Τα πράγματα που δεν θέλω να ξεχάσω για τα μωρά μου, που δεν είναι μωρά πια

Η ώρα έχει πάει 11 και τα κορίτσια επιτέλους (ουφ) έχουν κοιμηθεί. Αύριο είναι η μέρα που η μικρή θα πάει σχολείο για πρώτη φορά κι απορώ πώς η μικρή έγινε μεγάλη και είναι έτοιμη να σηκώσει στους ώμους της μια σχολική τσάντα.

Είναι δυνατόν η μεγάλη να μην χωράει στην αγκαλιά μου και η μικρή να πηγαίνει σχολείο; Την ώρα που η κούραση της μέρας τρώει το σώμα σου, κάνεις μια μεγάλη ευχή στοσύμπαν:

Ας μην ξεχάσω, δεν θέλω να ξεχάσω…

Δεν θέλω να ξεχάσω πόσο μικρές ήταν. Εκείνα τα λεπτά σαν καλαμάκια πόδια που με κλωτσούσαν σε κάθε αλλαγή πάνας κι αυτή τη μυρωδιά πούδρας με γάλα, τη μαγική μυρωδιά αγάπης και ελπίδας που έχει κάθε μωρό στο ξεκίνημά του, την αξεπέραστη μωρουδίλα που τόσο μου έχει λείψει τελευταία κι ας πήγαινε ασορτί με ξενύχτια, πάνες και ατελείωτες συνεδρίες θηλασμού.

Δεν θέλω να ξεχάσω τα μικρά χεράκια που τσιμπούσαν το σώμα μου καθώς μισοκοιμισμένη έφερνα πότε τη μια, πότε την άλλη στο κρεβάτι δίπλα μου και παρακαλούσα να μην πεινάνε, να έχουν απλά ανάγκη μια αγκαλιά, να ξανακοιμηθούν έστω 10 λεπτά.

Να μην ξεχάσω τις υπερδυνάμεις μου. Αυτή την δύναμη που είχε η αγκαλιά μου να τους παίρνει κάθε φόβο. Αυτή τη δύναμη που είχε το φιλί μου, που ήταν αυτό που χρειάζονταν κι ας μην ήξεραν καν τι θέλουν.

Να μην ξεχάσω το ήχο της μικρής πατούσας στο πάτωμα, τα μικρά βηματάκια από την κούνια προς το κρεβάτι, το «Μαμούλι νερό, μαμούλι, κακό όνειρο» στις 4 τα χαράματα.

Να μην ξεχάσω τα αποκοιμισμένα χειλάκια, γεμάτα γάλα μετά το θηλασμό που πήγαιναν παρέα με το φρεσκολουσμένο ξανθό κεφαλάκι, στη μισή ώρα που κοιμούνταν προτού ξυπνήσουν πάλι.

Να μην ξεχάσω πόσο υπέροχα χωρούσαν στην αγκαλιά μου και κούρνιαζαν σε αυτή στον μεγάλο πυρετό ή μετά από κάθε χτύπημα.

Να μην ξεχάσω τις μπερδεμένες τους λέξεις, πασπαλισμένες με νεραϊδίσια προφορά. Το νερό που έγινε νιονιό, ο λεβέντης που έγινε βελεντάκος, η αγκαλιά που έγινε γκαλιά και την ψώναξαν 30 φορές χωρίς σταματημό.

Να μην ξεχάσω τη λάμψη του πρωινού, την πρώτη φορά που ξύπνησα πριν από εκείνες χωρίς φωνές, χωρίς άγχος και θαύμασα την ηρεμία τους λίγο πριν τον πανικό του ξυπνήματος ένα τεμπέλικο πρωινό Σαββάτου.

Να μην ξεχάσω πόσο μικρές ήταν. Γιατί κάποιες φορές, το πόσο μικρές ήταν, με έκανε να εύχομαι να μεγαλώσουν γρηγορότερα, να κοιμηθούν περισσότερο, να με αφήσουν να κάνω μπάνιο με την ησυχία μου, να έχω περισσότερο χρόνο και ελευθερία, να κάνω αυτό που θέλω έστω μια φορά.

Έλα που ήδη καταλαβαίνω πως οι στιγμές αυτές, ήταν πολύτιμες, κι όχι μικρές και μάλλον θα τις αναπολώ στις μικρές ώρες όσο τίποτα... Ας μην ξεχάσω!