«Γιαγιά, φέτος σ' αγαπώ ακόμα πιο πολύ»

Τον περασμένο Μάρτιο, ο εφιάλτης του κορονοϊού στοίχειωσε και την Ελλάδα. Όταν πρωτοακούσαμε στην τηλεόραση για τον θανατηφόρο ιό που μαστίζει την Κίνα, οι περισσότεροι δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Βλέπεις ήταν κάτι που συνέβαινε πολύ μακριά για να μας αγγίξει. Σε μερικές εβδομάδες ήρθε στην Ευρώπη κι έπειτα στη χώρα μας.

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Η καθημερινότητά μας άλλαξε και πράγματα που μέχρι πρότινος ήταν δεδομένα, ξαφνικά έπαψαν να είναι. Δεν μπορούσαμε να δούμε φίλους και συγγενείς, δεν μπορούσαμε να πάμε για έναν καφέ, ένα ποτό. Μείναμε σπίτι και όλη μας η ζωή διαδραματιζόταν στους τέσσερις τοίχους.

Για κανέναν δεν ήταν εύκολο, ήταν όμως αναγκαίο. Ήταν ο μόνος τρόπος για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, τους γύρω μας και το πιο σημαντικό; Τα άτομα τρίτης ηλικίας, τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας.

Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε στον κόσμο ήταν εκεί. Φιγούρες που υπάρχουν στη ζωή μας από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας και που πάντα είχαμε δεδομένες. Δεν είναι όμως έτσι. Μία πανδημία είναι ικανή να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μία μέρα στην άλλη. Τα άτομα τρίτης ηλικίας είναι αυτά που κινδύνευσαν και κινδυνεύουν περισσότερο και για πρώτη φορά η ζωή τους βρέθηκε στα χέρια μας.

Θυμάμαι κάθε τηλεφώνημα με τη γιαγιά μου στην καραντίνα. Κάποιες φορές ήταν ψύχραιμη κι άλλες τρομοκρατημένη.

«Τι είναι πάλι αυτό που με αξίωσε να δω ο Θεός;» με ρωτούσε δίχως να περιμένει απάντηση. Αλλά και να περίμενε, τι να πεις σε έναν άνθρωπο που έχει ζήσει Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, Χούντα και πόσα ακόμα; «Κουράγιο» της έλεγα, «Λίγο ακόμα κουράγιο».

Τον Ιούνιο η καραντίνα τελείωσε, όχι όμως και ο κορονοϊός. Την πρώτη φορά που την είδα μετά το lockdown δεν την φίλησα, ούτε την αγκάλιασα. Αυτό που με κράτησε ήταν το δικό της καλό. Πόσο πολύ ήθελα όμως να νιώσω αυτήν την γιαγιαδίστικη αγκαλιά, αυτή που κάποτε είχα δεδομένη και που πότε έως τώρα δεν είχα σπουδαιολογήσει;

Το καλοκαίρι έφυγε, ήρθε το φθινόπωρο κι ακόμα δεν την έχω αγκαλιάσει. «Κι αν;» σκέφτομαι συνέχεια. Ας ελπίσουμε αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει σύντομα για να μπορέσουμε να δούμε, να φιλήσουμε και να αγκαλιάσουμε όσους αγαπάμε, δίχως δεύτερες σκέψεις.

Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, μία μέρα αφιερωμένη στα άτομα τρίτης ηλικίας και από το πρωί σκέφτομαι συνέχεια τη γιαγιά μου. Οι τελευταίοι μήνες ήταν απρόσμενοι για όλους, μας έμαθαν όμως πολλά. Εάν της έλεγα λοιπόν κάτι σήμερα, αυτό θα ήταν ότι φέτος την αγαπώ ακόμα πιο πολύ.