Αληθινή ιστορία: «Ο άντρας μου με εγκατέλειψε λίγο πριν γεννήσω. Τώρα το παιδί μου είναι η ζωή μου»

«Με λένε Χριστίνα, είμαι 28 ετών και κατάγομαι από την Κύπρο. Δεν ξέρω γιατί πήρα το θάρρος να στείλω την ιστορία μου..... ίσως γιατί οι αναγνώστριες – μανούλες θα μπορέσουν να με καταλάβουν.

Μέχρι τις 26 Αυγούστου 2012, ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο... Έτσι νόμιζα μάλλον. Ήμουν παντρεμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο, που με λάτρευε και που περνούσαμε υπέροχα. Από το 2002 αρραβωνιαστήκαμε και 2006 κάναμε τον γάμο μας, χτίσαμε με πολύ κόπο το σπίτι μας και το μόνο που έλειπε για να συμπληρώσει την ευτυχία μας, ήταν ένα μωρό.

Το προσπαθούσαμε για καιρό. Θέλαμε να γεμίσει το σπίτι και η ζωή μας με παιδικά κλάματα, γέλια αλλά και με αυτή την υπέροχη μυρωδιά που έχουν όλα τα μωρά... Πήγαμε σε γιατρούς και ήταν όλα φυσιολογικά απλά έπρεπε να κάνουμε υπομονή.... Και τελικά ήρθε! Δύο κόκκινες κάθετες γραμμούλες στις 19/02/2012 με έκαναν την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο... Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον άντρα μου να δακρύζει από ευτυχία...

Όλα πήγαιναν καλά, κι εγώ αν και είχα δύσκολη εγκυμοσύνη, δεν παραπονιόμουν... «Χαλάλι της» έλεγα. Κάναμε όνειρα, μου έλεγε ότι ήθελε να την κάνει πιλότο! Κατέβαζε τραγουδάκια από το ίντερνετ για να της τραγουδά, της αγόραζε κουβαδάκια για την θάλασσα και όλα πήγαιναν καλά... Ήμασταν πολύ ευτυχισμένο αντρόγυνο. Μου έλεγε πολλές φορές ότι ήταν ευτυχισμένος, ότι κανένα ανδρόγυνο από αυτά που ξέρει, δεν περνά τόσο καλά όσο εμείς. Ώσπου, ήρθε η 26η Αυγούστου να μου δώσει ένα μεγάλο χαστούκι και να μου πει : «Μην χαμογελάς, όλα αλλάζουν....».

Ο Νίκος μου, ο άντρας μου, η λατρεία μου, μου είπε ότι δεν με αγαπάει πια, ότι είτε κοιμάται μαζί μου, είτε με τον σκύλο, είναι το ίδιο πράγμα γι' αυτόν και έφυγε στις 11 το βράδυ με μια βαλίτσα στο χέρι κι μία συγνώμη και με άφηνε μετά από 12 χρόνια με ένα παιδί στην κοιλιά να μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να μείνω δυνατή και να μην πεθάνω από θλίψη. Κι έμεινα μόνη μου, σε ένα σπίτι με την ευτυχία μου να απεικονίζεται σε φωτογραφίες που κρέμονται στον τοίχο... Δεν μιλούσα για 5 μέρες...

Γιατί; Γιατί δεν το περίμενα! Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Κανείς δεν το περίμενε. Όσοι το έμαθαν νόμιζαν πως πρόκειται για μια κακόγουστη φάρσα. Δεν ήταν όμως. Τον πήρα τηλέφωνο την επόμενη μέρα να του ζητήσω να έρθει πίσω, να μου πει τι συμβαίνει, να το λύσουμε. Μου έκανε ξεκάθαρο με φωνές ότι τέλειωσε. Κι εγώ απλά άκουγα κι έβλεπα τη ζωή μου να περνά από μπροστά μου με ταχύτητα φωτός και να αναρωτιέμαι πότε έγιναν όλα αυτά, τι συμβαίνει, γιατί έγινε ο Νίκος μου αυτός ο άνθρωπος;Και τον άφησα. Και το ζούσα μόνη μου. Κι αυτός έκανε τη ζωή του. Έβγαινε έξω, έλεγε παντού ότι είναι τελειωτικό και εγώ σιγά σιγά το έπαιρνα απόφαση. Όταν άρχισα να το συνειδητοποιώ επικοινώνησε με την κολλητή μου να της πει ότι μετάνιωσε, ότι δεν αντέχει χωρίς εμένα κι ότι με λατρεύει.

