Σχολική βία: Όταν πας μια ημέρα να πάρεις το παιδί σου και το βρίσκεις με αίματα, τι κάνεις;

Η αλήθεια είναι πως εάν το πρόβλημα δεν σου χτυπήσει την πόρτα, δεν θυμάσαι και πολλά παρά μόνο το ότι η σχολική βία και εκφοβισμός δεν είναι κάτι σωστό.
Το δικό μας πρόβλημα ξεκίνησε περίπου πριν από τέσσερα χρόνια αλλά σε ήπια μορφή .

Πως είναι η ήπια; Είναι τα γνωστά πειράγματα των παιδιών που στόχο έχουν να κάνουν πλάκα και να γελάσουν. Σε μικρή ηλικία, δεν σκέφτονται μήπως ο άλλος πληγωθεί και μένουν στο αστείο της στιγμής και το πόσο ωραία ένιωσαν. Παραπονάκια από την μεριά του παιδιού μου υπήρξαν, αλλά δεν μπήκα στην διαδικασία να κάνω κάτι παραπάνω εκτός από το να το συμβουλεύω πως να αντιδρά σε αυτά.

Να μην στεναχωριέται, να μην δίνει σημασία… Αλλωστε σε μικρά παιδιά, τι να πεις. Δεν εννοώ φυσικά να πας να μιλήσεις στα παιδιά αλλά ότι δεν είναι απαραίτητο με το πρώτο πείραγμα που θα δεις, να τρέξεις να το κάνεις θέμα.

Σίγουρα και το δικό μου παιδί θα λέει κάτι. Βέβαια σε κάποια θέματα που τα πειράγματα ήταν λίγο πιο στοχευμένα, μιλούσα με τον τότε εκπαιδευτικό ώστε να προσπαθήσει να κάνει τα παιδιά να καταλάβουν πως κάποιες λέξεις, εκφράσεις κλπ μπορούν να πληγώσουν τον άλλον.

Την επόμενη χρονιά τα πειράγματα έγιναν πιο έντονα. Όμως η παρέα που τα δημιουργούσε όλα αυτά, άλλοτε έκανε πειράγματα και άλλοτε έπαιζαν όλα μαζί. Υπήρξαν εξωσχολικά κάποια κρούσματα, όχι βίας αλλά κάποιων πράξεων που ξέφευγαν από την πλάκα. Αποφάσισα να αλλάξω το παιδί από τις δραστηριότητες που ως τότε έκανε ώστε εκτός σχολείου να μην έχει επαφή με την παρέα.

Από πέρσι όμως, τα πειράγματα έγιναν αρκετά έντονα. Βωμολοχίες που ακόμα και ενήλικας θα ντρεπόταν να πει, προσπάθεια για να φέρνουν το παιδί σε δύσκολη θέση με την πλάκα τους, με κάθε ευκαιρία και κρούσματα επίθεσης, όχι σοβαρά αλλά δεν παύει να είναι κρούσματα που μου τράβηξαν την προσοχή.

Στην αρχή η αντιμετώπιση ήταν να μιλήσουμε με τον υπεύθυνο εκπαιδευτικό να ζητήσουμε να λύσει το πρόβλημα. Προσπάθεια για συνεννόηση με τους γονείς των άλλων παιδιών και γενικά προσπάθεια από μεριά μας σαν γονείς να προστατέψουμε το παιδί μας να μην νιώθει άσχημα για όλο αυτό.

Και πες μου πως να μην νιώθει όταν η μισή μέρα της ζωής που περνά είναι μέσα στον εξευτελισμό με κάθε τρόπο, την ταπείνωση, την βία, την απομόνωση.

