Αληθινή ιστορία: «Όταν έχασα τον παιδικό μου φίλο…»

Όλοι έχουμε τις δικές μας αληθινές ιστορίες να διηγηθούμε... Η αρχισυντάκτρια του Mothersblog, Ελένη Κεχαγιά, επηρεασμένη από τα δικά σας γράμματα και με αφορμή μία σημερινή θλιβερή επέτειο, μας μιλάει για τον καλύτερό της φίλο...

24 Ιουλίου του 2006. Μια συνηθισμένη Δευτέρα και εγώ ετοιμαζόμουν για τη δουλειά. Χτύπησε το κινητό μου από έναν φίλο από τα παλιά που οι σχέσεις μας είχαν λήξει όχι και με τον καλύτερο τρόπο. «Συγνώμη που σε παίρνω τέτοια ώρα, συγνώμη... Συγνώμη για αυτό που θα σου πω...». Ανυποψίαστη, θεώρησα ότι με πήρε για να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας. Όμως ο παλιός μου φίλος συνέχιζε... «Συγνώμη .. συγνώμη... Ο Δημήτρης...». «Ποιος Δημήτρης;», τον ρώτησα. «Ο Δημήτρης.. ο Κάρα», ψέλισσε. «Ναι. Τι ο Δημήτρης;», ρώτησα προβληματισμένη. Τι είχε να μου πει ο παλιός κοινός μας αλλά χαμένος φίλος για τον δικό μου Δημήτρη;«Ο Δημήτρης τράκαρε... Συγνώμη». «Τράκαρε; Πού είναι; Σε ποιο νοσοκομείο; Να πάω τώρα!». Σιωπή... Επέμεινα. «Πού είναι ο Δημήτρης, Αναστάση;». Πάλι σιωπή. «Πού είναι ο Δημήτρης, πες μου!». «Σκοτώθηκε. Συγνώμη...».

Και τότε νομίζω ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, πώς είναι να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Και τότε ήταν που εγώ, έπρεπε να πάρω τους υπόλοιπους κολλητούς μας να τους πω ότι ο Δημήτρης δε θα είναι πια μαζί μας. Ο Δημήτρης σκοτώθηκε. Τον πήρε ο ύπνος την ώρα που οδηγούσε και έπεσε πάνω σε μία ελιά. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος... Ετών 23...

Και η μαμά του; Ο μπαμπάς του; Η Ειρήνη; Είναι όλοι σαν δεύτερη οικογένειά μου. Τι να τους πω; Πώς να σταθώ στο πλάι τους, πνίγοντας τον δικό μου πόνο, κρατώντας τους το χέρι. Τι να τους πω, τι να τους πω, τι να τους πω...

Στην κηδεία, το νεκροταφείο ήταν πλημμυρισμένο από παιδιά. Γιατί παιδιά ήμασταν. Πάνω κάτω στα 23 μας. Νέοι άνθρωποι ντυμένοι στα λευκά. Και πόνος. «Είμαστε όλοι εδώ, κάπου εδώ πρέπει να είναι και ο Δημήτρης δε μπορεί...», μου έλεγε μια φωνή μέσα στο μυαλό μου. Όμως δεν ήταν.. Και δε θα είναι ποτέ ξανά. Ένιωσα τη καρδιά μου να σπάει στα δύο. Για πάντα.

Τα χρόνια πέρασαν. Ένα, ένα. 2007, 2008, 2009, 2010, 2011,2012. Και φέτος 2013.

Επτά χρόνια. Επτά ολόκληρα χρόνια!

Η παρέα χάθηκε. Και ο Δημήτρης; Πάντα στο μυαλό μου. Πάντα..Και τα γέλια μας, οι δικοί μας κώδικες, η μουσική μας, η βαρεμάρα μας, ακόμα και οι στιγμές που δεν είχαμε τίποτα να πούμε. Όλα χάθηκαν. Μαζί με σχεδόν όλες μου τις γυμνασιακές ευτυχισμένες μνήμες. Και βλέπω καμιά φορά στο δρόμο παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι, όπως ήμασταν εμείς, να περπατούν, να πειράζονται, να γελούν και μου θυμίζουν εμάς. Τόσο πολύ, εμάς...

Βλέπετε γνωριστήκαμε έναν Σεπτέμβρη πρώτη μέρα στο σχολείο το 1994. Από τότε μαζί. Πάντα μαζί. Ακόμα κι όταν κάποια στιγμή δε μιλούσαμε, πάντα μαζί ήμασταν. Μέχρι την 24η Ιουλίου του 2006. Μάλιστα για εκείνη την 24η Ιουλίου το απόγευμα είχαμε κανονίσει να περάσουμε τη μέρα μαζί. Όμως δεν ήρθε ποτέ εκείνη η στιγμή. Μας προσπέρασαν τα γεγονότα. Και, ειρωνεία της τύχης; Στο τελευταίο τηλεφώνημά μας, τα είχαμε πει όλα με δυο κουβέντες.

«Μου έλειψες πολύ, χαζό. Σ' αγαπάω!»«Και εμένα μου έλειψες βλαμμένο! Και εγώ σ' αγαπάω πολύ! Μιλάμε τη Δευτέρα!».

Και τα χρόνια περνούν.Και πάντα σκέφτομαι πώς θα ήμασταν τώρα. Έκανα παιδιά... Πόσο θα ήθελα να έχει γνωρίσει τα παιδιά μου... Πόσο θα ήθελα να τον έχουν γνωρίσει κι αυτά. Πόσο θα παίζανε.. Θα τους μάθαινε και κιθάρα... Είμαι σίγουρη ότι θα τους μάθαινε κιθάρα.

Κάθε χρόνο, αυτή η μέρα με πονάει όλο και πιο πολύ. Μου θυμίζει τις στιγμές που χάθηκαν. Και από την άλλη όπως λέει και ένα τραγούδι, «Τώρα έχω ένα σπίτι που ποτέ δεν έχεις δει, τώρα έχω ένα αμάξι που ποτέ δεν έχεις μπει και μια λύπη, αχ! μια λύπη που δεν έχεις φανταστεί. Γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα κι αυτό τώρα λέγεται ζωή».

Στον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο που πρέπει να μάθω να ζω χωρίς αυτόν..