Αληθινή ιστορία: «Το μωρό μου γεννήθηκε 900 γραμμάρια και επέζησε! Είναι ο μικρός μου μαχητής!»

Καλημέρα σε όλους!

Αρχικά συγχαρητήρια για το νέο σας site, είμαι fan, έχω σχεδόν εξάρτηση και τρελαίνομαι να διαβάζω τα θέματά σας!

Όλα ξεκίνησαν πέρσι περίπου τέτοια εποχή, ήμουν ήδη στο δεύτερο μήνα της πρώτης μου εγκυμοσύνης .

Όπως όλοι καταλαβαίνετε όταν μαθαίνεις κάτι τέτοιο είναι σαν να περπατάς μόνιμα σε ένα σύννεφο, νιώθεις μοναδικά, υπέροχα, κάνεις 100 σκέψεις το δευτερόλεπτο και όσο περνάει ο καιρός τόσο συνεχίζεις να ονειρεύεσαι ατελείωτα!

Μέχρι τον 5ο μήνα είχα μία τέλεια εγκυμοσύνη, πήγαινα στην δουλειά μου ( η οποία να σημειώσω είναι καθιστική και με πρόσεχαν πάρα πολύ), πρόσεχα, δεν έκανα δουλειές ( να' ναι καλά η μαμά μου και ο σύζυγός μου) έκανα τις βόλτες μου, γενικά το απολάμβανα πάρα πολύ!Ώσπου ένα χαλαρό Σαββατιάτικο απόγευμα καθόμουν με τον σύζυγό μου στον καναπέ του σπιτιού μας και ξαφνικά είδα λίγο αίμα...

Τότε ξεκίνησαν όλα! Πήγαμε κατευθείαν στο μαιευτήριο , το αίμα ήταν ελάχιστο, φανταστείτε δεν είχα άλλο ούτε στην διαδρομή, ούτε μετά στο μαιευτήριο και δεν πονούσα πουθενά! Κάνοντας υπέρηχο είδαμε ότι ο τράχηλος έχει ανοίξει και ήταν θέμα χρόνου να ξεκινήσει ο τοκετός. Έτσι λοιπόν πήραμε την απόφαση μαζί με το γιατρό μου να κάνουμε περίδεση τραχήλου με ρίσκο βέβαια να χάσουμε το παιδί, αφού βρισκόμουν στην 21η εβδομάδα κύησης .

Όταν ξύπνησα από το χειρουργείο το μόνο που ρωτούσα ήταν αν ήμουν ακόμα έγκυος , και οι νοσηλευτές που ήταν μέσα μαζί μου, μου απαντούσαν γλυκά. «Ναι κοπέλα μου, ηρέμησε! Όλα πήγαν καλά! Πρέπει να μείνεις ακίνητη και ψύχραιμη και να περιμένουμε 2 μέρες για να είμαστε σίγουροι».

Έτσι και έγινε! Ήμουν σε πλήρη ακινησία για 10 ημέρες μέσα στο νοσοκομείο και πραγματικά ήμουν πάρα πολύ καλά, δεν πονούσα και δεν είχα αιμορραγία. Απλά έπρεπε να κάτσω στο κρεβάτι μέχρι να γεννήσω. Δεν με πείραξε καθόλου η ακινησία , ούτε το ότι θα κλεινόμουν στο σπίτι. Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για το μικρό μου.

Πήρα λοιπόν εξιτήριο και πήγα σπίτι, οι γονείς μου, τα πεθερικά μου, οι φίλοι μου με περίμεναν με χαρά! Όλα ήταν και πάλι όπως πριν! Με πρόσεχαν, με φρόντιζαν, με έκαναν ακόμα και μπάνιο ( 1 φορά την εβδομάδα , το θυμάμαι και ακόμα γελάω) διότι όπως σας είπα δεν επιτρεπόταν να σηκώνομαι συνέχεια.

Και ξαφνικά μετά από σχεδόν 6 εβδομάδες , στην 27η εβδομάδα κύησης , αρχίζω να αισθάνομαι κάποια πονάκια και μετά από λίγο ανεβάζω πυρετό. Τρέξαμε γρήγορα ξανά στο νοσοκομείο. Εκεί διαπιστώνουμε ότι απ 'τη μία δεν έχουν σπάσει τα νερά, όμως υπάρχει λοίμωξη στον οργανισμό μου και κινδυνεύουμε και οι δύο. Μπήκα εσπευσμένα για καισαρική , ζήτησα ολική νάρκωση, διότι δεν ξέραμε αν το παιδί θα άντεχε κι εγώ δεν ήμουν σε θέση να βιώσω όλο αυτό με ανοιχτά τα μάτια.

Όταν μου είπαν για την καισαρική πανικοβλήθηκα, είπα μέσα μου «Πάει, τέλειωσαν όλα...». Μπαίνοντας στο χειρουργείο σαν κάτι να με γαλήνεψε. Όφειλα να είμαι ήρεμη για να είναι και το παιδί μου ήρεμο. Το μόνο που είπα ήταν «Θεέ μου, ό,τι πεις εσύ!».

Τελικά στις 00:15 γέννησα ένα ξανθό αγοράκι βάρους 900γρ. Στην αρχή δεν είχα καταλάβει τι είχε συμβεί, πώς θα ήταν το μωρό, αν θα κατάφερνε να επιβιώσει... Ο άντρας μου το είδε πρώτος και ήρθε σε εμένα με ένα παγωμένο χαμόγελο, προσπαθούσε να μου κρύψει αυτό που είχε αντικρύσει όμως δεν τα είχε καταφέρει. Τότε άρχισα να φοβάμαι...

