Να λέτε στη γιαγιά σας «Σ' αγαπώ» σαν να είναι η τελευταία φορά που θα τ' ακούσει

Μόλις μπήκα στο Instagram, εμφανίστηκε πρώτη η ανάρτηση του Λευτέρη Μητσόπουλου, του stand up comedian που έχασε την πολυαγαπημένη του Βάβω.

Τον ακολουθούσα χρόνια τώρα εξαιτίας της γιαγιάς του. Η σχέση που είχε μαζί της, μου θύμιζε πολύ τη σχέση που έχω με τη δική μου γιαγιά. Φυσικά και ποτέ η δική μου δεν θα με άφηνε να δημοσιεύσω κάποιο βίντεο ή φωτογραφία της όπως έκανε ο Λευτέρης, γι' αυτό και πάντα τα βιντεάκια του με έκαναν να νιώθω λίγο πιο κοντά την δική μου γιαγιά.

Μου τη θύμιζε στην ομιλία της, στον τρόπο που τραγουδούσε. Αν φορούσε μαύρα και μαντήλι στο κεφάλι σίγουρα θα της έφερνε ακόμη περισσότερο.

Μόλις διάβασα το μήνυμά του, ανακοινώνοντας τον θάνατό της, βούρκωσα. Σκέφτηκα ότι σίγουρα ποτέ η ζωή του δεν θα είναι ίδια από δω και πέρα και πως σίγουρα κάτι θα του λείπει. Ναι, θα συνεχίσει τη ζωή του, θα παραμείνει ευτυχισμένος, όμως ένα κομμάτι του σίγουρα θα είναι κοντά στη γιαγιά του.

Βλέποντας τα βιντεάκια της Βάβως σήμερα όμως, τον ζήλεψα. Τον ζήλεψα πολύ.

Ζήλεψα που μπορούσε να είναι δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια. Ζήλεψα που μπορούσε να κοιμάται κοντά της. Να την κάνει να γελά, να τη φροντίζει και να είναι πλάι της ακόμη και την τελευταία στιγμή. Η Βάβω έφυγε γεμάτη. Ο Λευτέρης δεν επέτρεψε ούτε μια στιγμή να περάσει από την κατάθλιψη της τρίτης ηλικίας η γιαγιά του. Και αν βρισκόταν σε κατάθλιψη, σίγουρα τα τελευταία 7 χρόνια που βρισκόταν στην κυριολεξία δίπλα της, την έβγαλε από αυτή.

Μακάρι να μπορούσα να κάνω και εγώ το ίδιο. Η γιαγιά μου με μεγάλωσε ΜΟΝΗ της απ' όταν εγώ ήμουν τεσσάρων ετών. Ήταν πάντα στο πλευρό μου. Με πήγαινε σχολείο, με περίμενε έξω από αυτό και έκανε τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη. Με έκανε τον άνθρωπο που είμαι. 18 χρονών έφυγα από το Καρπενήσι. Ήρθα στην Αθήνα, σπούδασα και πάντα με την πρώτη ευκαιρία πήγαινα να την δω. Δεν είναι και λίγο να μένεις μόνη σου πίσω. Να αδειάζει το σπίτι σου. Να φεύγει το παιδί που μεγάλωσες. Δεύτερη μάνα μου. Όφειλα και οφείλω να πηγαίνω κοντά της.

Τώρα φυσικά λιγότερο. Η καθημερινότητα, η ρουτίνα και οι υποχρεώσεις που έχω (παιδί και οικογένεια) δεν μου επιτρέπουν να πηγαίνω να τη βλέπω όσο θα ήθελα. Μακάρι να είχα την δυνατότητα να πήγαινα έστω και μια φορά το μήνα να τη δω. Όμως δεν μπορώ.

Μακάρι να ήμουν στο πλευρό της καθημερινά όπως ο Λευτέρης. Να της κρατούσα το χέρι. Να της τραγουδούσα όπως έκανα μικρή. Να γελούσα γεμίζοντας το σπίτι με χαχανητά. Να τη χτένιζα. Να της έπλεκα τα κοτσιδάκια της εγώ. Να της μαγείρευα. Να τη φρόντιζα. Να ήμουν πλάι της.

Είναι 94, κλινήρης στο σπίτι με ένα υπέροχο κορίτσι που τη φροντίζει. Το κορίτσι αυτό όμως δεν είμαι εγώ. Και ξέρω πως θα ήθελε να ήμουν εγώ. Κι εγώ θα το ήθελα.

Η Βάβω είχε τη δυνατότητα να έχει κοντά της τον εγγονό της και ο Λευτέρης είχε τη δυνατότητα να κάνει ευτυχισμένη τη γιαγιά του τα τελευταία χρόνια της ζωής της.

Όσοι έχετε τη γιαγιά σας κοντά σας, κάντε τη να γελάει από χαρά, όπως έκανε ο Λευτέρης. Γεμίστε τη ζωή της με γέλια και φωνές από τα εγγόνια και τα δισέγγονά της. Φροντίστε τη έστω και για λίγο. Μαγειρέψτε της και πείτε της Σ' αγαπώ, σαν να είναι η τελευταία φορά που θα το ακούει.

Εγώ το λέω κάθε βράδυ από το τηλέφωνο. Κάτι είναι και αυτό. Θέλω τουλάχιστον να ξέρει ότι την αγαπώ και θέλω να το ακούει κάθε βράδυ.