Η κολλητή μου τον προειδοποίησε ότι αν έρχεται πίσω για το μωρό, να μην έρθει κι αυτή δεν θα πει σε κανέναν γι' αυτό το τηλεφώνημα. Εκείνος έκλαιγε και φώναζε «σε παρακαλώ βοήθα με να κερδίσω την γυναίκα μου πίσω, σε εκλιπαρώ». Μετά από αυτό, η Γεωργία ήρθε και με βρήκε. Μου μίλησε και εγώ δέχτηκα να τον ακούσω.. Έτσι συνάντησα τον Νίκο να κλαίει, να μου ζητάει συγνώμη, να μου φιλά τα χέρια και τα πόδια, την κοιλιά μου...

Τον άκουσα. Και ξανασμίξαμε. Νόμιζα ότι κέρδισα ξανά την ευτυχία μου, την ζωή μου, την οικογένειά μου. Έκανα όμως λάθος. Όταν γέννησα και επέστρεψα στο σπίτι από το μαιευτήριο, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Δεν ερχόταν στο σπίτι με δικαιολογίες τον φόρτο εργασίας, ξυπνούσε το μωρό μας κι εκείνος φώναζε και εκνευριζόταν. Με έβαζε να την κοιμίζω και μετά να την μεταφέρω στον πάνω όροφο έτσι όπως ήμουν εγχειρισμένη από την καισαρική, για να μην ξυπνήσει. Έλεγα από μέσα μου «Δεν είναι ο Νίκος μου αυτός!» και μια μέρα έκανα κάτι που δεν θα έκανα ΠΟΤΕ μου! Κοίταξα τα μηνύματα στο κινητό του και το ένστικτο μου βγήκε αληθινό. Διάβασα ένα μήνυμα από άλλη γυναίκα... Τον ξύπνησα και ζήτησα εξηγήσεις. Ξαναζούσα τις ίδιες στιγμές. Μόνο που αυτή τη φορά το μωρό μου το κρατούσα στην αγκαλιά μου. Έτσι έφυγα από το σπίτι. Με φιλοξένησε η μητέρα μου, αφού το σπίτι έπρεπε να πουληθεί επειδή ήταν καταχρεωμένο. Η ζωή μου άλλαξε ξαφνικά... Βάπτισα την κόρη μου, είμαι δίπλα της βράχος, εκεί, να την προστατεύω. Κι αυτός με την φιλενάδα του, τελικά, να δημοσιεύει ακόμα και φωτογραφίες στο facebook ένα μήνα αφότου έφυγα....

Το πιο αστείο είναι ότι νομίζει ότι κάνει το χρέος του απέναντι στο μωρό του, βλέποντας την 3 ώρες την εβδομάδα και δίνοντας 200 ευρώ τον μήνα.Δεν είναι ότι είμαστε το πρώτο ανδρόγυνο που χωρίζει, αλλά ποιος άνθρωπος αφήνει την γυναίκα του 8 μηνών έγκυο μέσα στην νύχτα; Μάλλον κάποιος που δεν είναι άνθρωπος...

Αποφάσισα να μείνω μαζί με ανθρώπους που με αγαπούν αληθινά, την οικογένεια μου και τους φίλους μου, που με στηρίζουν. Είναι πάντα δίπλα μου και μου κρατούν το χέρι. Και το παλεύω. Και θα γίνω τελείως καλά όχι μόνο γιατί δεν αξίζει τον κόπο να λυγίσω, αλλά γιατί μου έδωσε η ζωή το πιο όμορφο δώρο! Την κόρη μου! Την Ιωάννα μου, που είναι όλα τα χρυσάφια και τα διαμάντια του κόσμου μαζεμένα...Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες που διαβάζουν αυτή τη στιγμή να είσαι πάντα ευτυχισμένες, να χαμογελούν, να απολαμβάνουν όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που για τους άλλους μπορεί να είναι ασήμαντα αλλά κάνουν την ζωή μας υπέροχη...

Με αγάπη,Χριστίνα»

Περιμένουμε και τη δική σας αληθινή ιστορία που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του Mothersblog!Στείλτε μας την ιστορία σας  στο info@mothersblog.dpg.gr