να θέλει να αρχίσουμε από αυτό. «Και τελικά τα κατάφεραν, μαμά; Τι λέει η περίληψη; Θα αγοράσουν το ποδήλατο;» με ρώτησε.

«Δεν ξέρω, καρδιά μου. Εδώ αναφέρει πως, αν και η επιχείρησή τους αποδεικνύεται αρκετά κερδοφόρα στο τέλος της ημέρας, παρατηρούν ότι επάνω στο μοναδικό χαρτονόμισμα που έχουν κάποιος έχει γράψει "ΒΟΗΘΕΙΑ" με μεγάλα κόκκινα γράμματα και ενώνουν τις δυνάμεις τους κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι τους για να ανακαλύψουν ποιος μπορεί να έχει γράψει το απεγνωσμένο αυτό μήνυμα!».

Μη με ρωτήσετε τι γίνεται στην ιστορία, ακόμη τη διαβάζουμε... δεν την έχουμε ολοκληρώσει.

Τέλος, θα κλείσω με τούτο. Με μία ευχή. Να διαβάζετε βιβλία στα παιδιά σας. Μη σταματάτε. Εσείς, και μόνο εσείς, μπορείτε να τα κάνετε να τα αγαπήσουν. Και όπως έχει πει και η Emilie Buchwald, «Τα παιδιά γίνονται αναγνώστες στην αγκαλιά των γονιών τους!»

Καλημέρα!