Προς τους παππούδες και τις γιαγιάδες - Μας λείπετε τόσο πολύ

«Τα παιδιά μου ζητούν καθημερινά τη γιαγιά και τον παππού. Έχουν εμμονή μαζί τους με τον πιο όμορφο και αγαπησιάρικο τρόπο. Οι δύο μένουν 4 ώρες μακριά μας και οι άλλοι δύο ζουν 3 ώρες μακριά μας. Κάθε φορά που βρισκόμαστε ή που μιλάμε ευχόμαστε να μπορούσαμε να ζούμε πιο κοντά ώστε να βλεπόμασταν σε καθημερινή βάση επειδή ακόμη και αν δεν ζουν τόοοσο μακριά (ευτυχώς), για εμάς μοιάζει μια μέρα ταξίδι.

Ζουν τόσο μακριά που πρέπει να προγραμματίσουμε την επίσκεψή μας, να πάρουμε μερικά πράγματα μαζί μας για να κοιμηθούμε αν χρειαστεί κιόλας, από το να πάμε ένα Σάββατο ή μια Κυριακή για φαγητό ή να πεταχτούμε μια στιγμή να τους δούμε έτσι ξαφνικά και να φύγουμε.

Αν και δεν βλεπόμαστε κάθε μέρα ή κάθε εβδομάδα, κάνουμε μεγάλες προσπάθειες και επισκεπτόμαστε ο ένας τον άλλο τακτικά. Πάντα κάνουμε πλάνα μαζί. Τα γενέθλια τα γιορτάζουμε μαζί και όταν υπάρχει κάποια σχολική γιορτή των παιδιών έρχονται εκείνοι σε εμάς.

Εκτός από αυτή την περίοδο. Αυτή τη στιγμή τα παιδιά μας δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε βαλίτσες για να πάμε ούτε στη μία, ούτε στην άλλη πλευρά. Κάτι που ήταν αρκετά δύσκολο (περισσότερο συναισθηματικά) για τα παιδιά.

Πιο συγκεκριμένα οι συζητήσεις που είχαμε τις τελευταίες μέρες έμοιαζαν κάπως:

Παιδί: «Μπορούμε να πάμε στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, σε παρακαλώωωωωωωωωω!».

Εγώ: «Λυπάμαι αγάπη μου, δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή. Θυμάσαι που συζητήσαμε για τα μικρόβια που υπάρχουν τριγύρω; Πρέπει να μείνουμε στο σπίτι για να είμαστε ασφαλείς!».

Παιδί: «Λοιπόν; Πότε θα φύγουν τα μικρόβια;»

Εγώ: «Δεν είμαστε σίγουροι. Απλά θα πρέπει να έχουμε υπομονή!».

Παιδί: «Γιατί απλά δεν πάμε στη γιαγιούλα και τον παππούλη μου τώρααααααααα;».

Και όταν τελειώνει η κουβέντα, απλά θέλω να ξεσπάσω σε κλάματα. Επειδή δεν ξέρω πότε θα πάμε σε αυτούς! Δεν ξέρω πότε θα ξαναδούμε τις γιαγιάδες και τους παππούδες ξανά.

Απλά δεν ξέρω πότε όλο αυτό θα τελειώσει.

Και ενώ τα παιδιά χρησιμοποιούν όλη την ώρα το Facetime με τη γιαγιάκα και τον παππούλη, απλά και μόνο για να είναι σε επαφή, δεν μπορούν να αρκεστούν σε αυτό.

Ακόμη και αυτή είναι η νέα μας (και προσωρινή) πραγματικότητα, δεν μοιάζει φυσιολογική. Η αβεβαιότητα δεν είναι φυσιολογική. Οι μέρες εγκλεισμού δεν είναι φυσιολογικές. Το να είσαι συνέχεια μαζί με τον άλλο και χωρίς κανέναν άλλο, δεν είναι φυσιολογικό.

Οι εορτασμοί που είχαμε προγραμματίσει, ακυρώθηκαν στο ημερολόγιο και ό,τι είχαμε οργανώσει έχει ακυρωθεί. Οι βαφτίσεις, τα γενέθλια, το οικογενειακό Πάσχα, οι γάμοι! Όλα χάθηκαν!

Αυτό το Πάσχα, μια γιορτή που συνηθίζαμε να την περνάμε με συγγενείς και φίλους, τη γιαγιά και τον παππού, θα εορταστεί μόνο από εμάς τους πέντε. Στο σπίτι μας. Χωρίς κάποιον άλλο από την οικογένειά μας. Σίγουρα θα ψάξουμε για αβγά και ζαχαρωτά στο σπίτι... αλλά ένα κομμάτι του παζλ... θα λείπει. Θα είναι εκείνο το ζαχαρωτό που θα έφερνε η γιαγιά ή ο παππούς.

Δεν ξέρουμε πότε θα βρεθούμε ξανά... και αυτό μας ραγίζει την καρδιά.

Επειδή μας λείπει η γιαγιά και ο παππούς.

Στα παιδιά λείπουν οι ιστορίες της γιαγιάς.

Το παιχνίδι με τον παππού στην αυλή.

Οι αγκαλιές της γιαγιάς στον καναπέ.

Οι βόλτες με τον παππού.

Τους λείπουν τα κεφτεδάκια της γιαγιάς και η μυρωδιά από την κουζίνα τη στιγμή που μαγειρεύει.

Τους λείπουν εκείνα τα τουβλάκια που παίζουν με τον παππού στο σαλόνι.

Τους λείπουν τα ζαχαρωτά που τους έδιναν κρυφά.

Αλλά ξέρουν ότι έχουν μία και μόνη επιλογή. Να μιλούν από το τηλέφωνο και δεν θέλουν να τη χάσουν και αυτή.

Θα μιλάμε στο Facetime μαζί τους, θα τους δείχνουμε τις πολύχρωμες ζωγραφιές μας αντί να τους τις δώσουμε στα χέρια.

Θα τη βρούμε τη λύση. Είναι σκληρό το ξέρω. Αλλά θα κάνουμε τα δύσκολα εύκολα με όποιο τρόπο μπορούμε.

Ακόμη μπορούμε να γελάσουμε.

Ακόμη μπορούμε να δούμε ο ένας τον άλλο και να ακούσουμε ο ένας τη φωνή του άλλου.

Ακόμη μπορούμε να κρατήσουμε αυτή την επαφή ζωντανή.

Μπορεί οι συναντήσεις μας να είναι εικονικές αυτή τη στιγμή αλλά κάποια στιγμή θα τα πούμε ξανά από κοντά.

Σας ευχαριστούμε γιαγιάδες και παππούδες που ακόμη υποστηρίζετε τις οικογένειές μας, ακόμη και από μακριά».

_{*ελεύθερη μετάφραση}