Αληθινή ιστορία: «Δεν ήμουν καλή μάνα και τώρα το πληρώνω…»

Έμεινα έγκυος σε ηλικία 25 ετών, ούτε μεγάλη ούτε μικρή. Έχοντας έναν καταπληκτικό σύζυγο στο πλευρό μου πέρασα μία πολύ δημιουργική κι ευχάριστη εγκυμοσύνη. Μέχρι που έφτασε η μέρα να γεννήσω. 15-03-12 ώρα 21:05 ήρθε στον κόσμο το «μπισκοτάκι» μου, ο γιος μου, ο μονάκριβός μου!

Με ένα περίεργο συναίσθημα μη θέλοντας να τον θηλάσω, είχε αρχίσει ήδη κάτι να μην πηγαίνει καλά με εμένα. Το πρώτο μας βράδυ εφιαλτικό... Περνούσε κολικούς κ έκλαιγε γοερά. Σκεφτόμουν πως έφταιγε το ότι δεν είχα γάλα λόγω καισαρικής, προσπάθησα αλλά όχι με όλες τις δυνάμεις μου.

Όταν ήρθε η μέρα να πάμε στο σπίτι, άρχισαν όλα τα προβλήματα... Βρέθηκα σε ένα σπίτι μόνη χωρίς βοήθεια εκτός από τον σύζυγο που ο γλυκός μου δούλευε, με ένα μωρό, εγχειρισμένη και σε κακά χάλια. Αυτές οι ορμόνες κακό πράγμα..

Η επιλόχειος κατάθλιψη μου είχε χτυπήσει την πόρτα κι εγώ της την άνοιξα διάπλατα. Σαράντα μέρες έκλαιγα μέρα νύχτα. Δεν ήθελα το μωρό μου (νιώθω φοβερές τύψεις γι' αυτό), δεν ήθελα να τον φροντίσω να τον παίζω... Όλα τα έκανα εξ ανάγκης. Ο σύζυγος αχ αυτός ο σύζυγος, τέρας ψυχραιμίας, στάθηκε στον γιο μας και μπαμπάς και μαμά, όταν εγώ τον άφηνα (ή μάλλον πιο σωστά... πέταγα) στα χέρια του φωνάζοντας ότι δεν αντέχω άλλο.

Η αλήθεια είναι ότι ο μικρός μας ήταν ένα φυσιολογικό παιδί. Ούτε πολλά κλάματα, ούτε γκρίνιες ίσα - ίσα είναι πάντα ένα χαρούμενο πλάσμα. Μέχρι που είπα «ως εδώ!»: Έκανα κακό στο παιδί μου, στον εαυτό μου, στον άντρα μου, στη σχέση μας.

Το παιδί μου ακόμα και σήμερα δεν με φωνάζει όταν χρειάζεται κάτι. Ό,τι κι αν θέλει λέει «μπαμπά». Ναι, με πληγώνει πάρα πολύ αυτό, αλλά έχει δίκιο! Με την άρνησή μου το πλήγωσα κ εγώ, παρόλο που δεν το έκανα ηθελημένα.

Η κατάθλιψη μπορεί να έχει πολλά αίτια. Χαίρομαι που συνειδητοποίησα πως χάνω το παιδί μου. Σήμερα προσπαθώ να του δείχνω την αγάπη μου κάθε λεπτό. «Κουβαλάω» θέματα όμως δεν μπορώ να χάνω στιγμές του παιδιού μου για να τα λύσω. Προτεραιότητα έχει αυτός και θα έχει πάντα. Θα τον κακομάθω, το ξέρω, από τις τύψεις που δεν τον αγάπησα αμέσως. Ακούγεται σκληρό όμως είναι αλήθεια! Δεν γεννήθηκα για να γίνω μάνα, γίνομαι μάνα για χάρη του γιού μου. Θα σταθώ πλάι του όσο κι αν τα φαντάσματα με κυνηγούν. Είναι ο ήλιος μου, η ανάσα μου.

Αν θέλετε κι εσείς να μοιραστείτε με τους αναγνώστες του Mothersblog, την δική σας αληθινή ιστορία, στείλτε την εδώ!