Ποια είναι τα στοιχεία ή μάλλον τα σημάδια για να καταλάβεις πως ένα παιδί είναι θύμα σχολικού εκφοβισμού και βίας;

Ο εκφοβισμός μπορεί να είναι απλά φραστικός (απειλές, λεκτική βία) μπορεί να είναι ψυχολογικός (παραγκώνιση παιδιών, διάδοση φημών) και σωματικός (χτυπήματα, κλέψιμο με την βία ενός αντικειμένου από το παιδί)

Σε όλα τα παραπάνω εμείς φτάσαμε στο να έχει το παιδί υποστεί και τα τρία! Η αρχή έγινε με τις φράσεις... πολλές βωμολοχίες όπως είπα, μεγάλος δεν θα έλεγε όσα ειπώθηκαν. Αν μιλήσαμε με τους άλλους γονείς; Φυσικά και οι αρχικές προσεγγίσεις μας για το θέμα ήταν πρώτα με τον εκπαιδευτικό και αργότερα όταν το πρόβλημα γινόταν εντονότερο και με τους γονείς. Το αποτέλεσμα; Κανένα! Μα γιατί νομίζετε πως το φαινόμενο αντί να εξαλείφεται γίνεται όλο και πιο έντονο; Γιατί πολύ σοφά λέει ο λαός μας, το παιδί είναι ο καθρέπτης του σπιτιού μας!

Δεν μπορείς να περιμένεις από ένα παιδί διαφορετική συμπεριφορά όταν δεν δέχεται ο γονιός πρώτα, πως το παιδί του συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο.
Περάσαμε στον ψυχολογικό εκφοβισμό, τις απειλές και τα παρατσούκλια. Προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε το παιδί μας με όσες συμβουλές πιστεύαμε πως είναι οι πιο σωστές ώστε να το βοηθήσουμε να μην νιώθει άσχημα για όλο αυτό. Παραδείγματα, ιστορίες από την δική μας παιδική ηλικία, συμβουλές όπως να μην δίνει σημασία, δεν θα καθορίζει αυτό την ζωή μας και διάφορα τέτοια. Ως μεγάλοι, έχοντας πλέον περάσει διάφορες καταστάσεις ακόμα και σήμερα, ο εκφοβισμός θεωρώ πως υπάρχει παντού και δεν περνάει ποτέ. Έχουμε μάθει πως να χειριζόμαστε κάποιες καταστάσεις και να σκεφτόμαστε ακόμα και αν αρχικά πληγωθήκαμε για κάτι, τι θα αφήσουμε να μας πειράξει και τι όχι, γιατί στην πραγματικότητα αυτά δεν έχουν σημασία για την ζωή μας τελικά και πρέπει να μην μας επηρεάζουν και να προχωράμε.

Όμως ένα παιδί, που όλη του η ζωή αυτή την στιγμή, το περιβάλλον του, είναι το σχολείο, δεν μπορεί να φτάσει σε αυτή την λογική και αυτό το συναίσθημα.

Η σωματική βία είχε δειλά δειλά ξεκινήσει! Όχι σοβαρά, αλλά δεν αλλάζει το γεγονός πως δεχόταν βία αρκετά συχνά. Συζητήσεις, συναντήσεις, προσπάθεια για λύση του προβλήματος. Κάποιες φορές σταματούσαν να πειράζουν το παιδί μου όταν το θέμα γινόταν μεγάλο και μετά ξανά τα ίδια! Έχετε αρχίσει να ταυτίζεστε πολλοί από εσάς το ξέρω…

Διαβάζω πολλές ιστορίες παρόμοιες... γίνεται το ίδιο παντού … Και τελικά τι κάνεις; Όταν πας μια ημέρα να πάρεις το παιδί σου και το βρίσκεις με αίματα τι κάνεις; Όταν έχεις εξαντλήσει όλα τα περιθώρια όταν πια βλέπεις πως μόνος σου προσπαθείς, πως τελικά δεν σε ακούνε (φυσικά υπάρχει πάντα η φράση «παιδιά είναι») όχι, από ένα σημείο και μετά δεν είναι παιδιά..

