Πόσο δύσκολες είναι οι γιορτινές ημέρες για σένα που τις περνάς χωρίς τα παιδιά σου

Οι έρευνες λένε πως οι γιορτές είναι δυσκολότερες για τους ανθρώπους που τις περνούν έχοντας χάσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο. Η μνήμη των προηγούμενων γιορτών μαζί με όσους έφυγαν, η θλίψη για όσα δεν μπορείς να ζήσεις και φέτος μαζί τους, αυτή μπορεί να σκεπάσει τη χαρά.

Άσε τις έρευνες. Βλέπω τα ρεπορτάζ για το πώς συνεχίζεται η ζωή στο Μάτι σχεδόν μισό χρόνο μετά τις φονικές πυρκαγιές και πώς οι άνθρωποι ετοιμάζονται να γιορτάσουν εκεί. Και σκέφτομαι κι αυτούς που δεν θα κάνουν γιορτές. Τις μαμάδες εκείνες που δεν θα έχουν το παιδί τους στην αγκαλιά τους, που ακόμα ζητάνε απαντήσεις, που η απώλεια δεν συνηθίζεται και ψάχνεις το παιδί σου, τα παιδιά σου, τα μωρά σου στα άδεια δωμάτια.

Ποια ζωή συνεχίζεται αναρωτιέμαι; Πώς θα κάνει γιορτές η μαμά που έχασε τα παιδιά της στις φωτιές; Η μαμά της 13χρονης Εβίτας και του 11χρονου Αντρέα; Ποια φωτεινά ζευγάρια μάτια θα ψάξουν να αντικρύσουν οι γονείς από τις 9χρονες δίδυμες Σοφία και Βασιλική; Σκέφτομαι και τη μαμά του Παναγιώτη που μετά από 29 χρόνια δεν θα τον αγκαλιάσει στις γιορτές. To μυαλό μου πάει και στη μαμά της Ελένης που την έχασε πρόσφατα τόσο άδικα. Σκέφτομαι κάθε μία από αυτές τις μαμάδες.

Φαντάζομαι τους γύρω να σου λένε να κάνεις κουράγιο και σκέφτομαι ότι λες ναι αλλά δεν το εννοείς. Πώς είναι δυνατό; Μακάρι να ήμουν κοντά σου να σε πάρω αγκαλιά. Δεν υπάρχει μητέρα που να γνωρίζω και να μην έχει τη σκέψη σου και μην σε βάζει στις προσευχές της.

Άκουγα σε μια παρέα να μιλούν για την επιλογή του ανθρώπου που έχασε γυναίκα και γιο στο τρομερό εκείνο τροχαίο πριν 18 μήνες για την επιλογή του να παντρευτεί λίγο πριν τις φετινές γιορτές και για το πώς το παιδί που περιμένει θα του απαλύνει τον πόνο.

Μπορώ να σκεφτώ ως γονιός και να σου πω σήμερα πως κανένα παιδί δεν αντικαθιστά εκείνο που έχασες ούτε στα πέντε του σε τροχαίο, ούτε τα 7 στη θάλασσα, ούτε στα 20 σε κάποιο ξενύχτι, ούτε στα 50 από καρδιά, ούτε καν ενώ το είχες αγέννητο στην κοιλιά σου μετά από αποβολή. Το παιδί αυτό θα ζει πάντα στο μυαλό και την ψυχή σου, γιατί η καρδιά σου έχασε τη μέρα εκείνη ένα της κομμάτι.

Και ως γυναίκα μπορώ να σκεφτώ πως αν ήταν η σύζυγος εκείνη που έμενε πίσω και προχωρούσε σε νέο γάμο 18 μήνες μετά το τρομερό εκείνο τροχαίο, θα είχε «δικαστεί»- κακώς- ήδη από όλους.

Kι αν διαβάζεις τις γραμμές αυτές και είσαι τυχερή να έχεις στο σπίτι σου τα παιδιά σου, τις φετινές γιορτές, κάνε τα μια μεγάλη αγκαλιά και μην γκρινιάξεις για την κούραση και για την αυπνία σου. Κάποια άλλη μαμά θα έδινε τη ζωή της ακόμα για να έχει την κούραση αυτή κι όχι δάκρυα στα μάτια.