Θήλασα όσο μπόρεσα και «πέταξα» από πάνω μου τις ευθύνες του θηλασμού

Στόχος της Εβδομάδας Μητρικού θηλασμού, είναι η προώθηση, η υποστήριξη, η ενημέρωση, η ενθάρρυνση και η ανταλλαγή πληροφοριών, σχετικά με τον μητρικό θηλασμό. Με τη δική μου ιστορία θέλω να δείξω και εγώ σε άλλες γυναίκες ότι ο μητρικός θηλασμός δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά αξίζει να παλέψεις!

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010, ώρα 17.10, επιτέλους, μετά από δέκα ώρες και δέκα λεπτά κρατούσα στην αγκαλιά μου τη μικρή μου Νικόλ.

Τόσο μικροσκοπική. Τόσο όμορφη. Ένα υπέροχο πλασματάκι που ανυπομονούσα να γνωρίσω 9 μήνες. Και τελικά την γνώρισα. Δεν ήθελα να την αφήσω από την αγκαλιά μου. Όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα και ταυτόχρονα τόσο δύσκολα.

Πρώτη προσπάθεια θηλασμού

Θυμάμαι, η πρώτη προσπάθεια για να πιει η μπεμπούλα μου το πρωτόγαλα ήταν δύσκολη. Δεν κατάφερνε να «πιάσει» με το στοματάκι της τις θηλές μου. Δεν μπορούσε να ρουφήξει γάλα. Μάταια η μαία, πίεζε το στήθος μου. Πρωτόγαλα υπήρχε, αλλά η Νικόλ μου δεν κατάφερνε να θηλάσει.

Το μωρό μου έκλαιγε, πεινούσε και μου πρότειναν να δώσω και συμπλήρωμα για να μην μένει νηστικό, μέχρι να καταφέρουμε να θηλάσει.

Ένιωθα να αποτυγχάνω. Είχα διαβάσει τα πάντα γύρω από τον θηλασμό. Πίστευα ότι θα ήταν εύκολος, αλλά για εμένα αποδείχτηκε δύσκολος.

Με τις συμβουλές της Αγγελικής (μαίας) και τη βοήθεια των ψευδοθηλών (ακόμη θυμάμαι τον άνδρα μου να φτάνει στο δωμάτιο με τους Philips Avent προστατευτικούς δίσκους στήθους που ούτε γνώριζα ότι υπήρχαν), κατάφερε η Νικόλ να πιει το πρωτόγαλα αλλά και να θηλάσει. Ακόμη θυμάμαι την ανακούφιση που ένιωσα όταν επιτέλους το μωρό μου μπορούσε να πιει το μητρικό γάλα.

Την κρατούσα με προσοχή στην αγκαλιά μου, τοποθετούσα το στοματάκι της στο στήθος μου και την άφηνα για περίπου ένα τέταρτο να θηλάζει, κουνώντας της πού και πού το μυτάκι με το δάχτυλό μου για να την ξυπνήσω σε περίπτωση που κοιμόταν. Οι πρώτες εβδομάδες κύλησαν ήσυχα στο σπίτι, μέχρι που άρχισε να με πονάει το στήθος μου.

Τα προβλήματα του θηλασμού δεν σταμάτησαν εκεί

Τις πρώτες εβδομάδες δεν έδινα καθόλου συμπλήρωμα στη Νικόλ, όταν όμως άρχισαν οι θηλές μου να πληγώνονται, να πονάνε κάθε φορά που τοποθετούσε το στοματάκι της επάνω και να αιμορραγούν, το συμπλήρωμα έπρεπε να μπει ξανά στο πρόγραμμά μας.

Μαζί με το συμπλήρωμα, της έδινα και μητρικό γάλα στο μπιμπερό. Το έβγαζα με το χειροκίνητο θήλαστρο. Για καλή μου τύχη, μαζί με τα μπιμπερό της Philips Avent που είχα αγοράσει πριν καλά καλά γεννήσω, είχα αγοράσει και το χειροκίνητο θήλαστρο και αυτό γιατί μου το πρότεινε μια φίλη μαμά. «Πάρτο και αχρείαστο να είναι», μου είχε πει... έτσι και έκανα.

Πονούσα πολύ. Χρησιμοποιούσα κρέμες για να μαλακώνουν οι θηλές μου. Έβγαζα γάλα γιατί πέτρωνε όσο καθόταν και σιγά σιγά άρχισα να πετάω και κάποια ποσότητα από αυτό, γιατί έβγαινε μαζί με αίμα.

Το στήθος μου μέρα με τη μέρα -ενώ παρήγαγε αρκετό γάλα στην αρχή- άρχισε να «ατροφεί» και να «ξεφουσκώνει». Κάπως έτσι η μικρή πέρασε αποκλειστικά στο μπιμπερό και το έτοιμο γάλα.

Κατάφερα να θηλάσω μόνο 40 μέρες και μετά τέλος. Ένιωθα τύψεις όταν άκουγα τις άλλες μαμάδες να λένε «Θήλασα 1 χρόνο», «Θήλασα 5 μήνες», «Θήλασα 3 χρόνια» κ.λ.π. Ίσως να μην προσπάθησα εγώ αρκετά; Ίσως να τα παράτησα γρήγορα; Δεν ξέρω, τι πρέπει να σας απαντήσω.

Με τον καιρό ανακάλυψα ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα για το μωρό μου. Θήλασα όσο μπόρεσα και «πέταξα» από πάνω μου τις ευθύνες του θηλασμού.

Όλες οι γυναίκες είναι διαφορετικές. Όλες οι ιστορίες τοκετού είναι ξεχωριστές και το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του θηλασμού.

Και για εμένα το ταξίδι του θηλασμού, ήταν υπέροχο όσο και αν κράτησε, όσες δυσκολίες και αν είχε!