Παιδιά, ήταν εκείνα που σκότωσαν τον Άλεξ! Παιδιά ήταν και εκείνα που έφεραν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στα όρια του και αυτοκτόνησε. Μεγάλα παιδιά, αλλά παιδιά! Με θεωρείς υπερβολική... είναι η αλήθεια που δεν θες να ακούσει παρά μόνο αν είσαι θύμα.

Δεν θέλω να σας πω με λεπτομέρειες τι έγινε παρακάτω, θέλω όμως να σας πω ποια βήματα πρέπει να ακολουθήσετε ώστε να λύσετε όσο γίνεται το πρόβλημα βίας μέσα στον σχολικό χώρο γιατί πιστέψτε με, η αλλαγή σχολείου δεν είναι λύση, φυσικά εάν το ίδιο το παιδί θελήσει και νιώθει καλύτερα αλλού δεν θα το αποτρέψετε αλλά δεν θα λυθεί το πρόβλημα, για εσάς βέβαια ίσως λυθεί όμως κάποιο άλλο παιδί θα πάρει την θέση του παιδιού σας!

• Εάν το παιδί έχει υποστεί σωματική βία έντονη και εκφέρει τραύματα θα πρέπει να πάτε νοσοκομείο για εξέταση και μετά αστυνομία για κατάθεση μήνυσης. Επειδή από την αστυνομία θα σας ζητηθεί το χαρτί από την εξέταση θα πρέπει να κάνετε αίτηση στο νοσοκομείο για να σας το δώσουν.
• Απαραίτητα θα πρέπει να απευθυνθείτε στο εκπαιδευτικό τμήμα που ανήκετε (γραφείο πρωτοβάθμιας / δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κ.ο.) ώστε να γίνει καταγγελία και να διερευνηθεί το θέμα. Φυσικά να μιλήσετε επίσης και με τον/ην σχολική σύμβουλο με σκοπό να βρεθούν λύσεις και να ξεκινήσουν δράσεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου και τέλος επίσκεψη στην εισαγγελία ανηλίκων της περιοχής σας. Ίσως σας φαίνεται ακραίο άλλα όταν τα γεγονότα από μόνα τους είναι ακραία και όταν έχετε εξαντλήσει όλα τα περιθώρια ανεπιτυχώς, δεν έχετε άλλη επιλογή. Ξέρω πως κάποιοι δεν θέλουν να φτάσουν εκεί.. Σκεφτείτε όμως, πως οι άλλοι δεν σκέφτηκαν το παιδί σας και έφτασαν στα άκρα.
• Τέλος και πολύ σημαντικό είναι πως υπάρχει η Ευρωπαϊκή γραμμή στήριξης από το χαμόγελο του παιδιού στο 116111

Μείνετε κοντά στο παιδί σας, παρατηρήστε τις αλλαγές στην διάθεσή του και συμπεριφορά του, προσπαθήστε να σας εμπιστεύεται ώστε να σας ενημερώνει για ότι του συμβαίνει και το απασχολεί. Το φαινόμενο δυστυχώς υπάρχει .

Όσο για τους θύτες, θα πρέπει οι γονείς να ενδιαφερθούν και να σκεφτούν γιατί τα παιδιά τους δρουν έτσι. ..
Και μην ακούσω την γνωστή φράση: «Ας τους έδινε και το παιδί σου μια μπουνιά να φοβηθούν να μην το ξαναπειράξουν...». Η ΒΙΑ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΒΙΑ !

Ψυχολόγος δεν είμαι, είμαι απλά γονιός και προσπαθώ το καλύτερο να δώσω και στα παιδιά που μεγαλώνω.Τα παιδιά που γέννησα, μεγάλωσα και μεγαλώνω δεν έχει κανένας δικαίωμα, μα κανένας όμως, να τους συμπεριφέρεται έτσι .....

Διαβάστε επίσης

Bullying-Free: Πώς μπορεί να καταπολεμηθεί η ενδοσχολική βία (βίντεο)
Νέο κρούσμα ενδοσχολικής βίας:11χρονοι έσπρωξαν 7χρονη από τη σκάλα του σχολείου!