«Μαθαίνουμε πώς να είμαστε μαμάδες καθημερινά»

Τα λόγια της είναι απεγνωσμένα αλλά παράλληλα ήρεμα και συγκαταβατικά και μας δίνουν μια πραγματική εικόνα της καθημερινότητας μιας μανούλας.

«Αυτή είμαι εγώ, πριν από περίπου δύο βράδια, με φριζαρισμένα μαλλιά και το μωρό μου να κλαίει, φορώντας μία μισοβρεγμένη πάνα. Και ενώ φοράω τη λερωμένη μου μπλούζα, συνειδητοποιώ ότι είναι οκτώ το βράδυ και δεν έχω φάει τίποτα από την ώρα που ξύπνησα και απλώς ήπια στα γρήγορα τον καφέ μου…»

«Στην εικόνα, με βλέπετε να προσπαθώ να γεμίσω το κουτάλι μου με όσο περισσότερο φαγητό μπορώ, όσο ακόμα είναι ζεστό. Το μωρό μου δεν έχει σταματήσει να κλαίει εδώ και ώρα, και προσπαθώ να το ηρεμήσω…

Αυτό που δεν μπορείτε να δείτε, είναι η κόρη μου που βρίσκεται στον πάνω όροφο, κάνοντας τρομερή φασαρία, ουρλιάζοντας και κλωτσώντας ό,τι βρεθεί στο πέρασμά της, γιατί της ανακοίνωσα ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί φορώντας το φόρεμα που θα φορέσει αύριο στο νηπιαγωγείο…

Κάτι που επίσης δεν μπορείτε να δείτε είναι η στοίβα με τα άπλυτα πάνω στο κρεβάτι, που δεν έχω καταφέρει ακόμα να τακτοποιήσω. Όπως άλλωστε και τα τάπερ, που δεν έχουν βγει από την τσάντα μου, δεν έχουν καθαριστεί και δεν έχουν ξαναγεμίσει με φαγητό για την επόμενη μέρα.
Αυτό που ίσως μπορείτε να διακρίνετε είναι τα μπιμπερό που πρέπει να πλυθούν και να αποστειρωθούν… Αλλά και η στοίβα με τα βιβλία για το πώς θα γίνω καλή μαμά και θα καταφέρω να αποβάλλω το άγχος μου. Βιβλία που δεν κατάφερα να διαβάσω, γιατί από την εξάντληση πάντα με παίρνει ο ύπνος.

Αυτό που δεν βλέπετε είναι τα δάκρυα. Τα δάκρυα μίας μαμάς που νιώθει ότι αποτυγχάνει, που δεν έχει ιδέα πώς να σταματήσει να φωνάζει, που δεν ξέρει πώς να κάνει τα μικρά της να κοιμηθούν, που δεν γνωρίζει ότι κάθε μαμά ήταν κάποτε στη θέση και κατάφερε να επιβιώσει, γιατί καμιά φορά η επιβίωση μοιάζει κάτι ακατόρθωτο.

Η μητρότητα είναι δύσκολη αλλά και όμορφη και μαγική. Μαθαίνουμε πώς να είμαστε μαμάδες καθημερινά…».