«Χρόνια πολλά γιαγιά για τη Γιορτή της Μητέρας - Σ' αγαπώ πολύ»

Όσοι έχετε μεγαλώσει με τη γιαγιά σας και όσοι την έχετε χάσει σε μεγάλη ηλικία ξέρετε ακριβώς τον πόνο που νιώθω.

Ξερίζωμα καρδιάς. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Τα Χριστούγεννα είχα κρυφτεί στην αγκαλιά της και δύο μέρες μετά το Πάσχα το τηλέφωνο χτύπησε και άκουσα αυτό που φοβόμουν χρόνια τώρα.

Δεν είμαι καμιά χαζή. Ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου. Καθημερινά φεύγουν νέα παιδιά που δεν έχουν ζήσει τη ζωή τους. Άνθρωποι που δεν τους άξιζε και που δεν έπρεπε να φύγουν. Μάνες κλαίνε τα παιδιά τους. Γυναίκες κλαίνε τους συζύγους και τα αδέρφια τους. Υπάρχουν όμως κι εκείνα τα παιδιά που χάνουν τη γιαγιά τους σε ό,τι ηλικία κι αν είναι, και νιώθουν ακριβώς τον ίδιο πόνο που νιώθουν όλοι οι παραπάνω.

Σημασία δεν έχει η ηλικία που φεύγει κάποιος (έλα μην στεναχωριέσαι την έζησε τη ζωή της ήταν πλήρης ημερών). Σημασία για εμένα έχει ο δεσμός που έχεις με αυτόν τον «κάποιο» και εγώ, εδώ και αρκετές μέρες, θρηνώ για τον χαμό της δεύτερης μάνας μου. Της γυναίκας που με μεγάλωσε. Που με πήρε στα χέρια της 4 ετών και με άφησε να φύγω στα 18 μου για να έρθω στην Αθήνα.

Έχασα τη γυναίκα που μου έμαθε να μιλάω, να σέβομαι τους άλλους, να αγαπώ τους άλλους με ό,τι και όσα έχουν, να είμαι καλή, ευγενική και να σκύβω το κεφάλι με ταπεινότητα όπου χρειάζεται.

Έχασα τη γυναίκα που με έμαθε να λούζω τα μαλλιά μου, να χτενίζομαι, να φτιάχνω πλεξούδες, να κάνω βελονάκι και να ανοίγω φύλλο για πίτες.

Έχασα τη γυναίκα που με φώναζε όταν έπαιζα στη σίτα της τζαμαρίας, που φώναζε όταν έβγαινα το μεσημέρι στην αυλή για να παίξω, που ανέβαινα στη συκιά να κόψω σύκα και που με κατσάδιαζε όταν περνούσα όλη μου την ώρα στη γειτόνισσα και έτρωγα εκεί.

Έχασα τη γυναίκα που έκλαιγε με τις λύπες μου, που γέλαγε με τις χαρές μου, που συγκινήθηκε στον γάμο μου και πρόλαβε να αγκαλιάσει το παιδί μου.

Έχασα τη γυναίκα που έφτανε έξω από το σχολείο το μεσημέρι να μου δώσει παριζάκι με ψωμί για να φάω πριν πάω στα αγγλικά, που μου έδινε στις εκδρομές κοκκινιστό κοτόπουλο με τηγανητές πατάτες για να φάω με τις φίλες μου και τη γυναίκα που σκέπαζε με κουρελούδες την κληματαριά και την βυσσινιά για να μου φτιάξει ένα «σπιτάκι» για να παίζω χωρίς να τη νοιάζει αν έμοιαζε με τσαντίρι η αυλή μας.

Έχασα τη γυναίκα που με μεγάλωσε σαν κόρη της και ας μην ήμουν βιολογικό παιδί της.

Έχασα τη γυναίκα που ανιδιοτελώς πρόσφερε την αγάπη της, βάζοντας σε προτεραιότητα εμένα και τις δικές μου ανάγκες και τις δικές της πιο πίσω.

Έχασα τη γιαγιά μου, τη μάνα μου, εκείνη την γυναίκα που έπαιρνα τηλέφωνο κάθε βράδυ στις 20.45 για να την προλάβω πριν κοιμηθεί. Για να της πω ότι την αγαπώ και ότι τη σκέφτομαι.

Δεν ξέρω πώς βιώνει κάποιος το πένθος, τον πόνο και τη θλίψη. Εγώ όμως νιώθω ένα μεγάλο κενό. Τα δάκρυα δεν στερεύουν.

Διάλεξα την ημέρα της Μητέρας για να γράψω για εκείνη, για να την τιμήσω και για να της πω «Χρόνια πολλά» ακόμη και αν λείπει για πρώτη φορά από κοντά μου.

Κανονικά σήμερα θα την έπαιρνα πρωί-πρωί τηλέφωνο, θα έκανα το καραγκιοζάκι στο messenger (ας είναι καλά η κοπέλα που τη φρόντιζε) και θα έκανα τα πάντα για να της φτιάξω τη διάθεση και για να την κάνω να χαμογελάσει. Τέλος θα της έλεγα «Χρόνια πολλά γιαγιουλάκι μου όμορφο, σ' αγαπώ πολύ, θα σε πάρω το βράδυ» και θα κλείναμε!

Η ζωή όμως, δεν τα φέρνει πάντα ούτε όπως θέλουμε, ούτε όπως σχεδιάζουμε.

«Χρόνια πολλά γιαγιά, σ' αγαπώ πολύ και θα μου λείψεις πολύ. Θα ζεις μέσα στην καρδιά μου και στις σκέψεις μου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!»

Διαβάστε περισσότερα άρθρα για τη Γιορτή της Μητέρας εδώ