Το πρωί κατέβηκα στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών για να δω επιτέλους τον μικρό μου πρίγκιπα. Αφού πέρασα από αποστείρωση, μπήκα μέσα στη μονάδα και ντύθηκα με τα ειδικά ρούχα. Στην αρχή μίλησα με τους γιατρούς οι οποίοι δεν μπορούσαν να μας πουν κάτι με σιγουριά. Όλα είναι ρευστά σε τέτοιες καταστάσεις και ποτέ κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει ένας τόσο δα μικρός οργανισμός.

Την ώρα που τον αντίκρισα στο μικρό αυτό γυάλινο κουτάκι , ένα ανυπεράσπιστο πλασματάκι, διασωληνωμένο , μόνο, χωρίς την μητρική αγκαλιά, έχασα κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια μου! Σκέφτηκα «Δεν είναι δυνατόν! Θα τρελαθώ! Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό!». Πραγματικά, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γινόταν υπήρξαν φορές που νόμιζα ότι δεν το ζω, ότι θα ξυπνήσω από εφιάλτη, ότι κάποιος μου κάνει πλάκα...

Ο άντρας μου με βοήθησε για να συνέλθω από το σοκ. Ήταν ψύχραιμος μέχρι εκεί που δεν πάει , αισιόδοξος . Είχε να αντιμετωπίσει εμένα που χανόμουν μέσα στην κατάθλιψη, να δίνει δύναμη στο παιδί του κάθε μέρα παρών, να πηγαίνει στην δουλειά του, διότι δεν είχε την πολυτέλεια να καθίσει, και να είναι πάντα εκεί , με κουράγιο και προ πάντων με χαμόγελο! Φανταστείτε ότι μου έφερε αρκουδάκι όταν γέννησα , λουλούδια και μοίραζε και γλυκίσματα. Τότε εγώ δεν ένιωθα τίποτα, ζούσα άλλου και ήθελα όλα να του τα φέρω στο κεφάλι! ( σας το γράφω και γελάω μόνη μου).

Σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα συνήλθα, διότι όπως μας έλεγαν οι γιατροί ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος...Ο ήρωας μου, ο μαχητής μου, ήταν εκεί και κάθε μέρα πάλευε για να ζήσει, για να έρθει στην αγκαλιά των γονιών του. Ακούσαμε τα πάντα μέσα στην εντατική. Ότι είναι δύσκολο να επιβιώσει, υπήρξαν δυο νύχτες που πήγαμε να τον χάσουμε, έκανε εγκεφαλική αιμορραγία (εκεί να δείτε τι ακούγαμε μέχρι να απορροφηθεί και να δούμε ότι δεν άφησε κάτι ), έκανε laser στα μάτια λόγω μιας πάθησης που συμβαίνει στα πρόωρα, ευτυχώς πήγε πολύ καλά.

Ήμουν κάθε μέρα εκεί , όσο μου επιτρεπόταν, του μιλούσα, προσευχόμουν συνέχεια γι' αυτόν, προσπαθούσα να μην κλαίω για να του δίνω δύναμη, μου έλεγε ο άντρας μου ότι όταν κλαις είναι σαν να τον θρηνείς ενώ εκείνος ζει!

Τον έβλεπα κάθε μέρα να μεγαλώνει και δεν το πίστευα, τον πήρα πρώτη φορά αγκαλιά όταν πήγε σχεδόν 1.600kg μετά από 2,5 μήνες! Δεν σας περιγράφω το συναίσθημα, διότι απλά δεν υπάρχει στον κόσμο! Τον τάισα με το μπιμπερό όταν ήταν περίπου 2 κιλά και ο μικρούλης μου δεν ήξερε καλά να πιπιλάει διότι τόσο καιρό τρεφόταν με σωληνάκι.

Τελικά μετά από 111 ημέρες έφτασε η μέρα που τον πήραμε σπίτι, την μέρα εκείνη δεν θα την ξεχάσω πότε, αισθανόμουν ότι μόλις είχα γεννήσει κι ότι πήγαινα στο σπίτι μου με το μωρό μου, το δικό μου μωράκι!

Ο μικρός μου μαχητής μας δίδαξε πάρα πολλά, αλλά το σπουδαιότερο όλο ήταν σίγουρα το μάθημα ζωής! Υποκλίνομαι στην δύναμη των παιδιών που περνάνε από τις μονάδες εντατικής νοσηλείας και καθημερινά παλεύουν για την επιβίωσή τους! Επίσης υποκλίνομαι και στους γονείς τους , που είναι πάντα εκεί χωρίς να ξέρουν τι θα συμβεί τις επόμενες ώρες, τα επόμενα λεπτά, πάντα χαμογελαστοί και αισιόδοξοι ότι τελικά θα κρατήσουν το μωράκι τους στην αγκαλιά τους!

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι φυσικά πέρασα επιλόχειο κατάθλιψη, αλλά μπόρεσα να την ξεπεράσω πρώτον γιατί έχω σπουδαίο σύζυγο και δεύτερον γιατί μιλούσα συνέχεια, τα έβγαζα όλα από μέσα μου, δεν κράτησα τίποτα ποτέ, όλες μου τις σκέψεις τις μοιραζόμουν.

Επίσης αν διερωτάστε αν θέλω να ξανακάνω παιδί , σας λέω ότι θέλω πολλά παιδιά και μόλις λιγάκι ο μικρός μου μεγαλώσει θέλω πολύ να του χαρίσω το πρώτο του αδερφάκι, διότι η ευτυχία τελικά κρύβεται εκεί , μέσα στα μάτια που με κοιτάνε κάθε φορά που πάω πάνω από την κούνια και μου γελάνε πονηρά...

Με αγάπη, Κατερίνα

Περιμένουμε και τις δικές αληθινές ιστορίες που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του Mothersblog.gr εδώ!