Πάσχα στο χωριό: Γιατί φέτος το είχαμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ

Πάνω από ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που ξεκίνησε η πρώτη καραντίνα. Τις πρώτες εκείνες εβδομάδες εγκλεισμού, ο κορονοϊός έμοιαζε έναν κακό όνειρο από το οποίο όλοι ελπίζαμε ότι σύντομα θα ξυπνήσουμε. Μάταια όμως. O εφιάλτης αποδείχθηκε πραγματικότητα, μία πραγματικότητα που βιώνουμε μέχρι και σήμερα, έναν χρόνο μετά.

Μέσα σε αυτόν τον χρόνο, άλλαξε η καθημερινότητά μας, οι συνήθειες μας. Ο τρόπος επικοινωνίας με τους γύρω μας, οι εργασιακές μας συνθήκες ακόμα και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την ίδια τη ζωή. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, αποκτά άλλη αξία.

Στερηθήκαμε αγκαλιές και πολύτιμες στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους. Γιορτάσαμε γενέθλια, Χριστούγεννα και γιορτές μέσα από βιντεοκλήσεις, δίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλο και λέγοντας ξανά και ξανά για να το πιστέψουμε: "λίγο έμεινε". Το λίγο έγινε πολύ και όπως όλα δείχνουν και φέτος το Πάσχα θα είναι διαφορετικό.

Το Πάσχα πέρυσι ήταν 19 Απριλίου, δηλαδή σαν χθες, έναν χρόνο πριν. Το βράδυ της Ανάστασης δεν πήγαμε στην εκκλησία, ούτε φορέσαμε τα καλά μας. Βγήκαμε στα μπαλκόνια με αναμμένα κεριά και λαμπάδες και περιμέναμε να ακουστούν οι καμπάνες από τις άδειες εκκλησιές. Φωνάξαμε λυτρωτικά το Χριστός Ανέστη στους γείτονές μας και ευχηθήκαμε στους δικούς μας ανθρώπους -τους γονείς, τα αδέρφια, τους φίλους, τις γιαγιάδες και τους παππούδες- μέσω τηλεφώνου.

Ζήσαμε πρωτόγνωρες στιγμές και σε καμία περίπτωση τότε δε φανταζόμασταν ότι και το φετινό Πάσχα μπορεί να είναι τόσο διαφορετικό.

Αναμένοντας να ανακοινωθεί και επίσημα το πού και πώς θα γιορτάσουμε το Πάσχα φέτος, τα επιδημιολογικά δεδομένα δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ελπίδες. Ένα όμως είναι σίγουρο. Ότι φέτος είχαμε ανάγκη να γιορτάσουμε το Πάσχα με τον τρόπο που το κάναμε πάντα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Είχαμε ανάγκη να βρεθούμε με τους δικούς μας ανθρώπους μετά από καιρό, να πάμε στα χωριά, να αλλάξουμε παραστάσεις. Να κάτσουμε ξανά όλοι γύρω από το ίδιο τραπέζι, να κάνουμε ένα διάλειμμα από την καραντίνα και να ζήσουμε έστω και λίγες στιγμές που να θυμίζουν την προ κορονοϊού εποχή.

Ναι, όλοι έχουμε κουραστεί και είναι λογικό. Όπως φαίνεται όμως, θα πρέπει να κάνουμε λίγη ακόμα υπομονή, όσο και να θέλουμε να γιορτάσουμε το Πάσχα στο χωριό -ή στην πόλη, σημασία δεν έχει το πού, αλλά το πώς-, όσο και να θέλουμε να δούμε τους δικούς μας ανθρώπους που στερηθήκαμε τόσους μήνες. Λίγη υπομονή ακόμα λοιπόν, για να μπορέσουμε να ξαναγκαλιαστούμε σύντομα.